Στιγμιότυπα

Χτες το βράδυ έφαγα σουβλάκια. Σήμερα πονάνε οι κοιλιακοί μου. Κανονικά θα πρεπε να πονούν τα σαγόνια μου, αλλά φευ, πονάνε οι κοιλιακοί μου λες και γυμνάστηκα. Μ’ αρέσει αυτή η μέθοδος εκγύμνασης, με βολεύει, είναι γευστική και νηπενθής – στην προτείνω μέρες που ρχονται γιορτινές. Δεν ξέρω αν πιάνει με μελομακάρονα – με σουβλάκια λειτουργεί σίγουρα.  

Μια γριά στο δρόμο έκανε ό,τι ήταν δυνατόν να πέσει πάνω μου, εγώ με το ποδήλατο και το σάκο στους ώμους κι εκείνη με ένα σωρό σακούλες από τη λαϊκή, να μπαλαντζάρει επικίνδυνα μέσα στο δρόμο, να πηγαίνω απ τη μία να την αποφύγω, να έρχεται προς το μέρος μου, να πηγαίνω από την άλλη, να αλλάζει ρότα. Στο τέλος έκανα έναν γρήγορο ελιγμό για να την μπερδέψω κι έτσι γλιτώσαμε τη μετωπική, εγώ παρολίγον κάτω με το ποδήλατο να συνθλίβει το πονεμένο μου πόδι και το σάκο στα μούτρα κι εκείνη ριγμένη στα οπίσθια με μια ροδιά γεμάτη λάσπη στα έκπληκτα μούτρα της και πορτοκάλια να κυλούν ανέμελα στην -όχι και τόσο καυτή- άσφαλτο. Ευτυχώς λοιπόν τη γλιτώσαμε κι έτσι τα πορτοκάλια θα προσφέρουν τους χυμούς τους στα διάφορα σπαστικά εγγόνια της ημίτρελης γριάς. 

Ο κόσμος γενικά -μαζί τους κι εγώ- τα έχει παίξει, σε διάφορες βαθμίδες. Άλλοι λιγάκι, κάποιοι λίγο περισσότερο, κάποιοι τελείως, μα τελείως όμως. Πριν λίγο καιρό μια νεαρή και σχετικά όμορφη ύπαρξη αντί να μου ρίξει απλά ένα φάσκελο για μια ανοησία που έκανα με το αυτοκίνητο, πάτησε γκάζι με στόχο να με εμβολίσει, με σκυλόβρισε όπως ούτε λιμενεργάτης θα μπορούσε να φανταστεί, μου έκανε κωλοδάχτυλο και αν δεν είχα μείνει εντελώς μαλάκας με την αντίδρασή της, θα είχα κατέβει από το αυτοκίνητο και θα τη σάπιζα στο ξύλο μέχρι να με σταματήσει με μία σφαίρα στον κρόταφο ένας εκπρόσωπος του Νόμου της ομάδας Δίας. 

Παρόλα αυτά θα επιμείνω. Με σουβλάκι και χαμόγελο θα το βγάλουμε και το Δεκέμβρη – σκέψου, χαμόγελο να τσιτώνει το δέρμα και σουβλάκι για τορνευτούς κοιλιακούς – σκέφτεσαι τίποτε καλύτερο;

Καλή μας αρχή!