Το δέντρο του Οιδίποδα – Κριτική

Ο Κάδμος, η Αρμονία, η Επτάπυλος Θήβα, ο οίκος των Λαβδακιδών και το αίολο δέντρο του Οιδίποδα. 

Ο Θηβαϊκός κύκλος, και όχι μόνο, αναπαρίσταται μέσα σε δύο ώρες συνεχούς χορικής δράσης, όπου οι θεατρικές σχολές και τα θεατρικά είδη εναλλάσσονται ποικιλότροπα: από το τσίρκο και την κλοουνερί, στο βιωματικό και την εσωτερικότητα, την εικαστική και κινηματογραφική αντίληψη της σκηνικής δράσης, την γραμμική θεατρική αποδόμηση των αρχετυπικών χαρακτήρων μέχρι την συντριβή τους στον χρόνο. 

Αυτό που μου κεντρίζει το ενδιαφέρον, είναι αυτή η κλεφτή ματιά στην άλλη πλευρά του φεγγαριού, όταν ο χορός σπάει την ροή της ιστορίας, μεταμορφώνεται σε ένα βακχικό σχήμα που ερωτοτροπεί και διασκεδάζει με φρενίτιδα υπό την μορφή ενός πλανόδιου θεάματος. Η σχεδόν πολεμική ιαχή «Καλωσορίσατε στο δέντρο του Οιδίποδα! Δέντρο παράξενο και αιμομικτικό!», πραγματικά προκαλεί ένα ρίγος έκπληξης και ουσιαστικά εισάγει μια καλλιτεχνική οπτική τόσο στο ζήτημα του Χορού όσο και στην ανάγνωση του μύθου του Οιδίποδα. Δυστυχώς για λόγους που δεν μπορώ να γνωρίζω αυτή η μυστική διάβαση κλείνει πολύ σύντομα, και το μόνο που απομένει από την άλλη πλευρά είναι οι δύο φρουροί ως Ρόζενκρατζ και Γκίλντερστερν σε μια ευθεία αναγωγή με το σάπιο βασίλειο της Δανιμαρκίας. 

Κάθε ένας από τους ηθοποιούς φέρει σε αίσιο πέρας τον δύσκολο ρόλο του έχοντας μεγάλο βαθμό δυσκολίας λόγω της σωματικής καταπόνησης αλλά και της διαρκούς μεταμόρφωσης. Εξαιρετικά σημαντική, αν και θα μπορούσε να είναι πιο τολμηρή, η μουσική και ερμηνευτική παρουσία της Νεφέλης Μαρκάκη. Η Μυρτώ Γκόνη, μεταμορφώνεται σταδιακά σε μια υποβλητική και εύθραυστη Ιοκάστη, ενώ αποκαλύπτει το ερμηνευτικό της εύρος στο ρόλο του φρουρού. Ο Κωνσταντίνος Μπιμπής είναι ένας γνήσιος κωμικός ηθοποιός που μετουσιώνει το επώδυνο τραύμα σε ιλαροτραγωδία, υποβάλλοντας τον θεατή σε αριστοτέλεια κάθαρση. 

Η εικαστική επιμέλεια της Βασιλικής Σύρμα, επιβεβαιώνει και συνοδοιπορεί με την σκηνοθετική προσέγγιση, δηλαδή άλλοτε θυμίζει τον «Θίασο» του Αγγελόπουλου, άλλοτε ακροβατικό θέαμα κι άλλοτε σκοτεινό σκηνικό από μια εφιαλτική νύχτα του Μακίθ του Μαχαιροβγάλτη. Εντούτοις ακολουθεί μια κοινή συνισταμένη, αυτή της κλίμακας είτε με τη μορφή σκάλας, είτε με την μορφή πανιών που πέφτουν σαν από ψηλά κατάρτια, σαν να χαρτογραφεί τον μύθο του Κάδμου και της Αρμονίας από το ψηλότερο κλαδάκι μέχρι την βαθύτερη ρίζα, εκεί που ξεψυχούν Αντιγόνη και Αίμων. 

Η παράσταση «Το δέντρο του Οιδίποδα», πλανάται ανάμεσα στον μύθο και την πραγματικότητα, τον ήρωα και τον αντιήρωα και ισορροπεί κυριολεκτικά και μεταφορικά επιλέγοντας σε κάθε δίλημμα την αιώρηση.