Σκλήρυνση Καζαμπλάνκας

Τι κάνετε; Πως είστε; Τα παιδιά; Όλα καλά; Τα σχολεία τους; Είσθε ικανοποιημένοι; Μπράβο.

Κι εμείς καλά, εδώ μωρέ, τα ίδια, δουλειά (δουλίτσα να υπάρχει και το εννοώ) πολλή, μουσικούλες και ομορφιές. 

Τα νέα τα μάθατε; Μπήκαν λέει στο αρχείο τα θαλασσοδάνεια που επήραν διάφοροι, μόλις 2-2,5 δισεκατομμυριάκια, μην φανταστείς τίποτε το φοβερό, ψίχουλα πήραν οι ψυχούλες, ψιχουλάκια λιγοστά να ορθοποδήσουν, έχουν κι ένα σκασμό στόματα να ταΐσουν – δεν είναι αυτό που νομίζεις τέλος πάντων. 

Ήταν να πάω και στο Μαραθώνιο, α, και είχε μια υπέροχη μέρα, λιακάδα διαλεχτή, αλλά δεν χωράγαμε το πρωί και μας βάλανε εμάς μεσημέρι, κατά τις 4 μπορείτε; Α, δύσκολο στις 4 καρδιά μου, εγώ στις 4 έχω αποφάει και μετά ρίχνω έναν μεσημεριανό τρικούβερτο, μοναδικό. Τι όνειρα, τι αγλάισμα, να σηκωθώ απ’ τα παπλώματα να τρέχω; Ζαμαί σου λέω ζαμαί.

Χτες λοιπόν πήγα και είδα μια ταινία εξαιρετική. Μαργκερίτ λεγότανε, γαλλική ήτο, εξαιρετική. Είναι που λες μια κυρά αριστοκράτισσα στις αρχές του αιώνος η οποία είναι υψίφωνος κι ερμηνεύει σε μια μουσική λέσχη αρχικά αλλά μετά έχει όνειρα για μεγαλεία. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι η υπέροχη Μαργκερίτ είναι εντελώς παράφωνη – και δεν το γνωρίζει. Η ιστορία τραγελαφική, πραγματικά όμως, διότι τη συμπαθείς τα μάλα τη γλυκιά Μαργκερίτ, αλλά όταν αρχίζει τις άριες δεν μπορείς να συγκρατήσεις τα γέλια σου. Μου έφερε στο μυαλό θύμησες απ τα παλιά, όταν η μαμά σιδέρωνε και τραγουδούσε, ενώ ο μπαμπάς – ο οποίος υπήρξε εξαιρετικά καλλίφωνος – την κοίταζε με απεριόριστη αγάπη και μου έλεγε «την ακούς; Ούτε μια νότα δεν μπορεί να πιάσει η άτιμη». Αυτό θυμήθηκα χτες στην ταινία και συγκινήθηκα – αλήθεια!

Για το Μαραθώνιο δεν σου ολοκλήρωσα όμως, διαβάζω ότι 11 πήγαν στο νοσοκομείο. Από τη μία λες οκ, από τους χιλιάδες συμμετέχοντες 11 είναι καλός αριθμός, από την άλλη σκέφτεσαι, που πας αγύμναστος να τρέξεις; Ακόμα και τα 5 χλμ, αν η μόνη άσκηση που κάνεις είναι να ανοίγεις την πόρτα για τον ντελιβερά, είναι πολλά. Άστον βρε μάνα μου το Μαραθώνιο αν δεν έχεις προετοιμαστεί, για τέτοια είμαστε τώρα; Δεν ξέρεις σε τι χάλι είναι τα ελληνικά νοσοκομεία;

Α, εν τω μεταξύ διαβάζω ότι η Κριστίν προειδοποιεί για τη μείωση της τιμής πετρελαίου. Άστο βρε μανούλα μου να πέσει μπας και πάρουμε απόφαση να βάλουμε εδώ μέσα – γιατί μη νομίζεις, 4 χρόνια χωρίς πετρέλαιο στο σπίτι, έχω ξεχάσει την οσμή του – άστο να χουμε να βάζουμε βενζίνες κι εγώ σου υπόσχομαι ότι δεν θα κάνω μήνυση στη Φολκς Βάγκεν για τους ρύπους. Αφενός δεν θέλω τρεχάματα, αφ ετέρου δεν έχω Φολκς Βάγκεν, ένα ταπεινό Σιτροενάκι με γούβα στο πορτ μπαγκάζ, η οποία δεν έγινε από τρακάρισμα, κάποιος/κάποια χοντρή πήγε εκεί να ξαποστάσει και το βούλιαξε, τι το πέρασες μαντάμ, μασίφ; Δεν είναι τανκ, C3 είναι, γαλάζιο, διαλεχτό, ή τουλάχιστον ήταν γιατί έχω να το πλύνω κάνα χρόνο και μόνο αν βρέξει διακρίνεται το αρχικό χρώμα να το αναγνωρίζω. Ναι το έρμο.

Είχα πάει και στη Ρώμη πριν 3 βδομάδες, δεν ξέρω αν στα πα, αλλά μου είπαν απ' το συνεργείο ότι για να μου φτιάξουν τη γούβα στο πορτ μπαγκάζ θέλουν λέει 250€ και λέω, τι λέτε μουσιού; Δεν πάω μια Ρώμη να ξαλεγράρω να φτιάξω και αναμνήσεις; Θα μου πεις τόσες φορές έχεις πάει, ε, μια ακόμα χρειάζεται. Τι να σου λέω. Μαγική. Μας έκανε και καλό καιρό, θαύμα ήτανε, μόνο που την Φοντάνα την αγαπημένη τη συντηρούσανε, να, προχτές άνοιξε, και δεν τη χάρηκα όσο έπρεπε. Αλλά το ταξίδι το καταχάρηκα. Υπέροχο, έκανε και υπέροχο καιρό και το δωμάτιο σούπερ, και η παρέα υπέροχη, μόνο που πήγαμε για μπραντς σε ένα ωραίο ρεστοράν και είχε μπουφέ πλούσιο με 16€ κατ άτομο, αλλά μέχρι μισό κιλό. Στο ζυγίζανε το πιάτο και είχε έξτρα χρέωση ανά γραμμάριο. Εμένα ήταν 972 γραμμάρια. Αντιλαμβάνεσαι...

Κι έκλεισα και 4 χρόνια blogger αλλά κερί δεν έσβησα, να, σου γράφω κατιτί για να μη νομίζεις ότι τα παράτησα. Δεν τα παράτησα, απλά δεν έχω πολλές κουλαμάρες στην καθημερινότητα, πέραν της πολιτικής σκηνής της χώρας. Ακόμα και η Τσαβαλιά μαζεύτηκε. Για την Ελεονώρα δε, ούτε λόγος!

Άντε, καλή μας εβδομάδα!