Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ; - Κριτική

Η Δήμητρα Χατούπη είναι μια γοητευτική, σαγηνευτική και ιδιοφυής αλκοολική, που μεταχειρίζεται το μόνο, που της επέτρεψε ο «μπαμπάς», όπλο: το φύλο της. Ο Άκις Βλουτής είναι ο εκπρόσωπος μιας υπαρξιακής παρακμής σ’ αυτό το ιδιόμμορφο παιχνίδι εξουσίας. Αν και μεθυσμένος είναι νηφάλιος ως προς την πραγματικότητα των αναγκών για το άτομο αλλά και για τον κόσμο.

Η ώρα είναι δύο μετά τα μεσάνυχτα, η Μάρθα εμφανώς μεθυσμένη μπαίνει στο σαλόνι του σπιτιού της. Ακολουθεί ο Τζώρτζ, ο σύζυγος της. Μετά από μια σύντομη στιχομυθία, του ανακοινώνει ότι έχουν καλεσμένους: τον καινούριο Μαθηματικό και την σύζυγο του, μια που μοιάζει με ποντίκι. Οι καλεσμένοι έρχονται και το πάρτι ξεκινά. 

Το έργο «Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ» το έγραψε ο Άλμπι το 1961-62 και τιμήθηκε με το βραβείο Τονυ. Οι περισσότεροι το γνωρίζουν από την κινηματογραφική μεταφορά του με πρωταγωνιστές την Τέιλορ και τον Μπάρτον. Μεγαλύτερης ηλικίας θεατές το παρακολούθησαν με την Τζένη Καρέζη και τον Κώστα Καζάκο σε σκηνοθεσία του Ζυλ Ντασέν το 1982. Εγώ έχω την ευτυχία να έχω διαβάσει το  έργο, να έχω δει την ταινία και να έχω παρακολουθήσει και πέρσι και φέτος την παράσταση με τους Άκι Βλουτή και Δήμητρα Χατούπη, και προτείνω ανεπιφύλακτα να την δουν ακόμη κι όσοι την έχουν δει και στο εξωτερικό από ξένους θιάσους. 

Όταν μπεις στη σκηνή πριν το έργο ξεκινήσει, ένα πράγμα που κάνει εντύπωση εκτός από τον μαύρο δερμάτινο καναπέ που δεσπόζει στο κέντρο, είναι η ψυχαναγκαστική τοποθέτηση των μπουκαλιών πάνω στο μπαρ, σχεδόν σαν να μετρούσαν τις αποστάσεις ανάμεσα στους γυάλινους στρατιώτες του πάρτυ. Τίποτε άλλο δεν υπάρχει, σαν ένα τεράστιο κενό να καταπίνει τα πάντα. Αυτό που καλούμε «κατοικία» και η διαφορά από την έννοια «σπίτι» ήδη γίνεται αντιληπτή πριν καν ξεκινήσει το παιχνίδι της αποδόμησης της οικογένειας. Η Μάρθα και ο Τζωρτζ επιδίδονται σε ένα κρεσσέντο αγένειας και προσβολής, ένα παιχνίδι εξουσίας με στόχο το «ξεγύμνωμα» αυτού του κενού. 

Η Δήμητρα Χατούπη είναι μια γοητευτική, σαγηνευτική και ιδιοφυής αλκοολική, που μεταχειρίζεται το μόνο, που της επέτρεψε ο «μπαμπάς», όπλο: το φύλο της. Μόνο που κι αυτό το όπλο είναι μισό στην περίπτωση της, αφού το «παιδί» πέθανε. Πιθανόν η διάνοια της να τίθεται υπό αμφισβήτηση τεχνιέντως ακόμα κι από την ίδια, όμως είναι άλλο ένα μέσο που μεταχειρίζεται για να εξοντώσει τους αντιπάλους της, και να εξετάσει την ικανότητα του μοναδικού ίσως συμμάχου της: του Τζωρτζ. Ο Άκις Βλουτής είναι ο εκπρόσωπος μιας υπαρξιακής παρακμής σ’ αυτό το ιδιόμμορφο παιχνίδι εξουσίας. Αν και μεθυσμένος είναι νηφάλιος ως προς την πραγματικότητα των αναγκών για το άτομο αλλά και για τον κόσμο. Μέσα από τον ξεφτιλισμό που υπόκειται αναδύεται σαν «φοίνικας» με εμφανή τον κίνδυνο να καεί από την φλόγα του, την οποία προσφέρει αφιλοκερδώς στην Μάρθα. Η σχέση τους μέσα σε αυτή την διάθλαση της κοινωνικής ευημερίας, και την εξάρτηση από το αλκοόλ είναι ζηλευτή. 

Στους ρόλους του νεαρού ζευγαριού: Νικ και Χόνεϋ, ο Σαράντος Γεωγλερής και η Αντωνίνα Βλουτή ενσαρκώνουν υπέροχα τον αριβίστα και την νεαρή –τρόπον τινά- εκδοχή της Μάρθας. Ειδικά η Αντωνίνα Βλουτή ξεφεύγει τεχνιέντως από τα πρότυπα της «υστερικής» εκδοχής της Χόνευ, δίνοντας μια εύρωστη ερμηνεία μιας νεαρής γυναίκας εγκλωβισμένης στην προ-χειραφετημένη γυναικεία φιγούρα.

Συχνά στη διάρκεια της παράστασης θα γελάσετε, είναι λογικό και αναμενόμενο κατά την υποφαινόμενη – για την ακρίβεια μου ήταν δύσκολο να μην γελάσω -  όμως αυτή η έντονη ευθυμία σαν να πίνουμε κι εμείς μαζί με τους πρωταγωνιστές, ρίχνει τις άμυνες για να νοιώσεις αυτή την εξομολόγηση της Μάρθας στο τέλος: ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ;