Που πήγε το νέφος;

Ένα ΣΚ στη Σαλαμίνα, ή μάλλον ένα… τρελό σαββατόβραδο τύπου «Hangover», ήταν καλή αφορμή για να μπω σε σκέψεις. Η θέα του γαλάζιου πειραιώτικου ουρανού, κι ας είναι Γενάρης, από το φέρι (μα μόνο 90 λεπτά εισιτήριο;) με έκανε να αναρωτηθώ «μα που πήγε το νέφος;». Όχι δεν έφταιγε το αλκοόλ… 

Θυμάμαι πιτσιρίκι κάπου στα 90s ακόμη και στα βόρεια προάστια να κλείνουν τα σχολεία λόγω… νέφους. Ότι ας πούμε τα 15άχρονα δεν θα μπορούσαμε να αποδώσουμε στην τάξη εξαιτίας της ατμοσφαιρικής ρύπανσης. Προφανώς επρόκειτο για μία ακόμη ελληνική… πατέντα για περισσότερο «Κυριακή, γιορτή και σχόλη να ‘ταν η βδομάδα όλη». Άλλο που δεν θέλαμε τα μικρά…

Έφυγαν τα χρόνια, και πολύ πριν την οικονομική κρίση, μαζί με αρκετούς οικονομικούς μετανάστες μας την «έκανε» κι η πηγή ζαλάδας και λιποθυμικών τάσεων κάθε φορά που βρισκόμασταν Downtown. Εξαφανίστηκε κι από τα ΜΜΕ. Σε λίγο μονά-ζυγά θα μπαίνουν όλα στα κέντρο της Αθήνας. Πώς έγινε αυτό; «Δεν βγήκαμε οι Αθηναίοι με κινέζικα ανεμιστηράκια (από αυτά που φτιάχνουν και φραπέ) στις ταράτσες να το διώξουμε μακριά ηλίθιε» μου λέει φίλος μου με την ευγένεια που τον διακρίνει (άλλον χαρακτηρισμό χρησιμοποίησε...). Προφανώς, τα καινούργιας τεχνολογίας αυτοκίνητα με την αμόλυβδη βενζίνη και η είσοδος του μετρό στην καθημερινότητά μας, ήταν αυτά που έστειλαν την ατμοσφαιρική ρύπανση στα τσακίδια. 

Έλα όμως που η κρισάρα, οι πετσοκομμένοι μισθοί και συντάξεις, η ψηλή τιμή του πετρελαίου και το… comeback του τζακιού πέραν από σκηνικό ρομαντισμού, αλλά ως πηγή θέρμανσης, έφεραν στον αέρα ένα άλλο νέφος, αυτό της αιθαλομίχλης. 

Η λεγόμενη «τζακίλα» μάλλον είναι η ευκολότερη και οικονομικότερη μέθοδο «μαστούρας». Άσε που δημιουργεί την αίσθηση ακόμη και στο Παγκράτι ότι βρίσκεσαι στο Μέτσοβο ή τα γραφικά Ζαγοροχώρια. Σε κάποιο σαλέ να «ξεσαλέ».

Να πω και το άλλο; Δεν ήταν λογικό να ξεχάσουμε το νέφος, αφού ούτως ή άλλως… μας ψεκάζουν! Τι; Όχι;