Στ’ άρματα, στ’ άρματα – εμπρός στον αγώνα

Για τη χιλιάκριβη την ψήφο. 

Κάθε τόσο, το πόσο είναι ανάλογο με το τι ακριβώς συμβαίνει σ’ αυτήν την έρμη χώρα, καλούμεθα να ψηφίσουμε, να ψηφίσουμε κυβέρνηση, τοπική αυτοδιοίκηση, ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, νομάρχη (της καρδιάς μας και όχι μόνο), master chef, next top model, your face sounds familiar και ούτω καθεξής.

Φέτος λοιπόν, πριν λίγους μήνες ξεκίνησε ο προεκλογικός πυρετός για ευρωεκλογές, και εκλογές τοπικής αυτοδιοίκησης. Τα πάντα πήραν φωτιά τόσο γρήγορα όσο και το σανό που μας ταΐζουν τόσα και τόσα χρόνια. Σαν την αποθήκη του Σάμι, όπου κινδύνευε η υπέροχη Λόλα και χωρίς κανέναν Καρνέησο να μας σώσει. Και άρχισαν τα σενάρια, ποιος θα διοικήσει επιτέλους αυτόν τον τόπο, ποιος θα βοηθήσει αυτές τις έρμες πόλεις, κωμοπόλεις, χωριά και ψαροχώρια, νησιά και βραχονησίδες – είναι κι αυτό το ανάγλυφό μας βλέπεις το μοναδικό που δεν μας αφήνει σε ησυχία - έχουμε όλα τα καλά, και άρχισαν να δημιουργούνται οι παρατάξεις, άλλες φανερά στηριζόμενες από τα κόμματα, άλλες στα κρυφά και άλλες με κάτι μουρλοκακόμοιρους που βάλανε αφ εαυτού τους και δεν τους ψήφισε ούτε το σόι.

Τα ονόματα των παρατάξεων δε, όλα εμπνευσμένα, καλοσχεδιασμένα και πρωτότυπα. «Νέα Αρχή», «Νέα Πόλη», «Νέα Παράταξη», «Νέοι Πολίτες», για υποψηφίους νέας εσοδειάς, «Δυναμική Αρχή», «Δυναμική Πόλη», «Δυναμική Παράταξη», «Δυναμικοί Πολίτες» για μια πιο δυναμική επιλογή, «Καθαρή Αρχή», «Καθαρή Πόλη», «Καθαρή Παράταξη», «Καθαροί (;) Πολίτες» για όσους πλένονται και βάζουν μασχαλέξ και ούτω καθεξής.

Και μέσα σε όλο αυτό το συρφετό, αρχίζουν και εμφανίζονται στις ζωές μας απ’ όλες τις μπάντες – στα σόσιαλ, στα τζάμια του αυτοκινήτου, στα τηλέφωνα, στα ραδιόφωνα, στο ίδιο μας το σπίτι ενδεχομένως – οι Δημοτικοί Σύμβουλοι. Φέτος λοιπόν η πληθώρα των Δημοτικών Συμβούλων ξεπέρασε κάθε προηγούμενο και προσδοκία, κάθε σπίτι, κάθε οικογένεια, κάθε μπάνιο και λουτροκαμπινές είχε κι έναν υποψήφιο Δημοτικό Σύμβουλο – το έχω περάσει κι εγώ στο παρελθόν όταν είχε βάλει η μαμά, την οποία και στηρίξαμε οικογενειακώς φτιάχνοντας και κρεμώντας αφίσες (το επάγγελμα βλέπεις) και γράφοντας θεσπέσια συνθηματικά ποιηματάκια όπως το παρακάτω:

«Το Ίλιον ήλιο δεν θα δει

Αν δε βγει η Τσοκανή

Τσόκα Τσόκα Τσοκανή

Εισ’ η μόνη ικανή»

Φέτος λοιπόν απ τη μαμά μπορεί να τη γλιτώσαμε, δεν τη γλιτώσαμε όμως από τον ευρύτερο κοινωνικό τομέα, όπου φίλοι, γνωστοί και συγγενείς – ακόμα και η γάτα μιας γνωστής – αποφάσισαν να αγωνιστούν στον όμορφο αγώνα για την τοπική αυτοδιοίκηση. Και κατακλυστήκαμε όλοι από τους υποψηφίους, κάποιοι γνωστοί, κάποιοι με όλη τη διάθεση να μας γνωρίσουν, κάποιοι παλιοί φίλοι, συμμαθητές, συνάδελφοι, συναγωνιστές, συνταξιούχοι – συν Αθηνά και χείρα κίνει. Έτσι μάθαμε επιτέλους ότι η Μαρίτσα που έχουμε να δούμε και να ακούσουμε από τη 2α Δημοτικού όταν σε μια εκδρομή του σχολείου στο Μπαρουτάδικο μοιραστήκαμε ένα ροδάκινο, είναι καλά, έχει 3 παιδιά, είναι ευτυχισμένη νοικοκυρά και ζητά την ψήφο μας (μα δεν ψηφίζω στο Αιγάλεω σου λέω) κι έτσι αποφάσισε να επανασυνδεθεί μαζί μας, έφτιαξε και σελίδα στο facebook χορηγούμενη, έφτιαξε και τη μούρη στο photoshop και κάποιες φορές τόσο πολύ που δεν θα την αναγνώριζες αν δεν έκανες ταυτοποίηση με δακτυλικό αποτύπωμα. Και δεν είναι ένας ή δύο, δεν είναι καν δέκα ή είκοσι. Είναι εκατοντάδες, απλώνονται γρήγορα στις ζωές μας σαν την ισπανική γρίπη με δηλώσεις, με φωτογραφίες από συγκεντρώσεις, από χορούς και λαχειοφόρους, με καταγγελίες για έλλειψη έργου από τους προηγούμενους – αν ανήκουν σε άλλη παράταξη, ή με εκθειασμό του γινόμενου έργου – αν ανήκουν στη διοικούσα. Κι έρχεσαι και μπερδεύεσαι, και δεν θέλεις άλλο, και δεν θες τη ζωή σου γενικώς, αλλά είσαι ευγενής μη στενοχωρήσεις τον υποψήφιο – και διαβεβαιώνεις ότι θα τον – την – το προτιμήσεις, θα τον – την – το σταυρώσεις βρε αδερφέ σα να ναι η Έφη Σαρρή στο γνωστό άσμα.

Το photoshop δε, ένα κεφάλαιο μόνο του. Μου έτυχε να μου αφήσει γέροντας στο -αυτοκίνητο το φυλλαδιάκι του γιού του όπου είχε πέσει στη μούρη τόσο liquify που νόμιζες πως είναι αυτές οι εξωραϊσμένες φωτογραφίες στους τάφους (φτου φτου φτου) που τυπώνονται πάνω σε πορσελάνη και εκεί που είσαι να το κλαις το παλικάρι τ’ αψηλό, γυρνάς σελίδα και η πραγματικότητα σε προσγειώνει βλέποντας αρετουσάριστη φωτό γιατί δεν έφτανε το μπάτζετ για 3 ρετουσαρίσματα και είναι ο νεαρός ωσάν τον Τάκη το Σουγιά άρτι αφιχθέντα από τις φυλακές Κορυδαλλού.

Ομορφιές λοιπόν και κορμάρες ψεύτικες παρελαύνουν παντού, τυπωμένες ή ψηφιακές λες και ψάχνουμε για γκόμενο – Θε μου φύλαγε. Αγώνες τρελοί, οργανωμένοι, συνθήματα και υποσχέσεις, παντού που φέρνουν στο μυαλό τα τιμημένα 80ς όπου τα καφενεία ήταν βαμμένα μπλε και πράσινα (σπανιότερα κανένα κόκκινο) και η πόλωσις εντονότατη. Κι εμείς οι έρμοι ψηφοφόροι, παραζαλισμένοι σαν τα κοτόπουλα όταν φτάσει αυτή η ευλογημένη Κυριακή των εκλογών καλούμαστε να αποφασίσουμε ανάμεσα σε χιλιάδες ονόματα ποιον θα σταυρώσουμε. Και αν το έχεις ψάξει όπως η αδερφή μου, έχει καλώς. Αν όχι κάνεις α μπε μπα μπλομ ανάμεσα στα ονόματα κι εύχεσαι να μην σταυρώσεις κατά λάθος κάποιον κατά συρροή δολοφόνο που θα μας σφάξει όλους αν βγει. Ή αν δεν βγει; Θα δείξει…

Για την εκλογική διαδικασία σε καλώ να διαβάσεις το άρθρο του Κωστή του Γωγιού όπου του έλαχε η μοίρα να είναι εφορευτική επιτροπή – μια τύχη μοναδική πραγματικά!