Πιτσιμπούργκο – Κριτική

Η ιστορία κάνει κύκλους, η αγάπη θρέφει την ελπίδα και ο Οδυσσέας, στην πραγματικότητα, σπάνια επιστρέφει στην Πηνελόπη του.

Ο Δημοσθένης κι η Ελέγκω, μόλις παντρεύτηκαν, χώρισαν. Ο Δημοσθένης, φεύγει στα χρόνια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, μετανάστης στην Αμερική, στο Πίτσμπουργκ, να δουλέψει στα «στίλια», τα χαλυβουργεία, και να μαζέψει λεφτά για το εισιτήριο της Ελέγκως. Η Ελέγκω μένει στο νησί – στη Χίο -  και περιμένει. Όλα φτάνουν στο νησί: ο κινηματογράφος, τα αυτοκίνητα, το τηλέφωνο, οι καραβιές των προσφύγων … μόνο το εισιτήριο αργεί να φτάσει.  

Το βιβλίο της κ. Τριανταφύλλου «Πιτσιμπούργκο», γραμμένο σε μορφή επιστολών, θίγει ένα θέμα που βασανίζει την Ελλάδα από τον Όμηρο, και μεταφέρεται στην σκηνή με την απλότητα και την ενέργεια των ανθρώπων που βλέπουν τη ζωή μέσα στα μάτια και την διεκδικούν με κάθε ικμάδα του κορμιού τους. Η κ. Ψάλτη, σκηνοθετεί δύο ανθρώπους – παιδιά: αφελή, σκληρά, χαμογελαστά, πονεμένα, ενθουσιώδη, που δεν σταματούν να ελπίζουν.

Τα ελάχιστα σκηνικά μέσα που μεταχειρίζονται οι δύο ηθοποιοί – Αρκαδία Ψάλτη και Στράτος Σωπύλης - , είναι ουσιαστικά και ουσιώδη για να μας μεταφέρουν την ατμόσφαιρα της εποχής αλλά και την ψυχολογική τους κατάσταση. Ξεχωριστή και ιδιαίτερη η πρώτη επιστολή της Ελέγκως, η οποία τυλίγει και ξετυλίγει ασταμάτητα ένα κιλίμι, σαν να ξορκίζει τον χρόνο που περνά χωρίς τον αγαπημένο της. Εξαιρετική η σκηνή όπου ο Δημοσθένης αποκοιμιέται στην αγκαλιά της Ελέγκως, μουρμουρίζοντας για τον Χριστόφορο Κολόμβο, συνδυάζοντας την συγκίνηση και το κωμικό στοιχείο σε τέλεια αρμονία. 

Στο σύνολο της η παράσταση, από την μουσική, τα σκηνικά, τα κοστούμια ως τον λόγο, «μυρίζει» Ελλάδα. Το κωμικό και το τραγικό, η «λιγοθυμιά» από την χαρά και την απελπισία, η «ψυχή» που δεν νικιέται από τις αποστάσεις, κατακλύζουν τους θεατές εναλλασσόμενα, σαν κύματα που απλώνονται στην ακτή, αποσύρονται και ξανά πλησιάζουν γαργαλώντας τα γυμνά μας πόδια.