Πράσινοι Παπαγάλοι

Είχε πάρει κάπου το μάτι μου για τους πράσινους παπαγάλους της Αθήνας και την εξάπλωσή τους τελευταία σε πολλές πόλεις της Ελλάδας. Σήμερα το πρωί όμως που βγήκα για λίγο στην βεράντα μου ήρθε κάπως να βλέπω ένα μικρό σμήνος από δαύτους (6-7 ήταν) να πετούν χαμηλά στον δρόμο μας κρώζοντας. Όπως και να το κάνουμε στην Νεάπολη Εξαρχείων - έστω κοντά στον Λυκαβηττό - μέχρι τώρα συναντούσα ή άκουγα το πολύ κοτσύφια, κανένα αηδόνι στην εποχή του και καρακάξες (εκτός των γνωστών περιστεριών και σπουργιτιών βεβαίως). 

Σε συζήτηση που είχα στο διάλειμμα του τσιγάρου στο γραφείο μου είπαν κι άλλοι συνάδελφοι ότι τους έχουν πετύχει σε πάρκα κι αλάνες, οπότε μου δόθηκε η ευκαιρία να ψάξω λίγο στο διαδίκτυο για αυτούς τους πράσινους παπαγάλους και την εξάπλωσή τους στην Ελληνική επικράτεια.

Ο εν λόγω παπαγάλος - Psittacula krameri ή ελληνιστί δαχτυλιδολαίμης ψιττακίσκος, μα πόσο ευφάνταστο το επιστημονικό όνομα... - έχει καταγωγή από Ινδία και υποσαχάρια Αφρική, ενώ στην Ελλάδα και την Ευρώπη άρχισε να εμφανίζεται προς τα τέλη της δεκαετίας του '80. Οι πληθυσμοί του έχουν αυξηθεί σημαντικά από τότε και εμφανίσεις τους έχουν γίνει σχεδόν σε όλες τις μεγαλουπόλεις της Ευρώπης καθώς δεν έχουν φυσικούς εχθρούς και τρέφονται με διάφορους καρπούς θάμνων και δέντρων.

Διαβάζω επίσης ότι στην πατρίδα τους την Ινδία κατέχουν σημαντική θέση στο ινδουιστικό πάνθεον καθώς ένας τεράστιος πράσινος παπαγάλος είναι το άρμα του τοπικού θεού του έρωτα με το όνομα Καμαντέβα. Ο Αλέξανδρος (για τον Μεγάλο μιλάμε έτσι;) είχε φέρει κι αυτός από τις εκεί περιοδείες του μερικά πτηνά για αυτό κι υπάρχει σαν ψηφιδωτό στην ναό της Περγάμου (που βρίσκεται στο Βερολίνο, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα προς συζήτηση).

Από τότε πέρασαν χρόνια, οι παπαγάλοι ήταν έξυπνοι κι αποδρούσαν και χρειάστηκε να φτάσουμε στο 1969 για να ξανακούσουμε γι’ αυτούς, όταν ο άρχοντας της ψυχεδέλειας Τζίμι Χέντριξ, ξύπνησε ένα πρωινό και ελευθέρωσε στους ουρανούς του Λονδίνου τον Αδάμ και την Εύα, τους αγαπημένους του πράσινους παπαγάλους. 

Στην χώρα μας εμφανίστηκαν αρχικά στη Γλυφάδα (γεγονός που ενισχύει το επιχείρημα ότι πρωτοδραπέτευσαν από την καραντίνα του παλιού αεροδρομίου του Ελληνικού). Από τότε έχουν εποικίσει, δεκάδες πόλεις της επικράτειας (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Ιωάννινα, Χανιά, Ηράκλειο, Χαλκίδα, Ρόδος, κ.λ.π.) Ιδιαίτερα στην Αθήνα, δεν υπάρχει πλέον πάρκο της πόλης χωρίς την παρουσία των πράσινων παπαγάλων με τις μεγαλύτερες αποικίες να βρίσκονται σε Φιλοθέη, Ψυχικό, Γλυφάδα (είναι προφανώς κυριλέ τα πτηνά), στο Γουδί, στο Πάρκο Αντώνης Τρίτσης, στον Εθνικό Κήπο, στο Άλσος Συγγρού και στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Το ότι εκτός από τους ανθρώπους μας προτιμούν λοιπόν και τα πτηνά Ινδίας κι Αφρικής δείχνει πόσο μητροπολιτική γίνεται αυτή η πόλη, σχεδόν εξωτική. Θα πρέπει νομίζω να αρχίσουμε να συνηθίζουμε την ιδέα αυτή και να προσαρμοζόμαστε στον σύγχρονο πολύχρωμο και πολυπολιτισμικό αχταρμά ανθρώπων και ζώων, ο έξυπνος και δυνατός θα επιβιώσει, νόμος της φύσης κι ας κάνουμε κι αλλιώς...