Σαν Αντιβίωση

Οι απολογισμοί ποτέ δεν μου άρεσαν, πόσο μάλλον μιας χρονιάς σαν κι αυτή που μόλις πέρασε. Από την άλλη οι νέες προκλήσεις μου δημιουργούσαν πάντα ενδιαφέρον, οπότε στην ιδέα: άντε βρε boemians, ας αρχίσουμε να γράφουμε όσοι μπορούμε από κάτι, είπα το αβίαστο ναι.

Έτσι, σαν αντιβίωση, σα να ξορκίζουμε τους φόβους και την καθημερινότητα, με την ελπίδα της αλληλεπίδρασης, όπως τότε παλιά στα blogs που γράφαμε εν είδη ημερολογίου και περιμέναμε τις αντιδράσεις των ανώνυμων (κι αργότερα επώνυμων) φίλων. Έτσι κάπως προέκυψε κι αυτή η ραδιοφωνική μούρλια που μετράει για κάποιους από εμάς τους boemians εδώ και 10 χρόνια. Μέσω των blogs, της κοινής αγάπης για την μουσική και το ραδιόφωνο. Στην αρχή δειλά, μεταξύ μας, με κλεμμένες ιντερνετικές συνδέσεις, κάκιστα μικρόφωνα και ταχύτητες, σχολιασμό στο σχετικό post του κάθε παραγωγού στο blog του. Αργότερα όλο και πιο "επαγγελματικά" αλλά πάντα με την έννοια του ερασιτεχνισμού και του χόμπι, γιατί πάντα θεωρούσαμε ότι η αγάπη για αυτό που παίζουμε, ακούμε κι υποστηρίζουμε είναι υπεράνω οποιασδήποτε "αναγκαστικής" λίστας ή χρηματικής ανταμοιβής.

Αν όλα αυτά που μας στεναχωρούν, μας πιέζουν, μας αγχώνουν και μας φοβίζουν μπορούν να βρουν ένα αντίβαρο, ένα σοβαρό αντίπαλο ή έστω μια ισορροπία σε κάτι που μας γεμίζει όπως η μουσική, η προβολή των τεχνών σε όλα τα επίπεδα κι ο εξοστρακισμός κάθε άσχημης κατάστασης με όμορφους ήχους, εικόνες και σκέψεις, τότε ναι, αυτό που κάνουμε είναι μια λύτρωση.

Η αγάπη για αυτό που κάνουμε είναι η λύση για κάθε πρόβλημα, για κάθε ασθένεια σωματική ή ψυχική. Η αγάπη αν θέλεις, για αυτό που πιστεύεις κι υποστηρίζεις, λειτουργεί σαν αντιβίωση...