Τα Βρώμικα Χέρια – Κριτική

Ο νεαρός Ουγκό, θέλει να είναι Ρασκόλνικωφ, μήπως τελικά μπορεί να γίνει; Τι είναι η ιδεολογία, τι διαφορά έχει το πολιτικό πάθος από το ερωτικό; Ποιος προδίδει χειρότερα, ο εραστής, ή ο ηγέτης; Είναι απαραίτητο πάντα να αποδεικνύεις ποιος δεν είσαι;

Οι Apparatus παρουσιάζουν «Τα βρώμικα χέρια» του Ζαν – Πωλ Σαρτρ, σε νέα μετάφραση του Κωνσταντίνου Κωστογιαννόπουλου και απόδοση – σκηνοθεσία της Βάσιας Χρονοπούλου. Ένα σημαντικό τμήμα της σκηνοθεσίας στηρίζεται στο σκηνικό του Γιάννη Αρβανίτη, ένα πελώριο τρισδιάστατο λευκό tetris (όπως το αποκάλεσε η Νότα Νικολοπούλου, φιλόλογος και μεταφράστρια). Οι ερμηνευτές κινούνται ανάμεσα στα λευκά τμήματα τα οποία οι ίδιοι επανατοποθετούν ώστε να ενώνονται και να σχηματίζουν χώρους και έπιπλα. Υπάρχει μια ενδιαφέρουσα τοποθέτηση σ’ αυτή την συνέργεια σκηνοθεσίας και σκηνογραφίας, που προκαλεί ένα δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης του ίδιου του έργου του Ζ. Π. Σαρτρ. 

Φυσικά οι ερμηνείες είναι λιτές, σαφώς προβάλουν την δυναμική της φωνής και του ηχοχρώματος, παρά της σωματικής ερμηνείας, γεγονός που λειτουργεί αμφίθυμα όταν υπάρχει ένα κείμενο τόσο βαθιά φιλοσοφικό όσο το συγκεκριμένο. Παρόλα αυτά, κάποιοι από τους ερμηνευτές, κυρίως  όσοι υποδύονται αυτούς που δεν αντιμετωπίζουν την πολιτική ιδεολογία ως όχημα για την αλλαγή του κόσμου, δηλαδή ο Σταύρος Λιλικάκης (Ζώρζ), η Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη (Τζέσικα) και ο Στέλιος Γιαννακός (Σλικ) επιδεικνύουν μια πιο έντονη σωματικότητα στην εκφορά του λόγου, καθώς το σώμα τους γίνεται φορέας των αντιδράσεων τους είτε με τις εκφράσεις του προσώπου είτε με την στάση του σώματος. Ο Αντώνης Γιαννακός και ο Γιάννης Μάνθος, ως ιδεολογικά αντίβαρα και φορείς της φιλοσοφίας του Σαρτρ, παραμένουν πιο κοντά στην βαρύτητα ενός λόγου χωρίς συναισθηματική φόρτιση, αποτυπώνοντας καλύτερα τον τρόπο κοινωνίας των ιδεών του κομμουνισμού. Η Κατερίνα Δημάτη, στον ρόλο της Όλγας, είναι η γέφυρα ανάμεσα στο ιδεώδες και το συναίσθημα, είναι μια άλλη Σόνια για τον ρομαντικό Ρασκόλνικώφ, χωρίς το ευτυχές τέλος.

-Μπορείς να διαγράψεις εκατό χιλιάδες ανθρώπους μονομιάς;

-Η Επανάσταση δεν γίνεται με λουλούδια. Αν πρέπει να παραμείνουν στις θέσεις τους τότε κρίμα!

-Το βλέπεις; Δεν αγαπάς τους ανθρώπους, Ουγκώ. Μόνο στις αρχές σου είσαι προσκολλημένος.

-Τους ανθρώπους; Γιατί να τους αγαπώ; Μήπως εκείνοι μ’ αγάπησαν;

-Τότε γιατί ήρθες μαζί μας; Αν δεν αγαπάς τους ανθρώπους δεν μπορείς να παλέψεις γι’ αυτούς.

Δεν είναι εύκολο να παρακολουθήσεις ένα θεατρικό έργο – όχημα των φιλοσοφικών και πολιτικών απόψεων του Σάρτρ, αν και πραγματικά στον μονόλογο της Τζέσικα περί πολιτικής και θέσης της γυναίκας, υπάρχει μια μεγάλη δυναμική για θεατρική ερμηνεία. Οι  Apparatus, ισορροπούν με λεπτότητα και φινέτσα ανάμεσα στον φιλοσοφικό στοχασμό και την δραματική κατάσταση των χαρακτήρων. 

Στοιχεία Παράστασης

Μετάφραση: Κωνσταντίνος Κωστογιαννόπουλος, Απόδοση - Σκηνοθεσία: Βάσια Χρονοπούλου, Φωτισμοί: Δημήτρης Μπαλτάς, Σκηνικά: Γιάννης Αρβανίτης, Επιμέλεια κίνησης: Φαίδρα Σούτου, Βοηθός σκηνοθέτη: Μάνθα Καραδήμα, Βοηθός σκηνογράφου: Θεανώ Βάχλα, Φωτογραφίες: Αντώνης Λέκκος, Επικοινωνία: Δημήτρης Χαλιώτης, Παραγωγή: Apparatus

Παίζουν: Αντώνης Γιαννακός (Λουί & Χέντερερ), Κατερίνα Δημάτη (Όλγα), Σταύρος Λιλικάκης (Ιβάν, Ζωρζ & Καρσκύ), Γιάννης Μάνθος (Ουγκώ) , Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη (Τζέσικα), Στέλιος Γιαννακός (Σλικ & Πρίγκιπας).       

Θέατρο 104,  Ευμολπιδών 41, Γκάζι, 210 3455020

Παραστάσεις: Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15 (μέχρι τις 4 Ιουνίου)

Εισιτήρια: 12 ευρώ (κανονικό), 8 ευρώ (μειωμένο), 5 ευρώ (ανέργων)

Διάρκεια: 130’ (χωρίς διάλειμμα)