Το Φιντανάκι – Κριτική

Βρισκόμαστε στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, στη σκηνή δεσπόζει μια λευκή πόρτα. Ο Νικόλας, η Βάσω, η Φωτεινή, ο Κώστας, η Ρόζα, ο Μιχάλης, η Ηρώ και ο Θοδωρής θα μας ξεναγήσουν στο σπίτι με την αυλή και το πηγάδι, στα δωμάτια που νοικιάζει η κυρά Κατίνα, στον Αντώνη, την γυναίκα του Φρόσω και την κόρη τους Τούλα, στο Γιάγκο που χρωστάει παντού, στην Εύα την ‘προστατευόμενη’ του Θείου. Κάποιοι επισκέπτονται συστηματικά την αυλή της, όπως ο Γιαβρούσης αυτός ο άντρας που τα λεφτά του περισσεύουν αλλά δυσκολεύεται με την Τούλα, το Φιντανάκι. Τα ζευγάρια αλλάζουν, η κιθάρα παίζει μπλουζ και η τιμή, τιμή δεν έχει και χαρά στον που την έχει!

Ο Ανέστης Αζάς, αποδεικνύει πως η σκηνοθεσία μπορεί να επανασυστήσει ένα έργο πολύ ξεκάθαρα κατηγοριοποιημένο ως ηθογραφία. Ανασύρει καίρια ζητήματα που δυστυχώς παραμένουν ενεργά στην σύγχρονη ελληνική κοινωνία και δίνει χώρο να αναπτυχθεί ένας γόνιμος διάλογος και μια συλλογιστική γύρω από τη θέση της γυναίκας στην πατριαρχική κοινωνία. Πραγματικά, αισθάνομαι σαν να άνοιξε την παλιά ντιβανοκασέλα και τινάζοντας τα ‘προικιά’ έφτιαξε ένα σύγχρονο κάλυμμα για τον καναπέ της ‘επανάστασης’, όπου τόσο βολικά καθόμαστε και σχολιάζουμε. 

Όλοι οι ηθοποιοί ανεξαιρέτως είναι πάρα πολύ καλοί, ενώ φαίνεται πόσο ωραία περνούν στην διάρκεια της παράστασης. Θα σταθώ στην επιλογή του «χορού» της Κατίνας, ένα σκηνοθετικό εύρημα που δίνει μια άλλη υπόσταση στον ρόλο της αν και προς το τέλος θα δούμε και τον «χορό» της Φρόσως, σαν μια άλλη όψη του όχλου ή της «κοινωνίας». Ίσως η πιο ανατρεπτική σκηνή του έργου και ταυτόχρονα πιο ενδιαφέρουσα είναι αυτή του μπλουζ, που ξεκινά παιχνιδιάρικα η Ρόζα Προδρόμου με την κιθάρα σχολιάζοντας αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει και απογειώνει ο Θοδωρής Σκυφτούλης. Εμπνευσμένος και ο καβγάς μεταξύ Κώστα Κουτσολέλου και Μιχάλη Τιτόπουλου με την συνδρομή αυτού του εξαιρετικού σκηνογραφικού ευρύματος της Ελένης Στρούλια. 

Οι τέσσερις ντάμες της παράστασης: Βάσω Καμαράτου, Φωτεινή Παπαχριστοπούλου, Ηρώ Μπέζου και Ρόζα Προδρόμου, ερμηνεύουν θαυμάσια βασικές μορφές της γυναικείας παρουσίας και δημιουργούν έντονο προβληματισμό. Ο «Θείος», ο Γιαβρούσης, ο Αντώνης και ο Γιάγκος τέσσερις άντρες που συναλλάσσονται μαζί τους, μόνο που το συνάλλαγμα των γυναικών είναι το σώμα τους. Το έργο γράφτηκε το 1921, έκτοτε κερδήθηκαν πολλά και κυρίως ισονομία. Η παράσταση αυτή σε βάζει σε σκέψεις, τι κερδήθηκε τελικά;

«Το Φιντανάκι» του Ανέστη Αζά, είναι μια παράσταση δημιουργική, ευφυής, ειλικρινής και άμεση, που θα σας εκπλήξει!