Πηνελόπες - Κριτική

Η αλήθεια είναι ότι η Πηνελόπη, έμεινε πίσω και περίμενε 20 χρόνια. Στα χρόνια της αναμονής ύφαινε και χάλαγε το ίδιο υφαντό, βασίλισσα γαρ, δεν είχε άλλες ασχολίες παρά να απωθεί τους μνηστήρες. Στον αντίποδα της, οι Σοφία, Φάτμα, Αισά, Μάγκυ, Ναχίντα, Όλγα, Εύα και Ξένια δεν είχαν την πολυτέλεια να περιμένουν τον Οδυσσέα τους να επιστρέψει νικηφόρος, κι έτσι έφυγαν προς άλλη γη, άλλα μέρη, με κόπο, με δόλο, με τα πόδια, με βάρκα, με την ελπίδα της επιστροφής στον ίσκιο τους.

-Είχα πει δυο χρόνια θα μείνω, τώρα πέντε, έξι, εφτά….σε λίγο οχτώ.

“Αγαπητέ Μενέλαε δεν έχω ελπίδα πλέον να γύρωμεν απ’ τον πόλεμον εμείς εις την πατρίδα.”

Η παράσταση «Πηνελόπες», είναι μια μουσικοθεατρική performance που παντρεύει αποσπάσματα από τις Τρωάδες με τις μαρτυρίες γυναικών από την Γεωργία και την Συρία, μεταχειριζόμενη ένα μουσικό μοτίβο που επανέρχεται σταθερά σε όλη την διάρκεια του έργου. Το σύνολο του έργου προσεγγίζει με σεβασμό την αξιοπρέπεια και την αυτοεκτίμηση της γυναίκας σε κάθε ρόλο που καλείται αυτή να παίξει και με κάθε δραστηριότητα που καταπιάνεται όποια κι αν είναι αυτή.

Αυτό το ιδιότυπο χορικό, έχει συνεχή ροή, μελετημένο ρυθμό και εμφανή μελέτη των κειμένων που παρουσιάζονται. Η Αφροδίτη Μητσοπούλου σκηνοθετεί μια παράσταση στις παρυφές του μιούζικαλ με έντονο το κριτικό στοιχείο και το χιούμορ. Είναι αξιέπαινο πως οι ερμηνεύτριες δένονται μέσα στον Χορό, αλληλοσυμπληρώνονται, αλληλοϋποστηρίζονται και ταυτόχρονα παρουσιάζουν δυναμικά την ξεχωριστή τους προσωπικότητα.

Σπάνια συναντούμε μια παράσταση αναφερόμενη στο θέμα του πολέμου, της μετανάστευσης και της προσφυγιάς που να μην καταφεύγει στην επίκληση της συγκίνησης. Το χιούμορ, ο αυτοσαρκασμός, η αισιοδοξία και ο ρεαλισμός διαποτίζουν το σύνολο της παράστασης.

Η παράσταση «Πηνελόπες» έχει αγγλικούς υπέρτιτλους.

Truth has it that Penelope, stayed behind and waited for 20 years. While waiting she has woven and unpicked the same cloth; being a queen, had she no other endeavors than pushing away fiancés. At the opposite side, Sofia, Fatma, Aysa, Maggie, Nahida, Olga, Eva and Zenia did not have the luxury of waiting for Ulysses’  victorious return; thus they left for another land, other places, painfully, using deceit, on foot, by boat; shadows burdened by the hope of return. 

- I said I‘ll stay two years, now five, six, seven… soon eight.

“My dear Menelaus, no longer do I keep hope, in our coming from the war back home. “

“Penelopes”, is a musical theatre performance merging fractions of “Trojan Women” with the testimonials of Georgian and Syrian women, using a melodic pattern that is heard throughout the show. The whole play approaches respectfully the female dignity and self-esteem to every role a woman is called on playing and each activity she takes over.

This idiotypic chorale, has a continuous flow, thoughtful rhythm and an apparent study of the texts staged. Afroditi Mitsopoulou stages a performance close to the musical genre, holding a discern critical view and humor. It is highly commendable how the performers bond within the Chorus, complement and support each other, while simultaneously project their unique personality. 

Only rarely do we come across a performance referring to war, immigration and refugees that doesn’t appeal to emotion. Humor, sarcasm, optimism and realism are embedded in the show. 

“Penelopes” has English supertitles. 

Info Παράστασης