Της κακομοίρας

Ζούμε σ ένα κόσμο μαγικό, μια γαλάζια σφαίρα που περιστρέφεται αιώνια, αέναα, ενδελεχώς, ευθαρσώς κι ανυπερθέτως γύρω από άστρο λαμπερό, ζωοφόρο, θαυμάσιο.

Είχαμε την τύχη, ανάμεσα σε όλα τα έμβια όντα του πλανήτη αυτού, να αναπτύξουμε εγκέφαλο,  αντίχειρα και δεξιότητες άρτιες, δεξιότητες που μας ανέβασαν ένα σκαλοπάτι ψηλότερα στην εξέλιξη με αποτέλεσμα τα τεχνολογικά, καλλιτεχνικά, φιλοσοφικά μας επιτεύγματα να μπορούν να μας προσφέρουν πολύ καλύτερο ζειν απ’ ότι θα είχαμε αν καθόμασταν γυμνοί στις λάσπες κυνηγώντας μυρμήγκια.

Ή έτσι νομίζουμε.

Γκρεμίσανε που λες οι του ισλαμικού κράτους και την αψίδα του θριάμβου στην Παλμύρα, ενώ Ρώσοι βομβαρδίζουν τη Συρία και οι Αμερικάνοι που βομβάρδισαν νοσοκομείο επροχθές τους βάζουν χέρι. Επειδή λοιπόν στη Συρία γίνεται της κακομοίρας εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες συρρέουν σε άθλια κατάσταση στα ελληνικά ύδατα, νησιά κλπ., στην Ευρώπη άλλοι τους καλωσορίζουν, άλλοι όχι κι εδώ στην Ψωροκώσταινα οι μισοί βοηθούν και οι άλλοι μισοί είτε εκμεταλλεύονται την κατάσταση ή βρίζουν, ή, ακόμα καλύτερα και τα 2.

Ορκίστηκε η νέα μας η Βουλή επροχθές και τα ρεπορτάζ με τις καυτές παρουσίες δίνουν και παίρνουν, μια εξ αυτών και η Ουρανία, η γνωστή Ναζιάρα, για την οποία, γνωστή φρι πρες έγραψε διθυραμβικό άρθρο - με φωτογραφίες - για το πόσο αδυνάτισε και τι φόραγε και πόσο κομψή ήτανε και τέτοια. Άντε και στη Βογκ το κορίτσι μας.

Από την άλλη, σήμερα το πρωί ερχόμενος - αφού είχα τσακωθεί με υπάλληλο του δήμου Αθηναίων, ο οποίος δήμος Αθηναίων έχει να στρώσει οδόστρωμα από τον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο - μη φανταστείς, με χαλίκι - ο οποίος είχε κλείσει το δρόμο για να φορτώσει μπάζα, αλλά έκανε τσιγάρο και μόλις του είπα ότι πρέπει να τραβήξει το φορτηγάκι να πάω στη δουλειά μου με κοίταξε σα μυγόχεσμα και μου είπε, και που να πάω, και όταν του είπα που να πάει δεν του άρεσε αλλά τελικά πήγε κι έτσι βγήκα στο δρόμο.

Και διάβαζα χτες, με μεγάλο ενδιαφέρον, την ανάρτηση μιας κυρίας της οποίας δεν γνωρίζω το επάγγελμα, η οποία ασχολούνταν με το στήθος της Περιστέρας, όχι της συζύγου του δημάρχου Αμαρουσίου και νήσων αλλά της κανονικής, μόνο που δεν το έγραφε τόσο comme il faut όσο εγώ, αλλά έλεγε για τα πεσμένα βυζιά της Περιστέρας και ντράπηκα που ανήκω στο ανθρώπινο είδος, μέχρι που σήμερα πετάχτηκε μια γριά - με καρότσι λαϊκής - στο δρόμο με πεζοφάναρο κόκκινο και ξεχάστηκα γιατί την έβρισα όσο δεν την έχουν βρίσει ποτέ στην πολυετή καριέρα της και αναρωτήθηκα γιατί θα πρέπει να συνυπάρχω με αυτούς τους ανθρώπους, εγώ, που το πρωί άκουγα Τσανακλίδου στο σπίτι και ήταν τόσο ήρεμα και όμορφα και μετά έπρεπε να αντιμετωπίσω τον παλαβό Έλληνα οδηγό που πάει ανάποδα, δεν βγάζει φλας, δεν σταματάει στο κόκκινο, προσπερνάει όποτε του καπνίσει και παρκάρει όπου του καπνίσει και τον Έλληνα πεζό που κάνει ακριβώς τα ίδια χωρίς ρόδες. 

Και μέσα σε όλα μας μαστίζει η κρίση η οικονομική εδώ, θα έρθει και ο ΕΝΦΙΑς - τον οποίο θα καταργούσε η κυβέρνηση αλλά δεν τον κατήργησε για να μην μας λείψει, θα αυξηθούν γενικώς οι φόροι - στους ίδιους Παντελάκη μου, στους ίδιους Παντελή μου, μας μαστίζει η ανθρωπιστική, ηθική κλπ κρίση παγκοσμίως κι έχουμε πήξει στις γερμανολαμογιές των αυτοκινητοβιομηχανιών, στους εμφυλίους πολέμους και το τζιχαντιστικό μίσος, στην προσφυγιά, τη φτώχεια, την απανθρωπιά και τη μιζέρια...

...κι έρχομαι και αναρωτιέμαι, εγώ ο απλός γραφιστάκος, μήπως να είχαμε καθίσει γυμνοί στις λάσπες να κυνηγάμε μυρμήγκια;

ΥΓ. Ο τίτλος από τη γνωστή ελληνική ταινία με το Ζήκο. Πόσο νορμάλ μου φαίνονται εκείνες οι καταστάσεις μπροστά σε αυτά που ζούμε τώρα...