Τα εκατοστά του τρόμου

Η νέα εβδομάδα που ξεκινάει μας βρίσκει αναζωογονημένους και φρέσκους, μετά το Σαββατοκύριακο, σαν εκείνο το φαγητό που ανακαλύπτεις στο βάθος του ψυγείου και κάποτε ήταν κάτι φαγώσιμο, τώρα είναι ένα απροσδιόριστος κινητός μύκητας (κάτι σαν το ντους στο γυμναστήριο) και στην προσπάθεια σου να το πετάξεις, πετάς την πρασινόμαυρη μάζα, το τάπερ, το διπλάνο τάπερ και πιθανώς ένα μέρος του ψυγείου. Στο δικό μας κεφάλι, έχουμε ήδη φτάσει στην πολυπόθητη Παρασκευή, σαν λαγοί που περιμένουν στο τέρμα σε έναν αντεστραμμένο μύθο του Αισώπου, με την εβδομάδα να έρχεται με τους ρυθμούς κουτσής χελώνας. Τουλάχιστον το Σαββατοκύριακο που πέρασε είχε ξύλο και θέμα στην τιμή ενός μόνο εισιτηρίου για ποδοσφαιρικό αγώνα και κάθε τηλεοπτικός δέκτης γέμισε «στρατούς», αίματα και τίμιο ξύλο εις το όνομα της Ομάδας, του Προέδρου και του όχι Αθλητικού Πνεύματος. 

Σήμερα, όπως και κάθε άλλη μέρα, ήρθα στη δουλειά το πρωί με τον αγαπημένο μου ηλεκτρικό να δείχνει ότι ήρθε η Άνοιξη, όχι η πολιτική, αλλά η εποχιακή και με τους γύρω συνεπιβάτες να αρνούνται να το δεχτούν (ή έστω να πλυθούν) κυκλοφορώντας ακόμα με μπουφάν και δυστυχώς χωρίς αποσμητικό. Μια κοπέλα δίπλα έβλεπε τα καλύτερα στιγμιότυπα του χτεσινού (;) Survivor στο YouTube και μάλιστα χωρίς ακουστικά, ώστε να έχουμε όλοι εικόνα τι χάσαμε χτες και αν η ασυλία που έφυγε από τα πανεπιστήμια πήγε στους διάσημους μαχητές ή στους μαχητικούς διάσημους. 

Φαντάζομαι να αρχίσει να μαζεύεται γύρω της κοινό, το οποίο θα παρακολουθεί και θα σχολιάζει σαν θαμώνας στο καφενείο, όχι των φιλάθλων αλλά των ηλιθίων και χούλιγκαν της άλλης ομάδας θα κάνουν ντου σε αντίπαλους που φέρουν διακριτικά, πχ στους Μποϊκούς με σήμα το σάντουιτς.

Υπάρχουν κάποιες ειδήσεις που δεν είναι ειδήσεις, καθώς περιγράφουν κάτι το προφανές. Είναι η κλασική ιστορία με την είδηση με τον άνθρωπο που δάγκωσε τον σκύλο και τις hardcore φιλοζωικές να κάνουν μήνυση στον άνθρωπο γιατί κλώτσησε τον σκύλο, στην προσπάθεια του να αμυνθεί. «Πέθανε στο Έβερεστ 85χρονος ορειβάτης που ήθελε να σπάσει το ρεκόρ ηλικίας» διαβάζω και προσπαθώ να φανταστώ την τεθλιμμένη χήρα να χτυπιέται και να καταριέται, καθώς «έφυγε τόσο άδικα και νωρίς». Είσαι 85 χρονών, προσπαθείς να ανέβεις το Έβερεστ και αποτελεί είδηση ότι πεθαίνεις από καρδιακή προσβολή; Εδώ κινδυνεύουν οι μισοί 30χρονοι που ανεβαίνουν από τις σκάλες όταν χαλάσουν τα ασανσέρ ή οι κυλιόμενες στο μετρό και αφού περάσουν ένα ιδρωμένο 5λεπτο προσπαθώντας να βρουν το κουράγιο (ή την ανάσα) να συνεχίσουν μετά τα 10 πρώτα σκαλιά και αφού σταματήσουν να τρέμουν τα πόδια τους, νομίζουν πως ακούνε φωνές ή έστω το “Gonna Fly Now” που συντρόφευε τον Ρόκι στη γυμναστική του. Η είδηση γίνεται ακόμα πιο αστεία όταν μαθαίνεις ότι ο 85χρονος Νεπαλέζος Μιν Μπαχαντούρ Σερτσάν, είχε κατακτήσει το ρεκόρ του μεγαλύτερου σε ηλικία ορειβάτη στα 76 του, όταν είχε ανέβει πάλι στο Έβερεστ, αλλά το έχασε από έναν 80χρονο Ιάπωνα, οπότε είπε να ξαναδοκιμάσει. Οι δυο τους γενικά είχαν μια μακροχρόνια ιστορία σύγκρισης των εκατοστών (που ανέβηκαν), με τον 85χρονο ορειβάτη να δηλώνει ότι «η ανάβαση μου θα δείξει ότι η ηλικία δεν εμποδίζει κάποιον να πραγματοποιήσει τον στόχο του», κάτι που θα δυσκολέψει ίσως τον τεχνίτη του μαρμάρου που θα το σκαλίσει.

Περνάμε σε μια είδηση από την αγαπημένη μας Κίνα, η οποία πάντα φροντίζει να μας προμηθεύει με περίεργα νέα. Εκτός από την μανία των Κινέζων να διασχίζουν τους δρόμους με κόκκινο, φαίνεται ότι αρέσκονται και να κλέβουν χαρτιά υγείας από τις δημόσιες τουαλέτες, πιθανώς για μια ώρα ανάγκης σε περίπτωση που η διάσχιση του δρόμου έκρυβε αρκετό φόβο. Οι κινεζικές αρχές για να αποτρέψουν τους χαρτοκλέφτες, εγκατέστησαν στην τουαλέτα σύστημα αναγνώρισης προσώπου. Ναι, προσώπου. Ο μάλλον ανορθόδοξος τρόπος αυτός εξασφαλίζει ότι όποιος πάει να χρησιμοποιήσει το μηχάνημα, αυτό θα του δίνει 60cm χαρτιού και θα τον βγάζει φωτογραφία ώστε να αποθηκεύεται στη μνήμη του. Το ίδιο πρόσωπο θα μπορεί να ξαναπάρει άλλα 60cm μετά από 9 λεπτά. Το περίεργο της υπόθεσης για μένα, είναι ποιος έχει υπολογίσει ότι αυτά τα εκατοστά χρειάζονται και αυτός ο χρόνος και με τι στοιχεία. Φανταζόμαστε κάποιον Κινέζο δημόσιο υπάλληλο να αναλαμβάνει αυτό το έργο και να φέρνει επίσημα στοιχεία, μελετώντας τους διάφορους χρήστες, τους χρόνους και τις ποσότητες αυτών («Κύριε Xin έχουμε νέο ρεκόρ σήμερα. Πολύ καλός χρόνος, λίγο να μειώσουμε τα φύλλα όμως. Ε εντάξει και να λερωθείτε λίγο, πλένετε τα χέρια σας μετά»). 

Δεν ξέρω, βέβαια, πόσο θα απεικονίζει την πραγματικότητα η φωτογραφία στις περιπτώσεις που πηγαίνεις στο μηχάνημα με αλλοιωμένα από τον τρόμο χαρακτηριστικά, ιδρωμένος και σε κατάσταση πανικού ψάχνοντας χαρτί και πατώντας το κουμπί νευρικά και με τα noodles που έφαγες από τον πλανόδιο κινέζο «βρωμικά» να έχουν ήδη βγει offside. Σε αυτές τις περιπτώσεις και πριν περάσουν τα 9 λεπτά έχεις βγει 3 κιλά πιο αδύνατος, με μια κάλτσα λιγότερη και με το μισό μανίκι, σαν τραυματίας πολέμου που το έχει σκίσει για να σταματήσει την αιμορραγία. Ήδη, πάντως, οι πρώτοι χρήστες του ΑΤΜ χαρτιού έχουν παραπονεθεί ότι η ποσότητα του χαρτιού δεν επαρκεί σε κανονικές συνθήκες, πόσο μάλλον σε περιπτώσεις “MayDay”. Σε ένα δυστοπικό μέλλον φανταζόμαστε κόσμο να γυρνάει και να ζητιανεύει λίγα φύλλα ακόμα («Φιλαράκι μήπως σου περισσεύουν δύο φύλλα για να συμπληρώσω;»), φωνές απόγνωσης («Πω ρε γαμώ το, μου λείπουν 3 εκατοστά»), το ΑΤΜ να χαλάει ή Κινέζους χάκερ να ασχολούνται ήδη με το σπάσιμο του και την παροχή περισσότερων φύλλων χαρτιού και συναυλίες αλληλεγγύης με γνωστά συγκροτήματα να παίζουν αρμόζουσες διασκευές, όπως πχ το “Paper to the People”.