Περί ζυγού και δαμασκήνου

Είδα που λες στα ιντερνέτς ότι αν βάλεις δαμάσκηνα σε νερό (100 γραμμάρια σε 1 λίτρο νερό) και το αφήσεις αυτό στο ψυγείο 1 εβδομάδα, πίνοντας 1 ποτήρι ημερησίως χάνεις κιλά χωρίς κόπο και ιδρώτα. Βέβαια, για να είμαι ειλικρινής, με 4 φορές τη βδομάδα γυμναστήριο με τα πιλάτες μου και το κάθε τι ρίχνω αρκετό ιδρώτα αλλά κιλό δεν έχω χάσει (για να μη σου πω και για τα 11 χλμ ποδήλατο ημερησίως) οπότε στην απόγνωσή μου είπα να το δοκιμάσω.

Πήγα λοιπόν και πήρα δαμάσκηνα και τα έβαλα στο μούσκιο και τα άφησα 1 βδομάδα εκεί να, να βγάλουν τη λιποδιαλυτική τους δράση ολάκερη στο δροσερό νερό, και με το πέρας της ζυμώσεως ξεκίνησα να πίνω το μαγικό αφέψημα για να γίνω σλιμ και φιτ και να κάνω κορμί παραλίας που εδώ και αρκετά χρόνια λέω ότι θα το έχω του χρόνου και τελικά θα βγω στη σύνταξη και κορμί παραλίας θα κάνω με το ΕΦΑΠΑΞ που θα το δώσω όλο για κρυολιπόλυση που είναι πολύ σικ και τρέντι.

Και βγήκε το αφέψημα ένα αριστούργημα, διακριτικά και δροσερά δαμασκηνό και θεσπέσιο, ό,τι πρέπει για πρωινές δροσιές και λιποδιαλυτικές χαρές που διαρκούν όλη μέρα. Έλα όμως που παρήλθε η βδομάδα και, αν εξαιρέσεις το γαστριμαγικό του θέματος, διαφορά όχι μόνο δεν έχω δει αλλά πρέπει να έχω τσιμπήσει και κανά μισόκιλο. Οπότε για να σε προλάβω πριν πειραματιστείς να σε ενημερώσω ότι τα ματζούνια δεν πιάνουν άμα δεν το ράψεις. Κι άμα βλέπεις να κυκλοφορούν κορμάρες να γνωρίζεις ότι την πατάτα την τηγανιτή τη γνωρίζουν μόνο μέσα από διηγήσεις ή φωτογραφίες.

Έχω βέβαια και ζυγαριά ηλεκτρονική, διαλεχτή, φίλη κι αδερφή, η οποία είναι πολύ ευγενής και κομ ιλ φο και δεν με έχει διαολοστείλει ακόμα. Θα μπορούσε μάλλον, γιατί έμαθα σήμερα από υπέροχη και γλυκιά συνάδελφο ότι η δικιά της, της βάζει χέρι όταν δεν ζυγίζεται και της στέλνει μηνύματα στο κινητό με διάφορα ρητά και σοφίες άμα αντιληφθεί (η ζυγαριά) ότι η συνάδελφος πάει να τσακίσει ροξάκι ή κάτι παρεμφερές και θερμιδογόνο.

Όταν μου το περιέγραφε πολύ το διασκέδασα, όταν όμως που έδειξε τα SMS της ζυγαριάς ψιλοφρίκαρα γιατί φαντάστηκα τη δικιά μου να μου στέλνει SMS, στην αρχή τρυφερά, με γνωμικά που θα μπουστάρουν τα θέλω μου, και μετά απειλητικά, βάρβαρα και υβριστικά, θα με άρχιζε στις αναπάντητες μέχρι που τελικά θα σηκωνόταν από το πάτωμα του μπάνιου για να με πλακώσει στα χαστούκια ή για να μου πάρει μετά βίας τη μπουκιά απ το στόμα. Και πίστεψέ με, έχω ανοχές και υπομονές αλλά τη μπουκιά απ το στόμα δεν αφήνω να μου την πάρουν. 

Είμαι βέβαιος δε ότι αν η ζυγαριά μου μου τηλεφωνούσε ως ερωμένη που την έχω φτύσει και με βρίζει ή με παρακαλάει να γυρίσω πίσω διότι θα φαρμακωθεί (ναι, το έχω ζήσει και αυτό αλλά στο πολύ παρελθόν, όχι όμως από ζυγαριά) ή που θα την πετούσα ή που θα την μπλόκαρα στο κινητό. Γιατί σε τέτοιες περιπτώσεις ένα απλό «αγάπη μου δεν είναι αυτό που νομίζεις» μόλις με έπιανε με το μουσακά στο στόμα και την πάβλοβα να περιμένει υπομονετικά τη σειρά της (ω πάβλοβα, πόσο αιθέρια τα χείλη σου, η ανάσα σου δροσιά στο μούχρωμα που φτάνει), δε νομίζω ότι θα έφτανε. Επίσης δεν θεωρώ ότι αν της έλεγα ότι θα την πάρω όταν νιώσω έτοιμος θα καταλάβαινε. Είναι αυτές οι ζυγαριές επίμονες και προγραμματισμένες να κάνουν τα θέλω τους – μην τις βλέπεις σλιμ και σικ, είναι σκύλες που ζουν για να μας καταδυναστεύουν. Οπότε άστη τη δική μου, έτσι, διακριτική, χωρίς φωνή και θέλγητρα να μπορώ να την αγνοώ επιδεικτικά μέχρι τη μέρα που κανένα κουμπί δεν θα κουμπώνει πια – και η μέρα κείνη δεν θ αργήσει – όσο δαμάσκηνο κι αν πιω!