Σαν μια προσευχή

Κάθε πρωί δύο προσευχές, την ώρα που περπατάω για τη δουλειά, μια για μένα και μια για τους αγαπημένους. Προσευχές σε πλήρη συνείδηση, όχι τόσο θρησκευτικές όσο λυτρωτικές. Κείνη την ώρα νιώθω ότι προσφέρω περισσότερα απ' ότι όλη την υπόλοιπη μέρα. Τους καρπούς τους συγκεντρώνω κι είναι τότε που νιώθω γεμάτος κι ευγνώμων. Ίσως μεταλλαγμένες προσευχές μα για μένα περικλείουν όλη τη δύναμη του θείου, όλη τη δύναμη του ανθρώπου.

Δύσκολους τους κάναμε τούτους τους καιρούς, οι μέρες περνούν πολλές φορές στενάχωρα, στερημένα. Σαν να ξεχάσαμε να ζητάμε το εφικτό και περάσαμε στην άκαιρη αναζήτηση του μεγάλου και του τρανού. Φτιάχνουμε Βαβέλ για να στεγάσουμε το άπιαστο κι η ουτοπία μας γίνεται νέα Ιθάκη. Νιώθω χαρούμενoς με αυτά που έχω, με αυτά που θα έρθουν, μ' αυτούς που ζω κι ανασαίνω δίπλα τους.

Στόχοι κι ευκαιρίες ευτυχώς είτε καλύπτονται είτε μου παρουσιάζονται απλόχερα, αλίμονο, άνθρωπος είμαι κι ελπίζω στο καλύτερο, χωρίς όμως αυτό να γίνεται κι εμμονή.

Στις προσευχές, τις ευχές, τις προσδοκίες μας μόνο το καλό, το δικό μας, το κοινό, όλων. Η πίστη στο οτιδήποτε σώζει, η πλήρης άρνηση ισοπεδώνει.

Υ.Γ.: η δική μου προσευχή δεν γίνεται με σταυρωμένα χέρια και το πρόσωπο κοιτώντας τον ουρανό, η στάση του σώματος δεν χρειάζεται να μπαίνει σε κανόνες όταν το μυαλό εκτελεί συγκεκριμένες λειτουργίες...