Πλούτωνας

Βρέθηκα πρόσφατα σε συζήτηση με φίλους και η συζήτηση το έφερε να μιλάμε για τα πεθαμένα κατοικίδιά μας. Τους είπα για το πώς έθαψα τον Πλούτωνα στην αυλή του σπιτιού μας στο χωριό (αφού τον κράτησα κάποιες μέρες στη κατάψυξη του ψυγείου μου, γεγονός που έκανε αρκετούς γνωστούς να με χαρακτηρίσουν άρρωστο στο μυαλό). Με στενοχώρησε η ιδέα που έδωσαν το δικό τους σκυλί να το θάψει εργολαβία σε κάποια μεριά της Αττικής όπου θάβουν κατοικίδια από την Αθήνα. Δεν είχαν άλλη επιλογή όμως καθώς επρόκειτο για ένα εύσωμο χάσκυ το οποίο έπρεπε να θαφτεί γρήγορα.

Σε καμιά περίπτωση δεν εξομοιώνω τη σημασία του θανάτου ενός κατοικίδιου με την απώλεια συγγενικού ή φιλικού προσώπου. Αλλά αν ήταν στο χέρι μου κι εφόσον υπάρχει ο διαθέσιμος χώρος, θα έθαβα και τους ανθρώπους που έζησα μαζί και θεωρώ οικογένειά μου στην αυλή του σπιτιού μου. Ίσως η συνήθεια της ταφής των νεκρών σε χώρους μακριά από τους οικισμούς άρχισε για λόγους υγιεινής, τότε που ο άνθρωπος εγκατέλειψε τη ζωή του νομάδα και του τροφοσυλλέκτη. Αλλά σκέφτομαι πόσο θα γλύκαινε ο θάνατος αν ήταν συνήθεια, το έθιμο, να θάβεις το νεκρό στον οικείο χώρο. Πόσο θα ενσωματώνονταν ο θάνατος στη ζωή την οποία θα ενδυνάμωνε η συνέχεια, πόσο θα ρίζωνε το σπίτι μας στον κόσμο και μαζί με το σπίτι μας κι εμείς σ’ αυτόν. Ο νεκρός θα μας φόβιζε λιγότερο και λιγότερο θα φόβιζε το νεκρό η λησμονιά των ζωντανών, συνεπώς ο θάνατος. Τα φαντάσματα θα εγκατέλειπαν τον κόσμο.

Με ξενίζει η ιδέα του να διασκορπίζεις τη στάχτη ενός αγαπημένου προσώπου. Δεν μιλώ για την αποτέφρωση καθαυτή. Μιλώ γι’ αυτό το ανήκω στο σύμπαν και στο σύμπαν επιστρέφω. Το σύμπαν είναι χάος και απόλυτα αφιλόξενο ώστε να νοιαστεί να διατηρήσει ανάμνηση από το πέρασμά μας. Το σύμπαν μας καταπίνει σαν τον Κρόνο. Μια σπιθαμή γωνιάς το ανθρώπινο, εκεί που το χάος γίνεται κόσμος, εκεί που βρίσκονται σπίτι και μνήμα. Περισσότερο οικείο λοιπόν όταν σπίτι και μνήμα είναι ένα και το αυτό.

Links: Πλούτωνας 1993-2013