Το κτήνος στο Φεγγάρι – Κριτική

Ήταν κάποτε και δεν ήταν μια χώρα, μέσα σε μια χώρα, μια ιστορία μέσα στην Ιστορία, ήταν κάποτε και δεν ήταν ο Αράμ Τομασιάν, κι η Σέτα Τομασιάν. Ήταν κάποτε και δεν ήταν, έτσι ξεκινούν τα Αρμένικα παραμύθια, κι όπως όλα τα παραμύθια, είναι σκοτεινά για να εκτιμήσεις την αχτίδα του ήλιου που θα φωτίσει στιγμιαία και θα ζεστάνει μια λωρίδα δέρμα σου. 

Το πολυβραβευμένο θεατρικό έργο του Richard Kalinoski «Το κτήνος στο φεγγάρι», παρακολουθεί την ιστορία του Αράμ και της Σέτα στο Μιλγουόκι του Ουισκόνσιν των Η.Π.Α. ανάμεσα στο 1921 και το 1933. Ο Αράμ είναι ο μόνος επιζών της οικογένειάς του από τη γενοκτονία στην Αρμενία. Διέφυγε στις Η.Π.Α. και δουλεύει ως φωτογράφος. Παντρεύεται δια αλληλογραφίας τη Σέτα, η οποία στα 15 της φτάνει κι αυτή στις ΗΠΑ για μια νέα ζωή, αφήνοντας πίσω της το ορφανοτροφείο στην Κωνσταντινούπολη. 

Ο Βαγγέλης Παπαδάκης σκηνοθετεί το «Το κτήνος στο φεγγάρι», σαν μια ιστορία που κάπου κάπως κάποτε ακούσαμε από μια γιαγιά ή ένα παππού. Είναι μια παράσταση φτιαγμένη από στιγμές βίαιου και συνθλιπτικού συναισθήματος, καθώς δύο άνθρωποι ζουν υπό το βάρος της ενοχής του επιβιώσαντα. Ο Αράμ, θα μπορούσε να είναι ένας βίαιος σύζυγος, η Σέτα μια κακοποιημένη γυναίκα, δεν είναι αυτό όμως το θέμα της παράστασης. Η παράσταση αυτή, το έργο αυτό είναι βαθιά ανθρωπιστικό, μιλά για την αξία της κατανόησης, την ανάγκη της συγχώρεσης.  

Ο Κώστας Αρζόγλου διαθέτει μια σπάνια ισορροπία ανάμεσα στο χιούμορ και την ανάγλυφη ανταπόκριση των γεγονότων. Είναι ο άνθρωπος που μας διηγείται τη ζωή των Τομασιάν, την ιστορία της Γενοκτονίας, γίνεται ένας Αράμ, μια Σέτα και κυρίως ένας Βίνσεντ, γιατί το προνόμιο της δυστυχίας είναι παγκόσμιο αγαθό. Η Σοφία Λιάκου είναι μια εκπληκτική Σέτα, η ενέργεια της ως δεκαπεντάχρονη κοπελίτσα που σώθηκε και ταξίδεψε στην άλλη άκρη της Γης είναι ανυπέρβλητη. Το γάργαρο γέλιο της, η σταδιακή της ενηλικίωση, η υπέρβαση του παρελθόντος της ως την οριστική συγχώρεση του παρόντος και την επανεφεύρεση του μέλλοντος της έχουν μια μοναδική υποκριτική φλόγα. Ο Βαγγέλης Παπαδάκης φέρνει στον Αράμ μια σπάνια μελαγχολία, τα ολοστρόγγυλα φωνήεντα και ο άρτια αρθρωμένος λόγος σαν να κρατιέται από αυτόν για να μην διαμελιστεί όπως οι συγγενείς του είναι μια βασανιστική συνθήκη που ακολουθεί πιστά ως το τέλος. 

Τα σκηνικά και τα κοστούμια της Δήμητρας Λιάκουρα, σε συνδυασμό με την μουσική της Σίσσυ Βλαχογιάννη λειτουργούν ως γέφυρα στο παρόν και το παρελθόν. Γίνονται συνένοχοι σε αυτήν την ιστορία που ήταν κάποτε και δεν ήταν. Μια φευγαλέα ματιά στο ένοχο παρελθόν που μπορεί να αναδειχθεί σε παρόν και μέλλον, αν απωλέσουμε την ανθρώπινη συνείδηση και μεταβληθούμε σε εθνοφρενή πιόνια ενός αποσπασματικού κράτους που θα αυτό – ακρωτηριάζεται. 

Στοιχεία Παράστασης

Θέατρο Σημείο (Χαρ.Τρικούπη 2, Καλλιθέα)

Μετάφραση - Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Παπαδάκης, Σχεδιασμός Φωτισμών: Βασίλης Κλωτσοτήρας, Σκηνικά Κοστούμια: Δήμητρα Λιάκουρα, Πρωτότυπη Μουσική: Σίσσυ Βλαχογιάννη, Επιμέλεια κίνησης: Γιώργος Μιχελάκης, Βοηθός Σκηνοθέτη: Θωμαϊς Τριανταφυλλίδου, Βοηθός Σκηνογράφου Ενδυματολογου: Μαρίνα Κωνιού, Δραματουργική επεξεργασία: Ματίνα Χαραλάμπη, Graphic Design: Νικόλας Φαράκλας, Φωτογράφος: Στέλιος Αγγελίδης, Οργάνωση παραγωγής: Έφη Κουντούρη, Trailer: Βαγγέλης Παπαδάκης (σκην.), Θάνος Λυμπερόπουλος (δ/νση φωτογραφίας-μοντάζ), Υπεύθυνος επικοινωνίας: Δημήτρης Χαλιώτης, Παραγωγή: Casus Belli

Παίζουν: Κώστας Αρζόγλου, Σοφία Λιάκου, Βαγγέλης Παπαδάκης