Pre Xmas Short cuts

Γιορτές έρχονται και είδα το πρωί αφίσα με τη Φιλιώ Πυργάκη να άδει σε μαγαζί εκλεκτό και υπέροχο. Η φωτογραφία είναι η ίδια που χρησιμοποιείται στις αφίσες της Φιλιώς τα τελευταία 20 χρόνια. Μαλλί ξανθό, χτενισμένο ενδελεχώς για βάπτιση σε ξωκκλήσι, χαμόγελο σφιγμένο και ύφος λίγο – λίιιιγο πονηρό. Με μια διαφορά η συγκεκριμένη. 

Ανακάλυψε η Φιλιώ το Photoshop και τα χείλη είναι πιο κόκκινα, το contouring πιο προσεγμένο, απεκτήθησαν αίφνης ζυγωματικά στα αφράτα μαγουλάκια και το ξανθό είναι πιο σαντρέ από ποτέ. Μόνο το βλέμμα παραμένει ίδιο. Στενοχωρήθηκα λίγο γιατί φοβούμαι ότι έπεσε και η Φιλιώ στα γεράματα θύμα της ψηφιακής ματαιοδοξίας σαν τις άλλες τις καλλονές που άλλες είναι στην πραγματικότητα, άλλες στην αφίσα.

Γιορτές έρχονται και από την άλλη στενοχωριέμαι γιατί αισθάνομαι ανεπαρκής σαν οδηγός στους δρόμους της Αθήνας. Δεν περνάω κόκκινα, δεν παρκάρω όπου μου κατέβει για να πάρω τσιγάρα, δεν πάω στο αριστερό ρεύμα για να σουρθώ ή στο δεξί για να τρέξω, σταματάω στα ΣΤΟΠ και δεν μπαίνω ανάποδα σε μονόδρομους, δεν χώνομαι ανάμεσα σε ανυποψίαστους οδηγούς – ούτε μπαίνω μπροστά στο φανάρι κάνοντας βρουμ βρουμ μόνο και μόνο για να καθυστερήσω να ξεκινήσω, πράγμα που είναι μάλλον σπάνιο στους Αθηναϊκούς δρόμους γιατί ένα τεράστιο ποσοστό αγαπημένων συνοδηγών κάνει αυτά – και φοβούμαι ότι κάτι κάνουν καλύτερα αυτοί – δεν μπορεί. 

Γιορτές έρχονται και σήμερα όμως έζησα την αμηχανία του ΣΤΟΠ. Έχω που λες εγώ ΣΤΟΠ και σταματάω εντελώς γιατί ερχόταν ένας μπάρμπας απ την Κορώνη και φυσικά είχε προτεραιότητα. Σταματά κι εκείνος και αρχίζουμε να κοιταζόμαστε. Μη φανταστείς τίποτα ερωτικό ή λάγνο, απλά κοιταζόμαστε να δούμε τι θα γίνει. Περιμένω εγώ, περιμένει κι εκείνος. Του χαμογελώ και του κάνω νόημα να περάσει  - τίποτα εκείνος, με κοιτά με βλέμμα χάνου παγωμένου στα υψηλά νερά της Βαλτικής. Περνάνε αρκετά δευτερόλεπτα και η σκηνή γίνεται λίγο πιο αργή από ταινία του Αγγελόπουλου. Περιμένοντας να βγουν τα μπαλέτα του Μεταξόπουλου και να ζήσουμε στιγμές μαγικές, αλλά επειδή πρέπει και να φτάσω στο γραφείο κάποια στιγμή μες στη χρονιά, αποφασίζω να προχωρήσω μιας και είναι φανερό ότι μου παραχωρεί την προτεραιότητα και αποφασίζει ταυτόχρονα κι εκείνος μιας και έχει προτεραιότητα. Η σύγκρουση αποφεύχθηκε ένεκα των χαμηλών ταχυτήτων κι ένα φάσκελο κύλησε αργά στο δρόμο σα μοναχική χιονονιφάδα σε τζάμι παγωμένο.

Γιορτές έρχονται και είναι αυτή η εποχή η γιορτινή που η αγάπη ξεχειλίζει και όλοι, έχουν λεφτά ή όχι, βγαίνουν σαν υπνωτισμένοι στις αγορές, με αυτοκίνητα, με τα πόδια, με τα μηχανάκια και τα ποδήλατα και μπλοκάρουν οι δρόμοι απ’ τη βλακεία και είσαι συνεχώς στη φάση να σφάξεις κανένα παλαβό ή να το ρίξεις στους κουραμπιέδες να ξεχαστείς κι επειδή είσαι αγνή ψυχή προτιμάς τη ζάχαρη την άχνη…

Άντε και του χρόνου!