Rockwave Festival 2018 Day 1 - Review

Το φετινό Rockwave ξεκίνησε την Παρασκευή 6/7 με μία αμιγώς rock μέρα και rock διάθεση, με το «βαρύ όνομα των Arctic Monkeys να δεσπόζει. Αγαπημένη συνήθεια, για άλλον ένα χρόνο, με ονόματα φωτιά φέτος και ίσως τα καλύτερα συγκροτήματα που έχουν εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας. 

Η ανυπόφορη ζέστη της Αθήνας ευτυχώς μετατράπηκε σε υποφερτή στην Μαλακάσα και ήδη από τις 16:00 υπήρχε αρκετός κόσμος. Και πως να μην υπάρχει, όταν έχεις τη δυνατότητα να δεις δύο από τα μεγαλύτερα rock συγκροτήματα του καιρού μας, σε ένα δελεαστικό πακέτο μαζί με ανερχόμενα συγκροτήματα με αρκετά ενδιαφέρον ήχο. Οι Arctic Monkeys και οι Alt-J είναι αυτή τη στιγμή από τα πιο hot ονόματα στη rock σκηνή, με περιοδείες μαμούθ, τραγούδια που έχουν ακουστεί μέχρι και σε σπηλιές και επιτυχία που τους στρογγυλοκάθισε στον indie θρόνο. 

Ας ξεκινήσουμε όμως σιγά-σιγά με το τι είδαμε και ακούσαμε την Παρασκευή 6/7. Την αρχή έκαναν οι CoreTheBand, το συγκρότημα από τα Χανιά που αποτέλεσε και την μοναδική ελληνική συμμετοχή της βραδιάς. Ένα συγκρότημα του οποίου έχουμε διαπιστώσει τη live δυναμική και αναμέναμε να τη δούμε και στην Μαλακάσα. Στις 16:30 έκαναν την εμφάνιση τους στο ζεστό και ηλιόλουστο σανίδι του Rockwave και για μισή ώρα μετέδωσαν το κέφι και τον ενθουσιασμό τους στο κοινό που αψήφισε τον ήλιο. Αρκετός κόσμος μαζεύτηκε ήδη από τις πρώτες νότες, παρά τη ζέστη και τον ήλιο και οι CoreTheBand τον αποζημίωσαν και με το παραπάνω. Ο Jacob με νέο look (ξυρισμένο κεφάλι) απέδειξε ότι έχει στόφα μεγάλου frontman και όλο το συγκρότημα ότι είναι προορισμένο για μεγάλα πράγματα. Όσοι δεν τους είχαν ξανακούσει ξαφνιάστηκαν ευχάριστα, πολλοί αναγνώρισαν κομμάτια που έχουν ακούσει κατά καιρούς σε σειρές, διαφημίσεις και ραδιόφωνο και όλοι τραγούδησαν τη διασκευή στο “Way Down We Go”. Το κοινό ακολούθησε το συγκρότημα με τραγούδι, παλαμάκια και υπό τις οδηγίες του Jacob έκατσε στο “Elephant” για να πεταχτεί με το σήμα του. Τρομερή ενέργεια, ωραίες μουσικές, μελωδία, κέφι, διάθεση και ο μπασίστας Σήφης να έχει την τιμητική του για άλλη μια φορά, ως πρωταγωνιστής σε μια πιστευτή ιστορία. Indie, pop, punk, λίγη σημασία έχουν οι ταμπέλες. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι οι CoreTheBand πρόσθεσαν άλλη μια εξαιρετική εμφάνιση στο παλμαρέ τους και μάλιστα κάτω από την «βαριά» ταμπέλα του Rockwave. Το μόνο για το οποίο πρέπει να τους κατηγορήσω είναι ότι το “Elephant” με το οποίο έκλεισαν μου κόλλησε για το υπόλοιπο της βραδιάς.

Μισή ώρα μετά τους CTB, πήραν θέση στη σκηνή οι Γερμανοί Get Well Soon. Οι Get Well Soon είναι ένα ιδιαίτερο συγκρότημα, το οποίο είχα αρκετή περιέργεια να δω live και γιατί μου άρεσαν όσα είχα ακούσει και για το πως θα ακούγεται η μουσική τους ζωντανά. Το συγκρότημα του Konstantin Gropper έπαιξε για μία ώρα τις ρομαντικές μελωδίες του, που θα ταίριαζαν εύκολα ως soundtrack σε μια σκοτεινή ταινία. Με τον τελευταίο τους δίσκο “The Horror” στις αποσκευές, η εξάδα των Get Well Soon έδωσε μια εξαιρετική μουσική παράσταση με εναλλαγές, ατμόσφαιρα, synths, κιθάρες και αρκετό ρομαντισμό. Η μουσική τους αδικήθηκε από την ώρα εμφάνισης τους, αλλά ίσως και το μέγεθος του TerraVibe και δεν μπόρεσε να μεταφέρει την ατμόσφαιρα της στον κόσμο. “Too Much Love”, “The Last Days Of Rome”, “You Cannot Cast Out The Demons (You Might As Well Dance)", όμορφα δεύτερα φωνητικά από “the only woman you will see on stage this afternoon”, όπως είπε κι ο Gropper. Εν κατακλείδι, το συγκρότημα έκανε ό, τι μπορούσε, έχει τις δυνατότητες και τα τραγούδια, αλλά ίσως του ταιριάζει κάποιος κλειστός χώρος και πιο περασμένη ώρα. Μου άρεσαν πολύ, αλλά νομίζω ότι το κοινό δεν τους έδωσε ποτέ την προσοχή που τους άρμοζε ή δεν το βοήθησαν κι εκείνοι. 

Στις 19:00 ακριβώς, έκανε την εμφάνιση του στη σκηνή ο Miles Kane, με το χρωματιστό πουκάμισο του και την μπαντάνα του να παραπέμπουν στα ‘60s. Μπήκε φουριόζος, με κέφι, διάθεση, ενέργεια και αρκετή διάθεση για χιούμορ, αφού σε αρκετές περιπτώσεις χρησιμοποίησε την κάμερα μπροστά του ως καθρέφτη για να φτιάξει τα μαλλιά του ή να κάνει γκριμάτσες. Δεύτερη φορά που τον είδαμε στο σανίδι του TerraVibe, μετά την εμφάνισή του με τους The Last Shadow Puppets, αυτή τη φορά μόνο του. To “Inhaler” με τον φαζαρισμένο, garage ήχο του ξεσήκωσε τον κόσμο, ο οποίος έδειξε ότι είχε έρθει και για τον Kane. “Give Up”, “Better Than That”, παλιά και νέα κομμάτια, rock star attitude αλλά με αρκετή διάθεση χαβαλέ, μια groovy διασκευή στο “Hot Stuff” με το κοινό να χορεύει. O Miles Kane έχει σκηνική παρουσία που μαγνητίζει, μια τρομερή ενέργεια την οποία μεταδίδει στο κοινό, το ξεσηκώνει και καταφέρνει να τραβάει τα βλέμματα πάνω του και το ενδιαφέρον αμείωτο. Μια πολύ καλή εμφάνιση που είτε με πιο δυναμικά κομμάτια είτε με πιο «χαμηλών τόνων» έκανε τον κόσμο να περάσει καλά, να τραγουδήσει και να χορέψει. Έκλεισε το set του με το “Come Closer”, όπου επικράτησε ο σχετικός χαμός, με το κοινό να τραγουδάει και να κουνιέται στο ρυθμό του. Στην μία ώρα που έμεινε στη σκηνή ξεσήκωσε το κοινό και το παρέδωσε «έτοιμο» και ζεστό στους Alt-J.

Ομολογώ ότι πριν δω live τους Alt-J, πίστευα ότι η εμφάνιση τους μετά τον Miles Kane θα «ρίξει» το κοινό, καθώς θα ήταν υποτονική σε σχέση με τον Kane. Πόσο λάθος έκανα. Στο ενδιάμεσο είχε στηθεί το σκηνικό για να υποστηρίξει το εντυπωσιακό light show των Alt-J, που δημιούργησε μια μοναδική ατμόσφαιρα. Ο ήλιος που είχε αρχίσει να βασιλεύει δημιούργησε το ιδανικό σκηνικό και οι Alt-J έντυσαν με τα πιο υπέροχα χρώματα και νότες τη νύχτα. Επίτηδες είχα αποφύγει να δω οποιοδήποτε video από την περιοδεία τους, οπότε το όλο σκηνικό ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Πρώτη φορά στην Ελλάδα και ελπίζω όχι τελευταία, αφού το κοινό τους ακολούθησε από τις πρώτες νότες του "Deadcrush" στο ταξίδι που ετοίμασαν για μας. Σε σημεία ατμοσφαιρικοί με σημεία που χανόσουν πραγματικά στην μουσική τους, σε σημεία groovy και χορευτικοί, αλλά σε όλη τη διάρκεια εξαιρετικοί. Οι Alt-J αποτέλεσαν για μένα την μεγαλύτερη έκπληξη της πρώτης μέρας, με φώτα που θύμιζαν το τρομερό show των Moderat, διφωνίες, πολυεπίπεδα τραγούδια και τρομερή μουσική σε ένα οπτικοακουστικό υπερθέαμα, χωρίς ίχνος υπερβολής. Δεν μίλησαν ιδιαίτερα στο κοινό, υιοθετώντας μια πιο minimal, low profile,  «απόμακρη» στάση, που ταίριαζε με την μουσική τους. O Miles Kane κάπου πιο πίσω έκανε βόλτες ανάμεσα στον κόσμο και φωτογραφιζόταν χωρίς ίχνος βεντετισμού. Ένας drummer μετρονόμος, σύσσωμο το κοινό να τραγουδάει το “Matilda”, το “Taro” να είναι ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ και το “Breezeblocks” να κλείνει μια απίστευτη εμφάνιση. Ανυπομονώ να τους ξαναδώ, ήταν πραγματικά αποκάλυψη για μένα. Το κοινό τους απόλαυσε, τραγούδησε τα κομμάτια τους, γέμισε κι άλλο την Μαλακάσα και χόρεψε με την καρδιά του στα πιο ρυθμικά. Ακούσαμε τα: Deadcrush, Fitzpleasure, Something Good, The Gospel Of John Hurt, In Cold Blood, Interlude I (The Pipe & Ruin), Tesselate, Every Other Freckle, Bloodflood, Matilda, Dissolve Me, Pleader, Taro, Left Hand Free, Intro (An Awesome Wave), 3WW, Breezeblocks και μπορούσαμε να ακούμε άλλα τόσα.

Στις 22:30 έφτασε η στιγμή που περίμενε το μεγαλύτερο μέρος του κοινού. Με ένα τεράστιο φωτισμένο “MONKEYS” να δεσπόζει στη σκηνή, έκανε την εμφάνιση του ο Alex Turner και η παρέα του, μέσα σε παραλήρημα του κόσμου. Το “Four Out Of Five” από τον καινούριο δίσκο που επέλεξαν για να ξεκινήσουν, ακουγόταν πολύ πιο δυναμικό live και το κοινό πήρε φωτιά. Φωνές, τραγούδι, ουρλιαχτά, παλαμάκια, εκατοντάδες κινητά και ένα κοινό πραγματικά να παραληρεί με κάθε κίνηση του Alex. Στο καπάκι “Do I Wanna Know”, ναι από τόσο νωρίς, και όλο το κοινό να τραγουδάει σχεδόν κάθε στίχο. Ο Alex Turner άνετος, rock star, νηφάλιος, με διάθεση και ενέργεια, την ικανότητα να τραβάει τα βλέμματα και την ακόμα μεγαλύτερη ικανότητα να μην τα αφήνει να ξεφύγουν από πάνω του. Ναι, οι Artcic Monkeys είναι από τις μεγαλύτερες rock μπάντες σήμερα και το απέδειξαν με χαρακτηριστική άνεση στην Μαλακάσα. Όχι μόνο δικαίωσαν όσους πήγαν για να τους δουν, αλλά νομίζω κέρδισαν και πολλούς ακόμα οπαδούς. Ο Alex Turner είναι ένας εξαιρετικός frontman, ο οποίος όχι μόνο γεμίζει στάδια, αλλά τα κάνει να παραληρούν.  Με το μαλλί φτιαγμένο με μπριγιαντίνη και απαλλαγμένος από το περιττό πουκάμισο αργότερα, εμφανίστηκε στη σκηνή τραβώντας τα γυναικεία βλέμματα και ουρλιαχτά. Οι Monkeys με το setlist που επέλεξαν ρόκαραν. Ρόκαραν αρκετά και ελάχιστες φορές χαμήλωσαν τις ταχύτητες και την ένταση. Τις μεγάλες επιτυχίες τους ακολουθούσε πανζουρλισμός, στο δυναμικότατο "I Bet You Look Good On The Dancefloor" άναψε καπνογόνο, στα "Do Me A Favour", "Why'd You Only Call Me When You're High?" "Knee Socks" τραγουδήσαμε δυνατά και χορέψαμε και διαπιστώσαμε για μια ακόμα φορά, ότι τα κινητά είναι οι νέοι αναπτήρες στα τραγούδια. Το “Arabella” πρέπει να προκάλεσε έναν μικρό σεισμό, αφού και είναι κομματάρα και ο κόσμος ξεσηκώθηκε. Το ότι θα ανέβαινε ο Miles Kane στη σκηνή μαζί με τους Arctic Monkeys ήταν σχεδόν αναμενόμενο και όντως έτσι έγινε, για το αγαπημένο τους 505 με το οποίο έκλεισαν το set. 

Ακούσαμε τα: Four Out Of Five, Do I Wanna Know?, Brianstorm, Don't Sit Down 'Cause I've Moved Your Chair, Crying Lightning, The View From The Afternoon, Teddy Picker, She Looks Like Fun, Tranquility Base Hotel & Casino, Do Me A, Favour, Cornerstone, Why'd You Only Call Me When You're High?, Knee Socks, One Point Perspective, Pretty Visitors, I Bet You Look Good On The Dancefloor, R U Mine?, Star Treatment, Arabella, 505

Εν κατακλείδι: Προφανώς υπήρχαν άνθρωποι που είχαν έρθει για να βγουν φωτογραφίες και να ακούσουν 3 τραγούδια. Προφανώς και είναι λογικό όταν μιλάμε για συγκροτήματα του βεληνεκούς των Monkeys. Όμως, θεωρώ ότι δεν υπήρχε κάποιος οπαδός τους συγκροτήματος που να μην έφυγε ευχαριστημένος από τη συναυλία. Τα καινούρια κομμάτια ακούγονται πολύ καλύτερα live, τα παλιά απογειώνονται live και οι Monkeys έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό.Τ ο κοινό τραγούδησε, χόρεψε, ίδρωσε, πέρασε καλά και κυρίως ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΕ. Ο ήχος ήταν πεντακάθαρος σε όλα τα συγκροτήματα, με μια μικρή εξαίρεση στο λίγο πιο δυνατό μπάσο στον Miles Kane. Μια πολύ πετυχημένη πρώτη μέρα, με εξαιρετικά συγκροτήματα σε πολύ καλές εμφανίσεις που μας άνοιξαν την όρεξη για το metal διήμερο που πλησιάζει.