Σκέψου, Μήδεια. Σκέψου!, από την Ομάδα7 - Κριτική

“σκέψαι τεκέων πλαγάν, σκέψαι φόνον οἶον αἴρῃ”¹... Σκέψου, Μήδεια. Σκέψου! 

Η Ομάδα7, μετρά σχεδόν είκοσι χρόνια συνεχόμενης παρουσίας και δημιουργίας. Αν μιλάμε για θέατρο της επινόησης στην Ελλάδα, τότε η Ομάδα7 είναι από τους κυρίαρχους εκφραστές και ερευνητές του, συνδυάζοντας τις πολιτισμικές ιδιαιτερότητες της χώρας, με τη χρήση αλλά και την ανατροπή μεθόδων και τεχνικών του μεταδραματικού θεάτρου, με σκοπό να συμβάλει στην ανανέωσή του.  Οι πιο πρόσφατες παραγωγές της Ομάδα7, “Μην είν’ οι κάμποι;”,  “Αντιγόνη” και τώρα η νέα τους παράσταση “Σκέψου, Μήδεια. Σκέψου!” επιδεικνύουν ακόμα πιο έντονα την αμαλγαματοποίηση  παραστατικών μορφών τέχνης και μεθόδων : in situ εγκαταστάσεις, χρήση πολυμέσων, θέατρο της επινόησης, σύγχρονη θεατρική κινησιολογία, εικαστικές τέχνες που ανασυνθέτουν το θέμα που διερευνάται και προτείνουν μια ανάγνωση τόσο προσωπική όσο και διαθέσιμη προς το κοινό. 

Από το 2020, η ομάδα ανακαίνισε και επαναχρησιμοποιεί ένα παλιό ψιλικατζίδικο από τη δεκαετία του ’70, στα σύνορα Νίκαιας με τον Κορυδαλλό. Το Ψιλικατζίδικο βρίσκεται σε ένα τόπο πολύ κοντά στην Ακρόπολη, το λιμάνι, τη θάλασσα, τους βασικούς οδικούς κόμβους, τις φυλακές του Κορυδαλλού, που όμως δεν ανήκει πουθενά. Κι η ηρωίδα του Ευριπίδη, δεν ανήκει πουθενά, πρόσφυγας, ικέτης ασύλου, “μήτε γυναίκα, μήτε άντρας”² κινείται στα επίπεδα μιας σκηνικής εγκατάστασης με μεταλλικά και πλαστικα αντικείμενα, χορεύει ένα τελετουργικό επιβίωσης μπροστά από την προβολή μιας θάλασσας που υπόσχεται ελευθερία και καταπίνει πτώματα ενώ η μουσική της επιβάλλει να χορέψει: “ No milk today, my love has gone away [...] The end of my hopes, the end of all my dreams | How could they know the palace there had been | Behind the door where my love reigned as queen? “

Στην παράσταση “Σκέψου, Μήδεια. Σκέψου!” δύο ηθοποιοί, οι Κατερίνα Γεωργιάδου και Κωνσταντίνα Λαμπροπούλου, ερμηνεύουν αυτούς που την φοβήθηκαν και εκείνες που φόβισαν, γιατί η πραγματικότητα είναι ότι η Μήδεια είναι τρομακτική, όχι γιατί κατάγεται από τον Ηλιο και την Εκάτη, ή γιατί ξέρει μαγεία, νομίζω η Μήδεια τρομάζει γιατί συμπεριφέρεται με τα πρότυπα του άντρα. Η Μήδεια υπερασπίζεται την τιμή της, εξασφαλίζει την αξιοπρέπεια της, καθαρίζει το όνομα της κι αυτό σε μια πατριαρχική κοινωνία είναι προκλητικό και τρομακτικό γιατί ανατρέπει την καθεστηκυία τάξη. Το κείμενο του Χορού είναι ηχογραφημένο, από την Beatriz Rodriguez Morgado, η οποία διαβάζει στα ελληνικά. Όταν κάνει λάθος ζητάει συγνώμη, “περδόν” ξανά και ξανά, δεν είναι το λάθος της προφοράς αλλά η δραματική συνιστώσα της ανάγκης μιας γυναίκας να ζητά συγχώρεση. Όσο η μυθική ηρωίδα απαιτεί και αποδίδει δικαιοσύνη, μια γυναίκα ζητά συγνώμη, ξανά και ξανά, μια αντίστιξη που συμβαίνει παράλληλα με την δραματική εξιστόρηση. 

Η διακειμενικότητα της παράστασης αναδεικνύει την προσφυγική φιγούρα της Μήδειας, η οποία δεν παυει να είναι μια ξένη, που ζητά άσυλο, και το άσυλο στην αρχαια Ελλάδα ήταν ιερό, στην σύγχρονη πάλι, όχι και τόσο, ή μάλλον καθόλου, αλλιώς γιατί έκλεισαν τα σύνορα, και οι υδάτινοι δρόμοι έχουν γίνει νεκροταφεία; Σε αυτή την χώρα που έχει νόμους, ανεξάρτητες αρχές, πολιτισμό, οι πρόσφυγες έχουν πρόσβαση στην ψυχική υγεία, για την ακρίβεια πάντα τους προτείνεται μια αγωγή που θα τους καταστείλει, να μην φοβούνται όλα όσα πρέπει να τους φοβίσουν. “Αν θυμάμαι καλά, κάποτε, ήταν η ζωή μου έκπαγλη γιορτή που άνοιγαν όλες οι καρδιές και όλα τα κρασιά κυλούσαν.. Η ζωή μου ήταν έκπαγλη””³, βροντοφωνάζει η Μήδεια με τα μακριά γαλάζια μαλλιά, σαν ιαπωνικό μάνγκα, διαβαίνοντας τον χώρο με βήματα σταθερά και μεγάλα, όσο η αντανάκλαση της στο παρελθόν ή το μέλλον, την ψέγει και την αποκαλεί μειωτικά “γυναίκα”. 

Η δραματουργία της παράστασης πλέκει την Μήδεια του Ευριπίδη με σύγχρονους συγγραφείς, μαρτυρίες, προσωπικά βιώματα, χωρίς να προδίδει το έργο του τραγικού ποιητή γιατί συνομιλεί πλέον με το πρόσωπο του μύθου κι όχι τις μυθικές διαστάσεις του προσώπου. Το κείμενο καλεί σε δράση, “σκέψου!” προστακτική ενεστώτα, ενώ το σώμα άγεται αταβιστικά, το πνεύμα αντιστέκεται. Τι μας λέει η Μήδεια, σήμερα, το 2024; Τι μου λέει; Δεν είναι τα λόγια της που μου μιλούν είναι οι πράξεις τις, για την ακρίβεια αυτό που διακινεί τις πράξεις της. Το πλήθος των εικόνων και των αναφορών συνομιλεί με τον κάθε θεατή ξεχωριστά,  με τις αναφορές του, τις απόψεις του,  την αισθητική του. Η τελευταία εικόνα του έργου, όπως εγώ την εισέπραξα και την αισθάνθηκα, είναι μια προβολή σε ένα δυστοπικό χωροχρόνο, ένα στιγμιότυπο “Μποτερίσμο” που φλερτάρει με το πανκ, ή ένα κλείσιμο του ματιού στις Pussy Riot.

Η παράσταση “Σκέψου, Μήδεια. Σκέψου!” είναι μια μοναδική ευκαιρία να ακούσετε την Μήδεια, ούτε τον Ευριπίδη, ούτε τον Μύλλερ, ούτε τον Ανουίγ, ουτε τον Παζολίνι. Είναι μια παράσταση όπου η Μηδεία θα σου μιλήσει αν θες να την ακούσεις. 

¹”Σκέψου όταν θα βυθίζεις το μαχαίρι στα παιδιά σου, σκέψου τον φόνο που πας να πράξεις.” στ. 851 - 852, Μήδεια, Ευριπίδης, μετάφραση Θ. Κ. Στεφανόπουλος

² Μήδειας Υλικό,  Χ. Μυλλερ 

³ Μια εποχή στην Κόλαση, Α. Ρεμπώ μετάφραση Νίκου Σπανιά

Ταυτότητα παράστασης

Σκηνοθεσία/Μετάφραση-Διασκευή: Βίκυ Μαστρογιάννη-Ομάδα7

Σχεδιασμός φωτισμού/Φωτογραφία/Video Art: Γιώργος Ζαφειρίου

Δραματoλογική έρευνα/Επιμέλεια κειμένου: Ευδοκία Δεληπέτρου

Σύμβουλος δραματουργίας & επινόησης: Άννα Τσίχλη

Βοηθός Σκηνοθέτη: Ναταλία Χατζοπούλου

Β’ Βοηθός Σκηνοθέτη: Έμιλυ Μπουζιούκου

Σκηνικά/Κοστούμια: Ηρώ Λειβαδίτη - Νίνα Πάνου, Ομάδα7

Πρωτότυπη Μουσική: Βαγγέλης Τζαβάρας 

Ηθοποιοί: Κατερίνα Γεωργιάδου, Κωνσταντίνα Λαμπροπούλου

Χορός Video: Beatriz Rodriguez Morgado

Αφήγηση κειμένου: Ναταλία Χατζοπούλου

Διάρκεια: 75’

Περισσότερες πληροφορίες:

ΨΙΛΙΚΑΤΖΙΔΙΚΟ  Κορίνθου 17-19 & Μακεδονίας Νίκαια, Μετρό Κορυδαλλός  

Τιμές εισιτηρίων: 12 € κανονικό, 8 € φοιτητικό - ανεργίας,  5 €  (ατέλειες ΣΕΗ) 

Τηλέφωνο κρατήσεων: 693 7273 663

Από Σάββατο 2 Νοεμβρίου έως Κυριακή 5 Ιανουαρίου 2025 | 

Κάθε Σάββατο στις 21.00 & Κυριακή στις 20.00

Προπώληση: more.com