Ilhan Ersahin @ Boem Radio

Καταρρακτώδη βροχή συναντήσαμε το βράδυ της προηγούμενης Παρασκευής πηγαίνοντας για την συναυλία του Ilhan Ersahin και των Istanbul Sessions Quartet στο Gazarte. Η ιδέα και μόνο ότι με αυτό τον καιρό θα ακούγαμε καλή Jazz μουσική από μόνη της λείανε τον κάματο της ημέρας. Μπήκαμε φουριόζοι λοιπόν μόλις οι πρώτες νότες του κουαρτέτου ανάγκαζαν σε πλήρη σιωπή το ακροατήριο. Σταθήκαμε πολύ κοντά στην σκηνή όρθιοι (τόσο κοντά που μπορούσαμε να τους αγγίξουμε αν γνωρίζετε τον χώρο της συναυλίας) κι αφεθήκαμε στην μαγεία της μουσικής. Από το πρώτο κιόλας κομμάτι φαινόταν τι θα επακολουθήσει: αυτοσχεδιασμοί, σόλο του κάθε καλλιτέχνη, έθνικ στοιχεία να μπλέκονται με παραδοσιακές jazz φόρμες, αλλά και ροκ στοιχεία και άλλα της παγκόσμιας μουσικής... Όπως μας είπε κι ο ίδιος ο Ilhan πολύ σωστά το τέλος, μπορεί να μας χωρίζουν πολλά σαν λαούς (θυμίζω ότι είναι Τουρκοσουηδικής καταγωγής, παρόλο που είναι πολίτης του κόσμου) αλλά η μουσική ενώνει κι αυτό πρέπει να μένει στο τέλος...

Ας μην βιαζόμαστε όμως για το φινάλε, ας πάρουμε τα πράγματα όπως έγιναν με την σειρά. Μετά από δύο δικές τους συνθέσεις στο κουαρτέτο προστέθηκε η πρώτη Ελληνίδα προσκεκλημένη της συναυλίας, η κα Σοφία Λαμπροπούλου με το κανονάκι της. Το πως έδεσαν στις Jazz συγχορδίες αυτό το απαιτητικό και δύσκολο παραδοσιακό όργανο ήταν ανεπανάληπτο, η μελωδικότητα κι η ηρεμία συνταίριαζε με το καταιγιστικό τέμπο σε αλλεπάλληλες αλλαγές ρυθμού. Σειρά πήρε ο επόμενος καλεσμένος, ο μεγάλος σαξοφωνίστας Δήμος Δημητριάδης (με αμέτρητες διακρίσεις και συνεργασίες στην παγκόσμια σκηνή, κυριολεκτικά ένας μεγάλος δάσκαλος της μουσικής) που παρέα με τον Ilhan έκαναν τις νότες να φαντάζουν τόσο αυτονόητα όμορφες στα αυτιά μας, ακόμη κι οι δυσκολότεροι αυτοσχεδιασμοί ηχούσαν σε απόλυτη αρμονία και για τον αδαή αυτής της μουσικής. Μετά ανέβηκε ο Χάρης Λαμπράκης με το νέυ του, άλλο ένα παραδοσιακό όργανο της Ανατολής, που παρότι επίσης δύσκολο να συνταιριάζει με τα "σκληρότερα" όργανα μας εντυπωσίασε με το αποτέλεσμα. Οι καλεσμένοι ανέβαιναν και κατέβαιναν, προσφέροντας ο καθένας την δική του πινελιά στο ούτως ή άλλως εξαιρετικό αποτέλεσμα του αρχικού κουαρτέτου. Τελευταίος καλεσμένος ο πολύ σημαντικός κιθαρίστας Τάκης Μπαρμπέρης (Iskra, Μοντέλο '63 και πολλές συνεργασίες επίσης στο ενεργητικό του) που ήταν και μια έκπληξη καθώς δεν φαινόταν στην αρχική αφίσα της συναυλίας. Οι αυτοσχεδιασμοί που "απαιτούνται" στις ζωντανές Jazz συναυλίες κάποιες στιγμές πραγματικά ξέφευγαν από την πεπατημένη. Όταν ο εξαίρετος περκασιονίστας άφησε τα τουμπερλέκια, κουδουνάκια κι άλλα κρουστά και "έπαιξε" με το μπάσο που του κρατούσε ο μπασίστας ήταν από τις σκηνές που δύσκολα περιγράφεται. Τέτοιους πειραματισμούς θα ζήλευαν πολλοί που φέρουν επίσημα την "ταμπέλα" του Experimental ή του Avant Garde... Η γενική ιδέα ήταν ακριβώς αυτή, παίζουμε Jazz, διασκεδάζουμε, αυτοσχεδιάζουμε και βλέπουμε ότι οι ακροατές περνούν καλά μαζί μας.

Εκτός από δικές τους συνθέσεις, πέρασαν νότες από Miles κι από Led, ίσως και από άλλους πολλούς αλλά ακριβώς επειδή το έκαναν με τον δικό τους τρόπο ένιωθες ότι έπαιζαν για πρώτη φορά. Άξιο αναφοράς είναι επίσης ότι και οι 4 Έλληνες καλεσμένοι που αναφέραμε δεν είχαν κάνει πρόβες με το κουαρτέτο... κι όμως το δέσιμο ήταν απίστευτο, αποδεικνύοντας αυτό που είπε κι ο lhan επί σκηνής: δεν θα βρείτε εύκολα "τυπωμένο" υλικό μας, αλλά στο διαδίκτυο θα μας βρείτε να παίζουμε ζωντανά σε όλο τον κόσμο. Με αυτό τον τρόπο έγινε ακριβώς ο κόσμος ένας: Έλληνες και Τούρκοι (έστω Τουρκοσουηδοί...) αδελφώθηκαν μουσικά και έφεραν πιο ξεκάθαρα από ποτέ τις υπέροχες νότες τους στα αυτιά του ακροατηρίου, η μουσική δεν έχει σύνορα, ας μείνει αυτό σαν αποτέλεσμα (και μακάρι να δώσει τροφή για σκέψη γενικότερα στα περί συνόρων και διαφορών...).

Συνολικά μια υπέροχη συναυλία και μια μοναδική ευκαιρία να δούμε έναν τόσο πολυπράγμων άνθρωπο της μουσικής που συνεχίζει να δίνει στην Jazz νέες πνοές, NuBlu rules...