Τ' άκουσες GiGi μου; Μέρος 6ον και 7ον

Τζίτζι μου καλή, Τζίτζι μου αγαπημένη, όσο και να θέλω να κρατήσω την εκπομπή σε αυστηρώς χιουμοριστικά επίπεδα μου είναι αδύνατον. Μου είναι αδύνατον Τζίτζι μου να ευθυμήσω όταν ξυπνάω ένα πρωί και μαθαίνω για τους νεκρούς στο Παρίσι. Και μη μου αρχίσεις κι εσύ τα ‘’γιατί; Μόνο στο Παρίσι πέθαναν άνθρωποι;’’. Ασφαλώς και όχι. Πέθαναν και το καλοκαίρι στις ελληνικές θάλασσες. Ψυχές που προσπάθησαν να βρουν το αύριο το καλύτερο. Άλλοι τα κατάφεραν. Άλλοι όχι. Τραγικές φιγούρες τα μικρά πλάσματα. Ανήλικα παιδιά που σταματήσανε να κάνουν όνειρα. Έτσι απότομα. Αλλά όλο αυτό που ξεκίνησε μέσω διαδικτύου και συγκεκριμένα facebook με βγάζει έξω από τα ρούχα μου. Κι εσένα Τζίτζι μου, ε; Άλλο που δε θέλεις! Γιατί έβαλες τη γαλλική σημαία; Και τι θες να δείξεις ότι έχεις συναισθήματα ενώ εμείς δεν έχουμε; Γιατί δεν βάλατε την ελληνική σημαία όταν έπρεπε; Και να σου ένας καινούριος πόλεμος: μπλοκαρίσματα, αναφορές, διαγραφές, επιθετικά και υβριστικά στάτους, στάτους με τη φράση ‘’έτσι είμαι εγώ και όποιος γουστάρει’’… Γιατί οι άνθρωποι είμαστε σοβαροί. Γιατί καταφέρνουμε και δαμάζουμε τα ελαττώματά μας. Γιατί ξέρουμε να φερόμαστε. Γιατί κατά βάθος όλοι έχουμε αισθήματα αλλά νομίζουμε ότι τα δικά μας τα αισθήματα είναι καλύτερα από των άλλων. Γιατί όλοι έχουμε όνειρα και φυσικά τα όνειρα τα δικά μας είναι καλύτερα από των άλλων και έχουν σειρά προτεραιότητας. Και ποιος φταίει για όλα αυτά; Σωστά! Για άλλη μια φορά φταίει η Τζίτζι! 

Όχι, Τζίτζι μου, όχι αγάπη μου, δε φταις εσύ! Το παίρνω πίσω! Ήμουνα μικρό και άμυαλο δεν ήξερα! Άλλος φταίει! Για τα τραγικά συμβάντα του Παρισιού, όχι μόνο του τωρινού αλλά κι αυτό του Ιανουαρίου στα γραφεία της εφημερίδας φταίει μία και μόνη ταινία. Ναι, καλά άκουσες. Ταινία. Να το πάρω από την αρχή. Η ταινία ‘’Made in France’’ ήταν να κάνει πρεμιέρα στη Γαλλία τον Ιανουάριο. Αλλά ακυρώθηκε λόγω των τραγικών γεγονότων. Τώρα, μήνες μετά, η εταιρεία παραγωγής αποφάσισε να την βγάλει ξανά στις αίθουσες μπας και βρει καλύτερη τύχη. Όλο το Παρίσι γέμισε με αφίσες. Αφίσες που δείχνανε πάνω στον πύργο του Άιφελ ένα τεράστιο καλάσνικωφ. Γίνεται το μακελειό και την επόμενη μέρα η εταιρεία αποσύρει ΟΛΕΣ τις αφίσες της ταινίες και- μάντεψε Τζίτζι μου- αναβάλλεται για δεύτερη φορά η πρεμιέρα. Γκαντέμικη θα μου πεις εσύ. Η ταινία είναι γκαντέμικη; Ο σκηνοθέτης της ο Νικολά Μπουκριέφ; Θα σε γελάσω. Αυτό που ξέρω είναι ότι η υπόθεση αφορά έναν μουσουλμάνο δημοσιογράφο που διεισδύει σε μια οργάνωση των τζιχανιστών στο Παρίσι και προσπαθεί να αποτρέψει επικείμενη τρομοκρατική επίθεση στη γαλλική πρωτεύουσα. Τυχαίο; Δεν νομίζω. Σε τι κατάσταση είναι ο Νικολά αυτή τη στιγμή; Που να ξέρω Τζίτζι μου; Στο σπίτι του βολοδέρνω; Πάντως, όποτε ανακοινώνεται πρεμιέρα της εν λόγω ταινίας, πεθαίνει κόσμος. ‘’Η Φονική Ταινία’’!!! Ωραίος τίτλος αυτός για σενάριο; Δουκουτσέλη ακούς; Στρώσε κώλο και γράφε!!!

Tζίτζι μου το βρήκα τι θα γίνω όταν μεγαλώσω. Γιατί ως γνωστόν είμαι μικρό και άμαθο. Δημόσιος υπάλληλος θα γενώ να παίρνω άδειες. Παιδάκι μου, δε τα ξέρεις εδώ στο Ελλάντα τι γίνεται; Δεν έχεις ακούσει για τον ‘’ντιμόσιο υπάλληλο’’; Είναι κάτι σαν το τέρας του Λοχ Νες. Πας σε μια δημόσια υπηρεσία και δεν ξέρεις αν θα το συναντήσεις. Και αν το συναντήσεις βγάλε αμέσως φωτογραφική να απαθανατίσεις την ύπαρξή του. Συγκεκριμένα πριν λίγες μέρες στη Λάρισα μπήκε επιθεώρηση σε μια δημόσια υπηρεσία και λείπανε οι 33 από τους 38 υπάλληλους!!! Έλα κουμπί στον τόπο σου! που είχανε πάει; Να σπείρουν στο χωράφι! Ξέρω εγώ; Η προϊσταμένη, λέει, βρήκε διάφορες δικαιολογίες. Οι 13 από αυτούς απουσίαζαν με άδειες: κανονική, διοικητική, αναρρωτική, περιβαλλοντική, κοινωνικοοικονομική, πολιτιστικοδαπανηρή, ταξιδιωτικοψυχαγωγική και τα μυαλά στα κάγκελα! Για τους υπόλοιπους η δικαιολογία είχε ως εξής. Πρόσεξέ με, κάνω προϊσταμένη τώρα: «Στους χώρους του τμήματος παρευρίσκονταν εκτός από εμένα 4 άλλοι συνάδελφοι. Από τα υπόλοιπα 20 άτομα: 2 άτομα αποχώρησαν στις 14:00 λόγω μειωμένου ωραρίου, 4 άτομα αποχώρησαν στις 13:00 με δίωρη άδεια, 2 άτομα αποχώρησαν στις 14:00 με μονόωρη άδεια, 1 άτομο βρισκόταν σε παρακείμενο χώρο ανάπαυσης, 1 άτομο βρισκόταν στο Α.Τ.Μ. της Τράπεζας, 1 άτομο αποχώρησε στις 14:15 με ολιγόωρη άδεια, 1 άτομο αποχώρησε στις 14:35 κτλ, κτλ…!’’ Τέρμα, θα πάω να γίνω δημόσιος υπάλληλος!

Τι σου είναι κι αυτή η ράτσα μας Τζίτζι μου…! Όχι, αγάπη μου δε μιλάω για εσένα. Εσύ είσαι Αμερικάνα ή κάτι άλλο πιο εξωτικό που μου διαφεύγει τώρα. Για τους Έλληνες μιλάω. Σπάνε πλάκα με το οτιδήποτε. Πρόσφατο παράδειγμα δύο Έλληνες που τους συλλάβανε στο αεροδρόμιο της Κοπεγχάγης! Παιδάκι μου, ταξιδεύανε τα παιδιά και έτσι ξαφνικά τους ήρθε να κάνουν πλάκα. Είπε ο ένας στον άλλον ότι η τσάντα του μέσα έχει βόμβα, ο άλλος γύρισε και του απάντησε ότι καταζητούνται για τις επιθέσεις στο Παρίσι, τα άκουσε αυτά μια υπάλληλος…. Πολύ θέλει να χτυπήσει συναγερμός; Οι Έλληνες φυσικά δε δεχτήκανε τις κατηγορίες. Τους συνέλαβαν για πρόκληση αβάσιμου συναγερμού. Όχι καλέ, τι πιτσιρίκια; Κάτι επιχειρηματίες ήτανε. Έλα, ντε; Δε ντρέπονται κοτζάμ μαντράχαλοι να κάνουν τέτοιες πλάκες; Αλλά τι να το κάνεις; Όλες οι πτήσεις που ετοιμάζονταν να γίνουν εκείνη την ώρα ακυρώθηκαν. Και οι 58. Είναι όμως κι αυτή η ράτσα μας…! Έλληνα να πάρεις Τζίτζι μου, να σου κάνει αστεία να γελάμε!

Τ’ άκουσες τα νέα Τζίτζι μου; Για τον αγρότη τα ‘μαθες; Τον Κρητικό; Έγινε το απόλυτο είδωλο! Το νούμερο ένα! Το σούπερ σέξυ αρσενικό! Ένας λεβένταρος δυο μέτρα μπόι από τις οροσειρές της Κρήτης! Ανακαλύψανε τη φώτο του και έγινε χαμός! Βαριαναστεναγμοί αφέθηκαν στον ορίζοντα, χτυποκάρδια συντάραξαν συθέμελα όλη την ανθρωπότητα, λιποθυμίες σημειώθηκαν στο κέντρο της Αθήνας, η θερμοκρασία ανέβηκε στα ύψη, χάσανε τον ύπνο τους γυναικόπαιδα και αρσενικοθήλυκα, τρέξανε δάκρυα, ιδρώσανε φανέλες, βραχήκανε κιλότες. Και όλα αυτά για ένα και μόνο πρόσωπο. Τον Στάθη Στιβακτάκη. Ρίξε το τραγούδι djαρά μου, να νιώσει η Τζίτζι τι θα πει ελληνική φιλοξενία!!!

Κι από την λεβεντογέννα Κρήτη στην πλακογούνα Λάρισα! Μαλλί με μαλλί πιάστηκαν δύο μαμάδες! Για τα παιδάκια τους, για τι άλλο; Το ένα το παιδάκι διαμαρτυρήθηκε στη μαμά του ότι ένας συμμαθητής του, του κλέβει τα μολύβια, τους χάρακες και τις γομολάστιχες, η μαμά πήγε στον διευθυντή, το θέμα ερευνήθηκε και το παιδάκι που έκλεβε τα σχολικά αποδείχτηκε κλεφτρόνι. Φυσικά ενημερώθηκε η μαμά του κλεφτρονιού, τα πήρε στη κράνα η Λαρισαία και την άλλη μέρα το πρωί συνάντησε τυχαία στο δρόμο την μητέρα του άλλου παιδιού που το πήγαινε στο σχολείο και έγινε της τρελής Λαρισαίας το πανηγύρι! ‘’φέρε πίσω τη γομολάστιχα μωρήήή!!!’’ ‘’το μολύβια του γιού σου είχαμε ανάγκη; Να τα βάλει στο κώλο του πες του! Και αυτός και εσύ’’!!! τελικά η μία από τις δύο μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο. Σπρώχτηκε από την άλλη, έπεσε στο πεζοδρόμιο και χτύπησε. Ποια από τις δύο δεν ξέρω να σου πω Τζίτζι μου. Εδώ με βρίσκεις αδιάβαστο. Πάντως, όπως και να ‘χει περαστικά στην άτυχη γυναίκα, όποια από τις δύο και να ‘ναι, που όχι μόνο τραυματίστηκε αλλά κάνει και μήνυση. Και γδαρμένη και δικαιωμένη! Πονηρή η βλάχα!