Τέλος Εποχής

Και ξεκίνημα μιας νέας, το φθινόπωρο το διαλεχτό έρχεται, η ζέστη (δεν) οπισθοχωρεί, τα πρωτοβρόχια (δεν) προβλέπονται σύντομα, έρχονται νέα ξεκινήματα, αποφάσεις, παθήματα.

Γύρισα που λες απ του Πηλίου τις ακτές ξεκούραστος και νηπενθής. Γυρίσανε και όλοι οι υποδέλοιποι από όποιες ακτές ή ραχούλες επέλεξαν για την ικανοποίησή τους, για τη ραστώνη τους βρε αδερφέ, και οι δρόμοι γιόμισαν μαυρισμένους και εκνευρισμένους Αθηναίους να ξαναπερνούν τα κόκκινα και να γιομίζουν τα φανάρια.

Χτες το βράδυ, κατά τις 21.00, μη φανταστείς, οδηγώντας για προορισμό θαυμάσιο, έπεσα πίσω από έναν κύριο με διπολική διαταραχή – το λιγότερο. Εκεί που σε άδειο δρόμο σουρνόταν με 18 χλμ/ώρα, αίφνης γκάζωνε για λίγα δευτερόλεπτα, ξεθάρρευα κι εγώ και γκάζωνα, μόνο και μόνο για να κοκαλώνει το αυτοκίνητο σχεδόν δίχως λόγο κι αφορμή (η καρδιά σου άλλη θέλει) και να πλακώνω κι εγώ τα ταλαίπωρα τα φρένα για να συνεχίσουμε να σουρνόμαστε. Το μαρτύριο αυτό διήρκησε κάνα τεταρτάκι που μου φάνηκε αιώνας, αλλά αντιλήφθηκα ότι ο Κύριος δοκίμαζε την υπομονή μου με γνωστούς τρόπους και μέσα. Βλέπεις, τα 3 γράμματα της πινακίδας το προπορευόμενου ήτο ΙΟΒ (μια μικρή ανορθογραφία τη συγχώρεσα στον Κύριο μιας και είχε άμεσα εμπλακεί το ελληνικό δημόσιο.)

Κι εκεί αντιλήφθηκα ότι τα πάντα ρει, ακόμα και η ιστορία, χρησιμοποιήθηκε ένας σύγχρονος Ιώβ για να με κάνει να συλλογιστώ το βάθος και το αέναο και να καταλήξω πως όλα συνδέονται και πως αν μια πεταλούδα πετάξει στις Μαλδίβες, μια λαίλαπα θα χτυπήσει κάπου αλλού, που δεν μου ‘ρχεται τώρα.

Έτσι, κατάλαβα επιτέλους, ότι αν δεν είχα μαγειρέψει το καπάκι της κατσαρόλας αντί για τα χόρτα την προηγούμενη εβδομάδα, με αποτέλεσμα να πάρει φωτιά το πλαστικό χερούλι του (το καπάκι είναι γυαλί πυρίμαχο – δεν καίγεται, δεν σπάει) και να μείνει το καπάκι με μια τρύπα η οποία φέρνει συνειρμικά στο Πάνθεον της Ρώμης, δεν θα είχα κάψει ειδεχθώς το χέρι μου προχτές. Βλέπεις, είχα τη φαεινή ιδέα εκεί που ξαναέβραζα χόρτα – μιας και τα βλίτα είναι στην εποχή τους και πλένονται εύκολα – να σκεπάσω την κατσαρόλα με το τρύπιο καπάκι και μετά όταν πήγα να δω αν έβρασαν ή αν ήτο ακόμα al dente, έχωσα το δείκτη του δεξιού χεριού στην τρύπα ΔΙΧΩΣ ΠΡΟΦΥΛΑΞΗ, με αποτέλεσμα να το τσουρουφλίσω – στον ατμό πάντα για έξτρα υγεία.

Το δάχτυλο απαλλοτριώθηκε κι ένας τεράστιος πόνος ξεκίνησε. Του έβαλα πάγο, του έβαλα νερό, έβρισα ότι γνωστό και άγνωστο είχα κατά νου και πήγα στο μπάνιο. Κι εκεί, ανάμεσα σε χρήσιμα αντικείμενα καλλωπισμού και χάπια μυοχαλαρωτικά, ανάμεσα σε ξυραφάκια και αφρούς ξυρίσματος αχρησιμοποίητους έτη πολλά, ανάμεσα σε δείγματα αρωμάτων, μπατονέτες και μικρές συσκευασίες αφρόλουτρου από ξενοδοχεία, ανακάλυψα μια Bepanthol για σύγκαμα μωρού, ληγμένη και υπέροχη, η οποία δεν θα έπρεπε να είναι εκεί μιας και δεν την αγόρασα ποτέ. Δίχως να προβληματιστώ λεπτό, τη χρησιμοποίησα για σχετικά άμεση ανακούφιση και δροσιά.

Μετά όμως και λίγο πριν πιάσω το μέσο του ίδιου χεριού στην μπαλκονόπορτα και βρίσω πάλι απ την αρχή ό,τι είχα βρίσει πρωτύτερα, προβληματίστηκα έντονα για το πως βρέθηκε η κρέμα η διαλεχτή η ληγμένη στο ντουλαπάκι μου και την επόμενη μέρα ανακάλυψα ότι μια αγαπημένη ψυχή που είχε φιλοξενηθεί σπίτι μου για λίγο την είχε αφήσει εκεί, στοργικά γιατί μάλλον γνώριζε ότι θα έκαιγα το χέρι μου και ότι δεν θα είχα προβλέψει να έχω τίποτα να βάλω πέρα από κατάρες και βρισιές. 

Έτσι, επιβεβαίωσα πρώτα απ’ όλα ότι συνεχίζω να είμαι απίστευτος γκαντέμης (μετά το πιάσιμο στην πόρτα είχα και κράμπα στη γάμπα στον ύπνο μου, ενώ πριν μερικές μέρες με τσίμπησε τσούχτρα, λίγο αφού με είχε πάρει ο αέρας με την ομπρέλα θαλάσσης και λίγο πριν σπάσω μια καρέκλα εκεί που τεντωνόμουν – τουλάχιστον κέρδισα στη μπιρίμπα και στην αγάπη ταυτοχρόνως) και δεύτερον ότι η οικονομία τους σύμπαντος φέρνει μπροστά μας γεγονότα φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους μόνο και μόνο για το καλό μας.

Καλό μήνα λοιπόν, καλή αρχή και αισιοδοξείτε. Το σύμπαν λειτουργεί υπέρ μας! (ελπίζω σε καμιά ώρα που θα πάω για φαγητό να μην εκραγεί ο φούρνος μικροκυμάτων στα μούτρα μου).