Tanz - Οι περιπέτειες μίας νεότητας – Κριτική

«Ενδεχομένως κανένα βιβλίο δεν χρειάζεται να απολογηθεί περισσότερο για την σύγχυση του από την αρχή του κιόλας, εκτός από ένα που εκπορεύεται από την νεότερη γενιά, συνδιαλέγεται με την νεότερη μας γενιά και δεν θέλει να είναι τίποτα περισσότερο από μια ερμηνεία, έκφραση, περιγραφή και εξομολόγηση αυτής της νεότερης γενιάς, της αίσθησης του κατεπείγοντος, της περιπλοκότητας και ίσως των υψηλών προσδοκιών»* Κλάους Μαν

To διήγημα του Κλάους Μαν «Ο ευλαβικός χορός» (Die Fromme Tanz), γραμμένο μόλις στα 19 του χρόνια, αποτελεί ένα αυτοβιογραφικό κείμενο που επιχειρεί να εκφράσει την αγωνία, τις προσδοκίες και την κατάληψη του χώρου που αναλογεί σε μια γενιά που ενηλικιώνεται στο τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου στην Ευρώπη. Όλες οι δυνατότητες υπάρχουν και ταυτόχρονα τίθενται υπό αμφισβήτηση. Η νουβέλα του ακολουθεί την «περιπέτεια μιας νεότητας», αυτής του Ανδρέα Μάγκνους μέσα από τον πρώτο σταθμό ενός πανδοχείου, μια ερωτικής πολυγαμίας και μιας φαντασιακής διαδρομής του υπαρξιακού στίγματος μέσα από την τελετουργία του χορού. 

Ο Γιάννης Παναγόπουλος σκηνοθετεί έχοντας αφορμή την ατμόσφαιρα του Βερολίνου του Μεσοπολέμου, η οποία είναι και το έναυσμα των εξαιρετικών σκηνικών του Δήμου Κλιμενώφ. Το περιβάλλον της δραματικής αφήγησης έχει μια καθαρότητα που προέρχεται από τους ίδιους τους ερμηνευτές, κι αυτή η καθαρότητα αντιπαραβάλλεται στην αίσθηση πολλαπλών πρισμάτων του πρωτότυπου κειμένου. Οι ερμηνευτές έχουν μια ξεκάθαρη εικόνα του που – πως – πότε – γιατί, μια συγκινητική σύνδεση με το παρόν, και τον χαρακτήρα τους. Ο ρυθμός αφήγησης συνολικά, ενδεχομένως να ευνοούνταν από μια ελαφρά επιτάχυνση στην εναλλαγή των εικόνων. Η ολοκλήρωση της αφήγησης, είναι ένα μανιφέστο αποδοχής, συνταιριάσματος, επιστροφής σε μια κοινωνική δομή που απηχεί σε όλους χωρίς διακρίσεις. 

Οι ερμηνείες σ’ αυτήν την παράσταση είναι εξαιρετικές, ειδικά στο δύσκολο θέαμα του καμπαρέ, όπου ο χορός, η φωνή – τραγούδι και η υποκριτική είναι εξίσου απαιτητά σε υψηλό βαθμό. Ο Κωνσταντίνος Γεωργόπουλος (Πάουλχεν) διαγράφει μια υπέροχη παρουσία επί σκηνής, με μοναδική συναίσθηση της δραματικής στιγμής, γρήγορα ανακλαστικά, ενώ η ερμηνεία του στο τραγούδι έρχεται σαν μαγεία μέσα από τις αραχνοΰφαντες κουρτίνες. Ο Μικές Γλύκας (Νιλς) είναι δυναμικός και αιχμηρός, έχει μια ωμή δύναμη που δεν φοβάται να γίνει λυρική. Η Ιωάννα Λέκκα στο ρόλο της Φρατζίσκας, είναι μια νεαρή εκδοχή της  ‘Μαντάμ Παρί’, με ένα πολύ πλούσιο προφίλ ρόλου: κάθε της φράση είναι γεμάτη από αναφορές του ‘βιογραφικού’ του ρόλου της, καθιστώντας την ερμηνεία της πυκνή. Ο Χρήστος Σταθούσης, παρά την ακροβασία του ρόλου του, εμφανίζεται συμφιλιωμένος και ήπιος σαν Ανδρέα Μάγκνους. Η Holly Grace κάνει κάτι πολύ ενδιαφέρον: η εντυπωσιακή της εμφάνιση είναι μια αντίστιξη στην απλότητα της ερμηνείας της. Άλλωστε ο πολυεπίπεδος ρόλος της - ιδιοκτήτρια της πανσιόν – αφηγητής – κονφερασιέ - που συχνά εποπτεύει από ψηλά, τα δρώμενα επί σκηνής θα μπορούσε να ληφθεί ως προβολή του ίδιου του συγγραφέα.

Η παράσταση "Tanz-Οι περιπέτειες μίας νεότητας", στο χώρο του Red Jasper Cabaret Theatre, είναι μια πρόταση που συνδυάζει εξαιρετικές ερμηνείες και ένα ξεκάθαρο δραματικό σχήμα που απηχεί σύγχρονες προσδοκίες. 

*«Perhaps no book needs to apologize more for its confusion at the very start than one which issues from our younger generation, deals with our younger generation and wants to be nothing more than an interpretation, expression, description and confession of that younger generation, its urgency, its perplexity- and perhaps its high hopes.» Klaus Mann

Η μετάφραση από τα αγγλικά έχει γίνει από την αρθρογράφο