Θάνος Αλεξανδρής @ Boem Radio

Αγαπητέ κε Αλεξανδρή, 

Διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον το καινούριο σας βιβλίο με τίτλο «Του Οσίου Αλμοδόβαρ Ανήμερα». Περιττό να σας αναφέρω ότι το διασκέδασα πολύ, συγκινήθηκα με κάποιες από τις ιστορίες και κυρίως νοστάλγησα όχι μόνο τις εποχές που περιγράφετε, αλλά ακόμα και τις εποχές που μπορούσαμε να βγούμε για ένα ποτό. Ιστορίες για την Ταϋγέτη, την Μαλβίνα, την Μπέμπα Μπλανς, τις δέκα εντολές της κονσομασιόν, τα «Αραπάκια», «Σου Μου», «Λουζιτάνια», τις γεμάτες με απρόοπτα περιοδείες στην επαρχία και τόσα άλλα. Ένα βιβλίο που μας μεταφέρει σε μια άλλη εποχή και που ανοίγει την πόρτα σε έναν κόσμο που πολλοί δεν ήξεραν ότι υπάρχει. Ένα βιβλίο που στις 359 σελίδες του και με τις φωτογραφίες που περιλαμβάνει, σε μεταφέρει στην εποχή που τα πάντα ήταν πασπαλισμένα με χρυσόσκονη και γυάλιζαν οι πούλιες, η Μαλβίνα γελούσε μέσα στα μούτρα του συντηρητισμού και καθωσπρεπισμού, το «Ερωτοδικείο» μας γνώριζε τον Γιώργο «Μίστερ Μπούτια» Σταυρόπουλο και τα ντραγκ σόου ήταν κάτι άγνωστο στην Ελλάδα.   

Σε διάφορα σημεία του βιβλίου, διαβάζουμε για το φλερτ που έκανε τον πελάτη να «κάνει ζημιές». Γέλασα πολύ με τις περιγραφές σας για εφάπαξ που φαγώθηκαν, αλλά μου δημιουργήθηκε η εξής απορία: Με τόση κονσομασιόν που έχετε δει στη ζωή σας, πόσο μπορείτε να αφεθείτε στο φλερτ, χωρίς να σας μπαίνει η υποψία ότι κάτι μπορεί να κρύβεται πίσω από αυτό; 

Για πολλά χρόνια εντελώς συνειδητά  ζω ήρεμα   στο χωριό με την οικογένεια και τα τέσσερα σκυλιά, διάγοντας ως κοσμοκαλόγερος την ζωή του Παπαδιαμάντη και τις τέχνες με τα γράμματα τις έχω αφήσει σε πιο άξια χέρια..  Τώρα στην ερώτησή σας, αν υπάρχουν δεύτερες σκέψεις, όταν μου γίνεται φλερτ, γιατί πολλά έχουν δει τα μάτια μου, βασική  προυπόθεση   είναι να καταδεχτεί, στις μέρες που ζούμε, να σου χτυπήσει την πόρτα  το ίδιο το φλερτ. Εδώ που βρίσκομαι από που να το περιμένω? Από τα σκυλιά? 

Ο λαός θέλει κουλτούρα με ολίγον trash, trash με ολίγη κουλτούρα ή δεν ξέρει τι θέλει; 

Δεν υπάρχει τόση συσσωρευμένη βλακεία με μια εσάνς  από δόλο στη φράση: Αυτά θέλει ο κόσμος. Δεν θέλει αυτά ο κόσμος. Το κοινό περιμένει να το οδηγήσεις εσύ και αν αυτό που θα εφεύρεις είναι εμπνευσμένο, θα σ’ ακολουθήσει ακόμη και αν το καινούργιο που ορίζεις, είναι κόντρα στα κοινωνικά status παραβιάζοντας νόρμες κοινωνικές. Ξέρετε ποιοι λένε όλες αυτές τις μαλακίες και καρπώνονται τεράστιους μισθούς  και διευθυντικά προνόμια;  Οι απόφοιτοι κολλεγίων, αυτοί που συγκινούνται με μουσικές αεροδρομίων και όσοι διαθέτουν στην δισκοθήκη τους  έργα του Σταμάτη Σπανουδάκη μαζί με τα εκατό πενήντα άλμπουμ τη Νάνας Μούσχουρη.  Είναι όλοι εκείνοι, που δεν έχουν να  διηγηθούν έστω μια νύχτα αμαρτίας, που λοιδορούν ζωές σαν του Ζαν Ζενέ και Τζακ Κέρουακ και μοναδικό τους όνειρο είναι να παραλάβουν το βραβείο «Ο άντρας της χρονιάς».  Οτιδήποτε ξεπερνάει το μέτρο, το απορρίπτουν και όταν αυτό περάσει στο πρόγραμμα  εν αγνοία τους και κάνει σουξέ, τότε μόνο σηκώνουν αυτάρεσκα το δάχτυλο και  περιμένουν  bonus   από τα  αφεντικά. Οι επαναστάσεις έγιναν από λαμπερά μυαλά που αφέθηκαν στο ένστικτό τους, ήρθαν σε ρήξη με το κατεστημένο, και εν τέλει  δικαιώθηκαν, γιατί αν δεν εμφανίζονταν  οι πρωτοπόροι, θα παραμέναμε ακόμα σε εκπομπές της ΥΕΝΕΔ…Δεν υπάρχουν  πλέον διευθυντικά στελέχη,  όπως η Ελένη Βλάχου η μέγιστη όλων, αλλά και νεότερες όπως η Σοφία Μιχαλίτση οι οποίες συμπορεύτηκαν με το όνειρο δημιουργών και δημιούργησαν νέα δεδομένα στον μιντιακό χώρο.  Η Μαλβίνα – χρησιμοποιώ το όνομά της συχνά γιατί πέραν της αδελφικής μας φιλίας συνεργαστήκαμε για χρόνια- πιστεύετε αν δεν είχε  ισχυρό  έρεισμα στον κόσμο,  θα μπορούσε να επιβάλλει τα κόνσεπτ των εκπομπών της στους ιθύνοντες των καναλιών ;  Θυμάμαι στον Αντ1 στο  «Όσο υπάρχουν Έλληνες» την παραγωγό  Άννα Πρετεντέρη να μου λέει κατάμουτρα «δεν καταλαβαίνω τι χαζά είναι αυτά που κάνει η Κάραλη», όμως όταν άρχισαν να απογειώνονται οι τηλεθεάσεις, οι αποδοκιμασίες έγιναν: «μπράβο στην επαναστάτρια Μαλβίνα». Στο περιοδικό «ΓΥΝΑΙΚΑ» όταν πήγε για πρώτη φορά κείμενα την είχαν για απόλυση, αν δεν επέμενε ο υιός Άρης Τερζόπουλος, όμως σήμερα εκείνη η στήλη της  θεωρείται  λογοτεχνία. Ακόμη κι εμείς  όταν κάναμε τις εκπομπές «Trash tv» και «Καρακορτάδα», οι πάντες στο κανάλι 5 τα θεωρούσαν γελοιότητες και το τεχνικό προσωπικό  αρνείτο να συνεργαστεί μαζί μας. Αυτό δηλαδή  που οι λίγοι στην αρχή τηλεθεατές  αποκαλούσαν πρωτοπορία,  η  αυλή του καναλάρχη Γιώργου Κουρή  θεωρούσε μεγάλη ξεφτίλα, άσχετα αν αυτό αργότερα το έκανε μόδα η Πάνια από άλλη όμως οπτική και έκανε τεράστιο σουξέ και επίσης πολλοί διανοούμενοι φίλοι σήμερα  τις αναπολούν με νοσταλγία.… 

Σε πολλά σημεία του βιβλίου δεν διστάζετε να σχολιάσετε με χιουμοριστικό τρόπο πρόσωπα και καταστάσεις της σημερινής «σόου μπιζ»: Τηλε-μάγειρες, άφωνοι τραγουδιστές, συγγραφείς με ευπώλητα βιβλία με ειδικό «βάρος», τηλεπερσόνες, όλοι θα κερδίσουν μια ατάκα σας. Πιστεύετε ότι υπάρχουν σήμερα αξιόλογοι και πρωτοποριακοί καλλιτέχνες, οι οποίοι χάνονται στην πληθώρα του σωρού; 

Τώρα ζητάτε από μένα τον χωρικό, να απονείμω τίτλους στους καλλιτέχνες, και να  πω αυτός είναι «σταρ Ελλάς»  εκείνη «Miss Ελλάς» και ο άλλος  «Miss Άνοιξη»;… Tην τηλεόραση την έχω κλείσει εδώ και καιρό,  μουσική δεν ακούω, ούτε πάω σινεμά και το θέατρο ειλικρινά έχει χρόνια να με δει. Από  μουσικές σκηνές δεν περνάω ούτε απ’ έξω και ειλικρινά δεν ξέρω, που βρίσκεται  ο Σταυρός του Νότου ούτε ο Σταυρός του Βορά, ενώ  αν με ρωτήσετε τι παίζει στο Μέγαρο, έχω  να  δω το κτίριο, από τότε που ήταν στα μπετά..  Και βεβαίως υπάρχουν αξιόλογοι ηθοποιοί, δημοσιογράφοι, συγγραφείς και ποιητές, αλλά αν περιμένετε μεγέθη σαν τον Χορν, την Λαμπέτη, το Χατζιδάκι ή τον Χριστιανόπουλο, θα σας γελάσω…Όμως αν υπήρχαν, δεν θα το μαθαίναμε;    Και για να τελειώνουμε  και να πάμε στα παρακάτω, τέτοιοι που είμαστε και για τις κυβερνήσεις που επιλέγουμε, και η Λένα Μαντά πολύ μας είναι.… 

Θα μπορούσε να σταθεί σήμερα ένα τέτοιο μαγαζί, όπως όλα όσα περιγράφετε στο βιβλίο σας; Υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να «σοκάρει» αν θέλετε, κάποιον σήμερα, με τον τρόπο που «διατάραζαν τα χρηστά ήθη» οι παραστάσεις με φτερά, τάγκα, πούλιες, ντραγκ σόου, η συνέντευξή σας με την Πάολα και πολλά άλλα; 

Με την σιγουριά της απόλυτης γνώσης του αντικειμένου,  απαντώ ευθαρσώς όχι, γιατί η εποχή που άνθησε ο ευλογημένος κόσμος του σκυλάδικου  ανήκει στο παρελθόν και ήδη στις μέρες μας το συζητάμε πλέον σαν μουσειακό είδος διασκέδασης των νεοελλήνων….. Φρονώ δε πως, για τις νεότερες  γενιές πουν δεν είχαν  την τύχη να ζήσουν από κοντά ξέφρενες τρελές νύχτες σε ένα τριτοκλασάτο   ετοιμόρροπο μαγαζί του Θεσσαλικού κάμπου, όπου γεωργοί και  κτηνοτρόφοι  ξόδευαν όλη την επιδότηση για τα μάτια μιας μεσόκοπης τραγουδίστριας που το καλύτερο γραφείο συνοικεσίων, δεν θα μπορούσε να την πασάρει σε συνταξιούχο ημιθανή, θα περάσει πλέον στη σφαίρα του μύθου. Τα είχα πει πριν λίγα χρόνια ο δύστυχος, αλλά μόλις τα άκουγαν, με λοιδορούσαν  μετά μανίας οι φαν των ΔΗ ΠΕ ΘΕ, οι έντεχνοι, οι εραστές του Εθνικού και οι αλιγάτορες των κρατικών επιχορηγήσεων. Ανακηρύξτε, φώναζα, και δεν έκανα πλάκα διατηρητέα κάποια σκυλάδικα… Αντί  να χρηματοδοτείτε με Μπρέχτ  τα διάφορα περιφερειακά θέατρα, όπου δεν πατάει ψυχή, δώστε λεφτά και σώστε αυτούς τους ιστορικούς πολιτιστικούς ναούς, γιατί προβλέπω οι νεότερες γενιές θα τα πληροφορούνται μόνο από τα δικά μας καταγεγραμμένα. Η τεράστια άνθηση των σκυλάδικων τότε ήταν συνάρτηση της εποχής εκείνης, της οικονομικής ευρωστίας των  Ελλήνων  αλλά και της έντονης ερωτικής και σεξουαλικής απελευθέρωσης, που δημιουργούσε ένα μαγικό κινηματογραφικό σκηνικό. Αν επιχειρούσαμε να  το στήσουμε σήμερα, θα ήταν μίμηση και ως εκ τούτου θα έλειπε η αθωότητα μαζί με την καύλα των ανθρώπων εκείνων που σε μια νύχτα κάπου στο πουθενά, έστηναν ένα κτίσμα και δημιουργούσαν τον δικό τους παράδεισο. Πιστεύω ακράδαντα, πως το όνειρο που ζήσαμε, την εποχή που το ζήσαμε,  δεν προσχεδιάζεται, ούτε χορογραφείται. Όσον αφορά τώρα την ερώτηση,  τι  θα μπορούσε να σοκάρει σήμερα, θα σας έλεγα, πως  τα χρηστά μας ήθη και αυτό είναι το παράδοξο, τότε και σήμερα  και αύριο,  σοκάρονται μόνο αν δουν  παγιέτα,  τάνγκα και φτερά. Την χυδαιότητα που διαχέεται στη πολιτική και στους «σοβαρούς»  πολιτιστικούς χώρους, την προσπερνάνε χαμογελώντας  σαν κουτσομπολιό . Να σοκάρει το αφιέρωμα που έχω για την τρανς Πάολα, η οποία  μιλάει για άντρες και βίζιτες ;   Μα όταν  ο σκηνοθέτης ο ποιοτικός ρωτάει τον υποψήφιο για τη θέση ηθοποιό, κατά την διαδικασία της οντισιόν  «πόσους πόντους την έχεις;» και τον διατάζει να την παίξει μπροστά στα μάτια του, αυτό  από μόνο του   αποδομεί το  κείμενο για την Πάολα και από αιρετικό το μετατρέπει σε διήγημα του Ιούλιου  Βερν. 

Ποιόν/ποια θεωρείτε το μεγαλύτερο ταλέντο που συναντήσετε, αλλά χάθηκε χωρίς να τον μάθει το ευρύ κοινό; 

Θα μπορούσα να αναφέρω πολλές  περιπτώσεις συναδέλφων φίλων, που  αν τους ακούσετε θα πρέπει  να κάνετε ευθανασία σε όλα αυτά τα επηρμένα που  απολαμβάνουν την κοινωνική καταξίωση. Σήμερα παρουσιάζω δυο διαφορετικές περιπτώσεις, που ενώ είχαν το μαγικό ταλέντο, όμως δεν αξιώθηκαν ζήσουν αυτό που λέμε μεγάλη καριέρα. Πρώτη περίπτωση είναι ο φίλος μου ο Γιάννης Λέκκας, ο οποίος σε ένα από τα κεφάλαια του βιβλίου μου «Του Οσίου Αλμοδόβαρ ανήμερα» αφηγείται με  απολαυστικό  τρόπο όλα όσα έζησε στα χρόνια της νυχτερινής του περιπλάνησης .Ο φίλος μου λοιπόν είναι μια ιδιόρρυθμη περίπτωση μεγάλου καλλιτέχνη που αν τον το είχε αναλάβει στο παρελθόν ένας σκηνοθέτης του μεγέθους του Ανδρέα Βουτσινά, θα μπορούσε να πρωτοστατεί σε εξαιρετικά προγράμματα της νυχτερινής Αθήνας.  Αυτός  ο άνθρωπος λοιπόν έχει ένα μοναδικό χάρισμα, γιατί τραγουδά, χωρίς να μιμείται τραγούδια της Μαρινέλας και όχι μόνο, στον ίδιο ακριβώς τόνο που τα λέει η μεγάλη ερμηνεύτρια, πράγμα αληθινά σπάνιο. Η άλλη περίπτωση είναι εντελώς διαφορετική, γιατί αφορά τραγουδίστρια που παλιά κυριαρχούσε σε δεύτερα μαγαζιά των Δυτικών προαστείων, έγραψε τη δική της ιστορία, είχε αμέτρητους θαυμαστές και ένα μεγάλο κεφάλαιο του βιβλίου μου είναι αφιερωμένο στην ζωή της. Δυστυχώς άργησαν να την ανακαλύψουν οι σημαντικοί  συνθέτες, οι οποίοι θα μπορούσαν να απογειώσουν την καριέρα τους και λίγο πριν σταματήσει τις εμφανίσεις ο μέγιστος  Σταύρος Ξαρχάκος,  συγκλονισμένος από τη φωνή της συνεργάστηκε μ’ αυτή τη σπουδαία τραγουδίστρια και κυκλοφόρησαν μια σειρά τραγουδιών.  Για μένα είναι η μεγαλύτερη λαϊκή τραγουδίστρια πιο πάνω από Χαρούλα και Βιτάλη, όμως δεν εμφανίστηκε ποτέ σε πρώτο μαγαζί, γιατί καμιά φίρμα δεν θα μπορούσε να ανεχθεί το μεγαλείο της φωνής της. 

Διαβάζοντας κανείς, μέσα από τις αστείες και γλαφυρές περιγραφές σας, όλα όσα έχετε κάνει, έρχεται σε επαφή με έναν άνθρωπο που έκανε πρωτοποριακά πράγματα στη ζωή του, πράγματα που πραγματικά άνοιξαν τον δρόμο για πολλά αυτά που βλέπουμε σήμερα, κάτι που σωστά αναφέρετε και εσείς. Νιώθατε τότε ότι κάνατε κάτι πρωτοποριακό ή υπήρχαν στιγμές που σκεφτόσασταν «τώρα τι κάνω εγώ εδώ πέρα;» 

Πάντα στη ζωή μου, ορμώμενος  μόνο από το ένστικτό  μου και όχι από την  περιρρέουσα  ατμόσφαιρα, πέρασα όλη μου την παιδική ηλικία μέχρι την ενηλικίωση, μέσα σε εκκλησιές, ζώντας την ενάρετη ζωή ενός αληθινού μοναχού. Όταν θα περάσω  στη Νομική και θα ανέβω για πρώτη  φορά   στην Αθήνα, πάλι το ένστικτό θα με οδηγήσει  να περάσω στην αντίπερα όχθη και  μετά από θεατρικές σπουδές  στη σχολή του Κουν και θητεία δίπλα στον Γιώργο Μαρίνο, θα μυηθώ  για δώδεκα ολόκληρα  χρόνια στο κόσμο της νύχτας.  Δεν ένιωσα ποτέ, ότι κάνω κάτι πρωτοποριακό απλά πήγαινα, σε ότι μου έδινε γέλιο και χαρά. Κατά έναν περίεργο τρόπο, η ενασχόλησή μου με τα σκυλάδικα, αλλά και οι τηλεοπτικοραδιοφωνικές εκπομπές, να μη σου πω και τα πρώτα μου κείμενα  αποδοκιμάστηκαν από  οικείους και φίλους διανοούμενους, άσχετα  αν αργότερα βαφτίστηκαν όλα αυτά καλτ  και αντεργκράουντ. Επειδή συνήθως ωραιοποιούμε τη νύχτα, θα ήθελα να πω, δεν ήταν όλα υπέροχα και θεσπέσια.  Μια φορά ανακαλύπτω ότι υπάρχει στο καμαρίνι, νομίζω ήταν στην Καστοριά,  ένα κρυφό σύστημα ηχογράφησης, για να παρακολουθούν όλες τις συζητήσεις του μπαλέτου.  Εκεί  πραγματικά τρομοκρατήθηκα, φύγαμε κρυφά, αφού  πήραμε τις αποσκευές από το ξενοδοχείο, όμως ο ρουφιάνος της ρεσεψιόν ειδοποίησε την διεύθυνση του σκυλάδικου. Εκεί λοιπόν στην ερημιά, μέσα σε ένα άγνωστο taxi βλέποντας να μας κλείνουν το δρόμο πέντε αυτοκίνητα και να χειρονομούν, ήταν από τις περιπτώσεις που αναρωτήθηκα, τι γυρεύω εγώ εδώ. 

Τι είναι αυτό που σας λείπει περισσότερο από εκείνη την εποχή; 

Κάποτε ονειρευόμουνα  Επιδαύρους,   Ηρώδεια και Εθνικά θέατρα και τώρα αυτό που νοσταλγώ και αληθινά μου λείπει, είναι οι περιοδείες μας στα μαγαζιά της νύχτας σε όλη την επικράτεια. Μου λείπουν οι αναζητήσεις μέσω αγγελιών για να βρεθούν οι χορεύτριες, που ήταν απαραίτητες για να φτιάξω το μπαλέτο και αν δεν σταυρώναμε κοπέλα, ξέρετε τι κάναμε? Ψάχναμε σε σούπερ μάρκετ,  κομμωτήρια ή ταβέρνες και δεν είναι τυχαίο, που οι αρχηγοί μπαλέτων είχαν αδειάσει τα εργοστάσια από τα εργατικά χέρια. Νοσταλγώ τις διαπραγματεύσεις  με ατζέντηδες και ιδιοκτήτες σκυλάδικων, τα ξαφνικά μας ταξίδια με λεωφορεία και τρένα σαν θίασος μπουλουκτζήδων σε μέρη απομονωμένα, όπου για πρώτη φορά έβλεπαν μπαλέτα και η παρέλαση των κοριτσιών  με σούπερ μίνι στη κεντρική πλατεία δημιουργούσε το αδιαχώρητο… 

Σε όσες συνεντεύξεις σας έχω διαβάσει, οι περισσότεροι σας ρωτούν για την αγαπημένη σας φίλη Μαλβίνα. Κρατώντας τη φράση σας από το βιβλίο «για το κορίτσι μας τα ξέρετε όλα ή μάλλον όσα και όπως η ίδια θα ήθελε να τα ξέρετε» και προσπαθώντας να πρωτοτυπήσω, δεν θα σας ζητήσω άλλη μια ανέκδοτη (με ή χωρίς εισαγωγικά) ιστορία για την Μαλβίνα. Θα ζητήσω, όμως, τη γνώμη σας για το αν θα άφηναν την Μαλβίνα να μεγαλουργήσει στην εποχή μας, όπου επικρατεί η (υπερβολική) πολιτική ορθότητα. 

Με ποιόν θα μπορούσε να μιλήσει, να διαπραγματευτεί και να παραθέσει το όνειρό της, όταν σήμερα στο τηλεοπτικό πεδίο, όπου βασιλεύουν μποτοξαρισμένα σούργελα, ασκείται πλέον απόλυτη εξουσία  από χορηγούς, που οι περισσότεροι δεν έχουν τελειώσει καν το δημοτικό και μερικοί από δαύτους νομίζουν ότι η δοτική είναι νησί? Μετά τους θριάμβους της και την μακρόχρονη υστερία θαυμασμού από κοινό και ΜΜΕ ακολούθησε μια παρατεταμένη περίοδο αποδόμησης, γιατί το σύστημα είχε αποφασίσει να την εξοντώσει. Εγώ από κοντά  έζησα όλα τα χρόνια το μεγαλείο του θριάμβου της και δεν την απομυθοποίησα ποτέ.  Είδα βουλευτές, υπουργούς πρώην πρωθυπουργούς και εκκολαπτόμενους καθώς και κυρίες πάμπλουτες  να εκλιπαρούν για μια επαφή. όμως αυτή από ένα κάλεσμα της προεδρίας της Δημοκρατίας  προτιμούσε να πάμε παρέα και να μεθύσουμε με τα σουξέ της Παλόμας στα «Αραπάκια» Αν ζούσε σήμερα,  θα αντιστεκόταν μέσα από τη σιωπή της, γιατί θα είχε κουραστεί. Πως να αντιταχθείς πια σ΄ένα διεφθαρμένο και χυδαίο κατεστημένο που κυριαρχεί σε όλα τα πεδία? Παράλληλα υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος, άχρηστος για μένα, ο οποίος βιοπορίζεται από την παντοκρατορία του τίποτα, την συντηρεί και προσπαθεί να μας πείσει, ότι η τηλεόραση δεν χρειάζεται Μαλβίνες…… 

Ποιο είναι το αντίστοιχο σημερινό cult / trash; Κάτι που ίσως είδατε και κατάφερε να σας εκπλήξει με εκείνο τον τρόπο; 

Δεν βλέπω τίποτα κάτι τέτοιο. Όσες  απόπειρες έγιναν στον παρελθόν για μια αναβίωση του trash-όχι με την ποιητική ερμηνεία που το υπηρετήσαμε εμείς, απέτυχαν, γιατί το σκηνικό ήταν στημένο και η δράση χορογραφημένη με στρατιωτική ακρίβεια. Ίσως γιατί δεν υπήρχε η αθωότητα  των συνεργατών και η αμηχανία η δική μας, όταν προσπαθούσαμε να φτιάξουμε  μια αυλή  των θαυμάτων, όπως την αποκαλώ, γεμάτη ήλιο, φως,  αγάπη και ατέλειωτη χαρά. Αυτή την αυλή των θαυμάτων την έδωσαν  αντιπαροχή, ενώ  εμείς απλήρωτοι,  σχεδόν λοιδορούμενοι  από μεγάλες εφημερίδες με κουρέλια για ντεκόρ, αλλά με   περίσσιο πάθος,  νιώθαμε, ότι παίζαμε, ακόμα και σαν κομπάρσοι,  σε ταινία  του Φελίνι. Δεν νομίζω πλέον σήμερα πως θα υπάρξει κάτι, που θα με εκπλήξει ευχάριστα. Το τηλεοπτικό πεδίο έχει καταντήσει ένα τσίρκο ημιμαθών που ευημερούν , πλουτίζουν και αποθεώνονται, πουλώντας μια πραμάτεια που δεν την θέλει κανένας. 

Έχει ο Θάνος Αλεξανδρής και άλλες ιστορίες να μας διηγηθεί; Να περιμένουμε ένα ακόμα βιβλίο με όλα αυτά που σημάδεψαν τη ζωή σας, αλλά και τις ζωές μας; 

Η ερώτησή σας είναι πολλαπλή και θα προσπαθήσω να απαντήσω με την σεμνότητα που με διακρίνει. Πρώτον αν κατόρθωσα να σημαδέψω τη ζωή έστω κι ενός ανθρώπου, εγώ που πλέον διάγω μακροχρόνια περίοδο κατάθλιψης, αυτό με χαροποιεί, ανταριάζει την απονεκρωμένη μου αυτοπεποίθηση και συνάμα απογειώνει το συναίσθημα. Δεύτερον πάντα ζήλευα, όταν ο δημοσιογράφος απευθυνόμενος στον συνεντευξιαζόμενο χρησιμοποιούσε τρίτο ενικό και μόνο αυτό αρκεί για να σας ευχαριστήσω, που γίνατε η αιτία, να το αξιωθώ. Τώρα εάν κυκλοφορήσω και τέταρτο βιβλίο δεν το νομίζω, εκτός και αν είναι κάτι με μαγειρική εμπλουτισμένο με επιθεωρησιακά στοιχεία. Όταν όμως από την άλλη μεριά υπάρχουν ο Άκης Πετρετζίκης, ο Αλιάρτας και ο Αποστολάκης με κοιλιακούς και καλογυμνασμένα στέρνα, να πάω εγώ να αντιπαρατεθώ που? Άρα θα σου πουν οι εκδοτικοί οίκοι, γίνε πρώτα αντικείμενο πόθου και έλα μετά να την κάνουμε την έκδοση. Να γίνω αντικείμενο πόθου, δεν αντιλέγω…Προλαβαίνω όμως? Χρειαζόμαστε ένα θαύμα, και στην Καπερναούμ το θαύμα έγινε μια φορά. Εννοείται πως υπάρχουν πολλές άλλες συναρπαστικές ιστορίες, αλλά δεν μπορούν να ειπωθούν δημόσια. Τις διηγούμαι σε πολύ στενούς φίλους και ίσως αν με πετύχετε σε στιγμές κεφιού, να αφηγηθώ και σε σας  μερικές… 

Το τελευταίο βιβλίο του Θάνου Αλεξανδρή «Του Οσίου Αλμοδόβαρ Ανήμερα» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Κάκτος» και το βρίσκετε τόσο στο βιβλιοπωλείο των εκδόσεων, ηλεκτρονικό και φυσικό, όσο και σε όλα τα βιβλιοπωλεία.