Still Life - Δημήτρης Αγγελόπουλος

Στην πρώτη του προσωπική έκθεση ο νέος ζωγράφος Δημήτρης Αγγελόπουλος μας συστήνεται ερχόμενος σε σύγκρουση με τον τίτλο της: η "νεκρή φύση" ζωντανεύει με τους ανθρώπους που κυριαρχούν στα έργα του. Ανθρωποκεντρική η ματιά του, τα μάτια των μοντέλων του συνήθως καρφωμένα πάνω σου με μια έκφραση που χαρακτηρίζεις βάσει της δικής σου διάθεσης.  

Η ακινησία και στατικότητα των ανθρώπων παίρνει ζωντάνια ακριβώς είτε με το βλέμμα κυρίως είτε με μια λεπτομέρεια όπως οι φλέβες στο χέρι, η έκφραση αγάπης, η προσμονή...  Ο Δημήτρης δεν ασχολείται με συμβολισμούς και ηθικές αλλά φέρνει μια νέα πνοή στην λεγόμενη κλασσική ζωγραφική προτάσσοντας και αναδεικνύοντας τον άνθρωπο στο κεντρικό πλάνο αφηγούμενος μικρές ιστορίες της καθημερινότητας.

Οι εικόνες του μπορεί να μην έχουν κίνηση και να δείχνουν γενικά στατικές αλλά έχουν την δύναμη που πρέπει για να σε παρασύρουν στο ουσιαστικό που προτείνει: γίνε ή μείνε Άνθρωπος, αυτό αρκεί.

Ένα άλλο πράγμα που με εντυπωσίασε ήταν η σειρά με την οποία είχαν στηθεί τα έργα του καθώς υπήρχε μια φυσική ροή σε αυτά. Από πίνακα σε πίνακα έβλεπες μια συνέχεια, μια ακολουθία κι αυτή η μετάβαση σε έκανε να "αισθανθείς" την ουσία του Still Life... Υπάρχει ζωή ακόμη και σε αυτή την "επίπλαστη" ακινησία, μια ζωή που συνεχίζεται και σίγουρα στην περίπτωση του Δημήτρη Αγγελόπουλου θα έχει λαμπρό μέλλον στην συνέχειά της.