Το «Θέατρο» της ψυχής μου

Όλα ξεκινούν το φθινόπωρο του 2004. Νωρίτερα, δεν έχω να θυμάμαι κάτι τόσο έντονα… Όταν αποφοίτησα από το λύκειο ποτέ δε φανταζόμουν ότι οι δρόμοι θα με οδηγούσαν στο Πάντειο Πανεπιστήμιο στη λεωφόρο Συγγρού και πιο συγκεκριμένα στο τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων & Πολιτισμού. Μία ημερίδα – αφιέρωμα στη ζωή και το έργο του Σάμιουελ Μπέκετ που διοργάνωνε το Πάντειο Πανεπιστήμιο, το φθινόπωρο του 2006 σε συνεργασία με σκηνοθέτες και καθηγητές πανεπιστημίων του εξωτερικού, με βοήθησε να ανακαλύψω έναν νέο χώρο που υπήρξε για τα επόμενα έξι χρόνια το καταφύγιό μου, το Studio Λήδρα στην οδό Κέκροπος στην Πλάκα. Στον χώρο αυτόν, κάτι με μάγεψε από τη πρώτη στιγμή και ακόμα με μαγεύει μολονότι τα σημεία εγκατάλειψης σ’ αυτόν είναι πλέον περισσότερο εμφανή όσο κάθε άλλη φορά στην ιστορία του. 

Ο μεγάλος σκηνοθέτης Μίνωας Βολανάκης έλεγε: «Κλασικό είναι κάθε καλό θέατρο. Ο Μπρεχτ, ο Πίντερ είναι κλασικοί, όπως και ο Αισχύλος», όταν πρότεινε την ονομασία Κέντρο Κλασικού Δράματος και Θεάματος (ΚΕ.ΔΡΑ) για τον θεσμό που λειτουργεί επίσημα στο Πάντειο Πανεπιστήμιο από το 1992. Το Studio Λήδρα ξεκίνησε να λειτουργεί στα χρόνια της Δικτατορίας ως χώρος εναλλακτικής καλλιτεχνικής έκφρασης και πνευματικής αντίστασης απέναντι στο καθεστώς που είχε επιβάλλει αυτή. Με διευθυντή τον Κώστα Μανιουδάκη παρουσίασε στο αθηναϊκό κοινό τους Νίκο Ξυλούρη, Θάνο Μικρούτσικο, Μαρία Δημητριάδη, Γιάννη Μαρκόπουλο κ.α. Το 1994 το Studio Λήδρα ενοικιάσθηκε από το Πάντειο Πανεπιστήμιο στην καταοχή του οποίου και παρέμεινε μέχρι και το 2015. Ανακαλύπτοντας σιγά – σιγά την ιστορία του χώρου, έμαθα ότι η πρώτη εκδήλωση του Κέντρου ήταν το αναλόγιο «Κάιν» του Μπάιρον, σε σκηνοθεσία Μίνωα Βολανάκη. Στόχος του να ερευνήσει της ρίζες της θεατρικής δημιουργίας και να παρουσιάσει είτε κλασικά είτε ανέκδοτα έργα αξιοποιώντας παραδοσιακούς και εναλλακτικούς κώδικες ερμηνείας.

Στη συνέχεια ο χώρος αυτός εξελίχθηκε σε κάτι μαγικό που καθημερινά σε ταξίδευε και σε απομάκρυνε από κάθε μίζερη πτυχή/έκφανση της πεζής και αφόρητης καθημερινότητας. Στις καθεαυτό θεατρικές δραστηριότητές του Κέντρου που ακολούθησαν, συγκαταλέγονται επαγγελματικές και πανεπιστημιακές παραγωγές, όπως οι: Αδελφοί Καραμάζωφ, το πρώτο ανέβασμα στην Ελλάδα της Ήμερης του Ντοστογιέφσκι και ο Δον Κιχώτης του Θερβάντες με χρήση κωδίκων ελληνικού θεάτρου σκιών και φλαμένκο, δραματοποίηση λαϊκών παραμυθιών και μουσικές παραστάσεις. Ο Μολιέρος, ο Λόρκα, ο Ραμόν ντε Βάγιε Ινκλάν, ο Βιζυηνός αποτέλεσαν σταθερούς πόλους δημιουργικού και ερευνητικού ενδιαφέροντος. Και κάπου εκεί ήταν που ενημερώθηκα για την ενεργητική συμμετοχή του καθηγητή μου Γιάγκου Ανδρεάδη με τον συγκεκριμένο χώρο, όταν τον πλησίασα διστακτικά για να του ζητήσω να συμμετέχω στη θεατρική ομάδα και κατ’ επέκτασιν στην επόμενη μεγάλη παραγωγή του ΚΕ.ΔΡΑ. Η θετική του απάντηση ήταν και το μεγαλύτερο δώρο που έλαβα ποτέ στη ζωή μου!

Το 2007 κάνω τη παρθενική μου εμφάνιση στη σκηνή συμμετέχοντας στη νέα παραγωγή του καθηγητή μου που ακούει στον τίτλο: «Αχ, Δολοφόνε μου!». Μία παράσταση που ακροβατεί ανάμεσα στα κόμικς, τα αστυνομικά δράματα και την κωμωδία. Μία παράσταση που πραγματοποιήθηκε σε μία εποχή που τα πανεπιστήμια υπολειτουργούσαν από το καλοκαίρι του 2006 μέχρι και την άνοιξη του 2007. Μία εποχή που εμείς οι φοιτητές έπρεπε να υψώσουμε τη φωνή μας και ν’ αντιδράσουμε με όσα όπλα διαθέταμε τότε. Η συμμετοχή μου σε εκείνη τη παράσταση δεν ήταν τελικά καθόλου συγκυριακή. Κάθε άλλο ήταν προσχεδιασμένη από μένα που έψαχνα τότε έναν τρόπο να βγω έξω από το σπίτι μου και να αντιδράσω. Θυμάμαι ακόμα έντονα τη συμμετοχή μου σε αυτή τη παράσταση και ειλικρινά δεν μπορώ να αποφύγω τη συγκινησιακή φόρτιση που αισθάνομαι την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές. Η πρώτη μου επαφή με το σανίδι και οι μνήμες είναι ακόμα νωπές και ας έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε. Οφείλω να ομολογήσω ότι χρωστάω πολλά σε εκείνη τη παράσταση αλλά και στο δημιουργό αυτής, το καθηγητή μου, Γιάγκο Ανδρεάδη που με εμπιστεύτηκε και με βοήθησε να ξεπεράσω τότε μερικούς από τους φόβους και τις ανασφάλειες που είχα. 

Και κάπου εκεί κοντά το 2008, το ταξίδι συνεχίζεται! Αυτή τη φορά τον λόγο έχει η Λόλα. «Λόλα κα(ύ)τα». Τι σχέση έχουν ο Αισχύλος με το Πολιτικό Καμπαρέ, τα εδάφια της Αποκάλυψης με τραγούδια του σκυλάδικου, οι πυρκαγιές που αφάνισαν τα ελληνικά δάση το περασμένο καλοκαίρι με το Studio Λήδρα; Καπού εκεί, συνειδητοποιώ ότι το θέατρο και η γραφή γενικότερα υπάρχουν για να δίνουν αισθητικές απαντήσεις όχι μόνο σε υπαρξιακά αλλά και σε πολιτικά προβλήματα. Πιο σωστό μάλιστα θα ήταν να πούμε ότι το θέατρο υπάρχει για να μας θυμίζει ότι τα σύνορα ανάμεσα στο υπαρξιακό και το πολιτικό είναι συχνά μία κατασκευή, καθώς η ψυχή, η πολιτεία και ο κόσμος επικοινωνούν.

Το 2010, ύστερα από απουσία δύο ετών, επιστρέφω ξανά στο Studio Λήδρα μετά την αποφοίτηση από το Πάντειο Πανεπιστήμιο. Αφορμή αυτής της επιστροφής, τα Golden boys της εποχής που μεταμορφώθηκαν στη σκηνή του ΚΕ.ΔΡΑ σε «Golden Girls». Την ίδια χρονιά περίπου, ανακαλύπτω και έναν άλλον κόσμο, αυτόν του ραδιοφώνου! Το ραδιοφωνικό ταξίδι στους ψηφιακούς αιθέρες ξεκινά τον Ιανουάριο του 2010 από το ραδιοφωνική συχνότητα των φοιτητών Δημοσιογραφίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Μία διαδρομή που διήρκησε συνολικά 4,5 χρόνια και μου έμαθε ν’ αγαπώ τον πολιτισμό, όπως αυτός εκφράζεται μέσα από το θέατρο και τις τέχνες γενικότερα. Από την εκπομπή παρήλασαν πολλές θεατρικές ομάδες και πολλοί εκλεκτοί καλεσμένοι που μου έμαθαν ν’ αγαπώ το θέατρο ακόμα περισσότερο. 

Και ξαφνικά μπαίνει στη ζωή μου η σχολή θεάτρου στο Ναύπλιο. Τότε τα πάντα αλλάζουν μέσα μου. Το ταξίδι στο όνειρο έχει ξεκινήσει. Η διαδρομή Αθήνα – Ναύπλιο, ενώ στην αρχή μοιάζει μεγάλη και ατελείωτη, μετατρέπεται σε κάτι μικρό και σύντομο, γιατί η σκέψη βρίσκεται πάντα εκεί. Είναι το σπίτι μου τώρα πια. Το καταφύγιό μου, το οποίο μπορεί να μην επισκέπτομαι συχνά αλλά πάντα το νοιάζομαι και το σκέφτομαι για να παίρνω δύναμη και να συνεχίζω. Και ενώ το ταξίδι έχει ξεκινήσει για το Ναύπλιο και τα αργολικά θέατρα, κάπου εκεί γύρω στο 2011, το Studio Λήδρα με καλεί και πάλι. Οι άνθρωποί του όμως έχουν αλλάξει και μαζί τους και εγώ. Στην αρχή δε με ενδιέφερε αυτό, γιατί η ιδέα της επιστροφής μου εκεί σε συνδυασμό με τη φοίτησή μου στη Σχολή Θεάτρου του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου ήταν για εμένα η ιδανική συγκυρία να συνδυάσω τη θεωρία με τη πράξη.

Η τελευταία μου συμμετοχή στη σκηνή του Studio Λήδρα συμπίπτει με τη συμπλήρωση των 20 χρόνων επιτυχημένης πορείας του Κέντρου Κλασικού Δράματος & Θεάματος του Παντείου Πανεπιστημίου στη θεατρική ζωή της Αθήνας το 2012. Με την παράσταση του καθηγητή και μέντορά μου Γιάγκου Ανδρεάδη, «I love Μνημόνιο» ανακαλύπτω με τη θεατρική ομάδα τον «ιδανικό» τύπο του Έλληνα πολίτη στην Ελλάδα των μνημονίων.

Και ενώ σιγά – σιγά εγκαταλείπω μέσα στον ορυμαγδό της εποχής το Studio Λήδρα, υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι θα συνεχίσω να διατηρώ την επαφή μου με τη σκηνή του θεάτρου, γιατί η σχέση αυτή με κρατά δυνατό και μου δίνει πνοή και δύναμη για να συνεχίζω να ονειρεύομαι μέσα σε μία κοινωνία που καθημερινά μας εξοντώνει και απειλεί τις ελπίδες και τα όνειρά μας. Στην υπόσχεση αυτή που έδωσα, σημαντικό ρόλο έπαιξε η ενασχόλησή μου με το ραδιόφωνο, η οποία, ευτυχώς, συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Μέσω των ραδιοφωνικών εκπομπών που επιμελούμαι τα τελευταία χρόνια σε ελεύθερους διαδικτυακούς σταθμούς, επιχειρώ να ζωντανεύω το «καλό» θέατρο με συλλεκτικά αφιερώματα αλλά και «αληθινές» συνεντεύξεις με ανθρώπους του χώρου προσδοκώντας ότι μ’ αυτόν τον τρόπο θα κινητοποιήσω τους ακροατές να επισκεφθούν τα αρχεία, να καταγράψουν και να προτείνουν στα Κρατικά Θέατρα, τα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ και τα Φεστιβάλ αμέτρητα σπουδαία έργα που θα πλουτίσουν το ρεπερτόριό τους.

Το «Θέατρο» της ψυχής μου παίρνει σάρκα και οστά μέσα στην πόλη μου. Τα βιώματα και τα συναισθήματά μου διαπλέκονται με την ιστορία της πόλης μου. Και αν ακόμα σκέφτομαι το Ναύπλιο και προσπαθώ να βρω έναν τρόπο να ζήσω για πάντα εκεί, η Αθήνα και πιο συγκεκριμένα το Κέντρο αυτής μέσα στο οποίο ζω και κινούμαι 32 χρόνια τώρα, με βοηθά να ανακαλύπτω καθημερινά τον εαυτό μου και τις ανάγκες του. Η πόλη λειτουργεί σαν μία σκηνή του εαυτού μου, όπου καθημερινά εκτίθεται και συνομιλεί με τον κόσμο που τον περιβάλλει ανταλλάσσοντας ιδέες, σκέψεις, απόψεις, συναισθήματα.