Πες της - Κριτική

“Καμιά φορά, όταν το φως χαμηλώνει και μεγαλώνουν οι σκιές, μου φαίνεται ότι κυκλοφορώ σ' αυτούς τους δρόμους χρόνια και χρόνια ατέλειωτα, ολόκληρο αιώνα, ότι ξέρω πια κάθε δέντρο, κάθε λακκούβα, κάθε σπίτι, πηγαίνω πια με τα μάτια κλειστά, είμαι πια δρόμος κι εγώ, πότε άδειος πότε γεμάτος, πότε με φως πότε σκοτεινός, [...] Πες της σ' αγαπάω πολύ και δεν θα το ξανακάνω.” 

Πες της, Χρήστος Οικονόμου

Ο Μάνος Κοντολέων, γράφει για το διήγημα του Χρήστου Οικονόμου: “[...]Ο κόσμος μας αλλάζει. Άλλαξε. Αλλά ο Οικονόμου μέσα στο κείμενό του έσπειρε μια διαπίστωση και μια ερώτηση –Τί θα κάνουμε τώρα, μου λέτε; Μαθαίνεται η αγάπη ή όχι; Κι αν μαθαίνεις ν' αγαπάς κάποιον γι' αυτό που είναι, πώς μαθαίνεις να τον αγαπάς γι' αυτό που θα γίνει; Φοβερό πράγμα δεν είναι, που είναι τέτοιος πόλεμος ατέλειωτος η αγάπη; Το Πες της δεν είναι μυθιστόρημα – κάτι τέτοιο θα απαιτούσε εξέλιξη χαρακτήρων. Θα το χαρακτήριζα –τολμηρός χαρακτηρισμός– ως χρονογράφημα. Και ως τέτοιο το θεωρώ ιδιαίτερης ποιότητας λογοτεχνικό έργο.”

Ο Αλέξης Βιδαλάκης σκηνοθετεί την Νικολίτσα Ντρίζη η οποία ερμηνεύει την κούριερ αντί-ηρωίδα του Οικονόμου, σε ένα μονόλογο, ένα ημερολόγιο που η ίδια διατηρεί για όσα της συμβαίνουν στη δουλειά της. Η Νικολίτσα Ντρίζη προσεγγίζει και παραστά το κείμενο μέσα από την μελέτη του προσώπου της κούριερ, είναι βέβαιο ότι έχει διαμορφώσει πλήρως το παρόν και το παρελθόν αυτής της γυναίκας, τα προτερήματα και ελαττώματα, τι αγαπά και τι μισεί να αγαπά, τι θέλει να αποφύγει αν μπορέσει να το αποφύγει και που θέλει να καταλήξει τρέχοντας με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Είναι σχεδόν κυριολεκτική, στις κινήσεις που συνοδεύουν το λόγο, τα αντικείμενα που αναζητά και παρουσιάζει, δεν ακουμπά σχεδόν ποτέ τα μαλλιά της, κινείται σαν παιδί που αναζητά έναν θησαυρό αλλά τον έχει ήδη βρει κι απλά ξέχασε που τον έκρυψε.  Η ερμηνεία της Νικολίτσα Ντρίζη παίζει μεγάλο ρόλο σε αυτή την παράσταση, και η σκηνοθεσία του Αλέξη Βιδαλάκη είναι καίρια και υποστηρικτική προς αυτή. 

Το πρωτότυπο κείμενο είναι λογοτεχνικό, γραμμένο για να διαβαστεί, ο αναγνώστης εύκολα θα πλάσει τις εικόνες, θα αφεθεί σε αυτή την γλυκιά οδύνη που προκαλεί μια χειμαρρώδης αφήγηση. Τα δραματουργικά στοιχεία που επανέρχονται στον μονόλογο της κούριερ οπως οι φράσεις-δηλώσεις “του τρελοκαπελά στη Φιλοκτήτου”, και οι πνευματώδεις διάλογοι με την Λένα, εγκιβωτίζονται μέσα στις αυτόνομες ιστορίες προκειμένου να ειπωθεί μια και μοναδική ιστορία, αυτή για την οποία θα ανέβει ένα χιονισμένο βουνό ξανά μετά από 7 χρόνια. Πιστεύω ότι πάνω σε αυτά τα στοιχεία θα μπορούσε να γίνει ακόμα εκτενέστερη επεξεργασία, να “σηκωθεί” ολοκληρωτικά το έργο από τις σελίδες του βιβλίου, να αποκτήσει αυτόνομη δραματική υπόσταση. 

Ο σκηνικός χώρος (Παρασκευή Οικονόμου) είναι πολύ προσεγμένος, λειτουργικός, φτιαγμένος για να παραπέμπει σε κούριερ και σε συνδυασμό με τους φωτισμούς (Νατάσα Πετροπούλου) και την έξοχη ιδέα της κούνιας μεταφέρει την αισθητική του αστικού τοπίου. Υπάρχουν σκηνές όπως αυτή με το λευκό σεντόνι και η σκηνή που βρίσκεται ανάποδα πάνω στην κούνια που κάνουν μια αναφορά στον μαγικό ρεαλισμό, μια στάση απέναντι στην πραγματικότητα. Η μουσική της Άννα Παπαϊωάννου (Anna VS June) υπογραμμίζει αυτό το παράδοξο της καθημερινότητας, το κοινό αλλόκοτο που ξεφεύγει από την σφαίρα της φαντασίας και γίνεται πραγματικό. 

Η παράσταση “Πες της” με την Νικολίτσα Ντρίζη σε σκηνοθεσία Αλέξη Βιδαλάκη, είναι μια ευχάριστη θεατρική εμπειρία. 

Κείμενο: Χρήστος Οικονόμου

Σκηνοθεσία: Αλέξης Βιδαλάκης

Ερμηνεία: Νικολίτσα Ντρίζη

Μουσική: Άννα Παπαϊωάννου (Anna VS June)

Σκηνικά: Παρασκευή Οικονόμου

Φωτισμοί: Νατάσα Πετροπούλου

Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Μακρή

Υπεύθυνη επικοινωνίας: Γιώτα Δημητριάδη

Φωτογραφίες: Στάμος Σέμσης

Φωνή μικρής: Βασιλική Γουρδούπη

Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων, Κύπρου 91Α, Κυψέλη, Αθήνα

Κρατήσεις απαραίτητες: more.com & 213 00 40 496

Διάρκεια: 70’