Το Συνέδριο για το Ιράν - Κριτική

Εννέα επιφανείς πολίτες της Δανίας μεταξύ των οποίων, ακαδημαϊκοί, φιλόσοφοι, δημοσιογράφοι, εκπρόσωποι της Εκκλησίας, η σύζυγος του πρωθυπουργού και μια ποιήτρια συμμετέχουν σε ένα συνέδριο για το Ιράν. Οι θεατές συμμετέχουμε επίσης σε αυτή την παράσταση που δεν διατείνεται τίποτα περισσότερο από αυτό που δηλώνει στον τίτλο της, “Ένα συνέδριο για το Ιράν”. Οι ομιλητές τοποθετούνται, και εμείς μπορούμε να τους ρωτήσουμε σχετικά. Τι συμβαίνει τελικά σε αυτό το συνέδριο, και γιατί κόπτονται όλοι για την ευτυχία; 

“Να είσαι ευτυχισμένος για αυτή την στιγμή. Αυτή η στιγμή είναι η ζωή σου.” Ομάρ Καγιάμ

Η Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων και ο σκηνοθέτης Χρήστος Θεοδωρίδης με κάθε τους παράσταση, δίνουν ένα στίγμα επικοινωνίας με το “σύγχρονο” τόσο στην τέχνη όσο όσο και στην κοινωνία. Το έργο του  Ivan Vyrypaev, «Το Συνέδριο για το Ιράν» είναι ένα έργο ιδιαίτερο, που προσκαλεί και το κοινό να συμμετέχει, γεγονός που μπορεί να δημιουργήσει μοναδικές σκηνές που απαιτούν ηθοποιούς ταλαντούχους και με άρτια τεχνική και πειθαρχία. Φυσικά ο θίασος του “Συνεδρίου για το Ιράν” είναι άψογος, μοναδικά παρών, σε πλήρη εναρμόνιση με τους χαρακτήρες που υποδύονται και την δραματουργική χίμαιρα που αναζητά το νόημα της ζωής. Πρωτίστως η παράσταση της Ορχήστρας των Μικρών Πραγμάτων έχει σκηνοθετικό όραμα, ένα πλήρες δραματικό αρχιτεκτόνημα που δημιουργεί την πληρότητα της θεατρικής πράξης σε ένα κείμενο που δεν προτίθεται να απομακρυνθεί πολύ από τον ρεαλισμό. Η μουσική και ο χορός αποκτούν μια ουσιαστική θέση στην δραματική πράξη, από την έναρξη με τον Κισσανδράκη στον ρόλο του Ράσμουσεν, να μας καλωσορίζει σαν ροκ σταρ σε ανοιχτό συναυλιακό χώρο σε σύγχρονη μέθεξη, τελετουργία που θα επανέλθει και θα κορυφωθεί. 

Η σκηνοθετική προσθήκη της μουσικής και του χορού γίνεται δραματικός θρίαμβος κατά την τοποθέτηση του διευθυντή ορχήστρας Πασκουάλ Αντερσεν, ακόμα κι αν οι δηλώσεις του ελάχιστα αποκλίνουν από τους υπόλοιπους εκπροσώπους του ανδρικού φύλου που βρίσκονται στο συνέδριο. Οι άνδρες ομιλητές υπερτερούν των γυναικών στο πάνελ, με την σύζυγο του πρωθυπουργού και δημοσιογράφο, να δηλώνει ευθαρσώς ότι ο γάμος της την τοποθέτησε στο πάνελ, κι ενώ απαξιώνει την παρουσία της αντικειμενικοποιώντας την, εντούτοις τολμά να δηλώσει την αλήθεια της, η οποία υπογραμμίζεται από τον χορό στην επιστροφή μετά το διάλειμμα. Ίσως, ο χορός συμβολικά να δηλώνει την αλήθεια, την μοναδικότητα της στιγμής, όπου μια εσωτερική δύναμη σπρώχνει τα άκρα και τον κορμό σε συντονισμό και δόνηση καταλήγοντας σε ένα άπλωμα του σώματος στο χώρο, όχι για να τον κατακτήσει αλλά για να υπάρξει στο σύνολο του. Όσα τόσα λόγια δεν μπόρεσαν να οδηγήσουν σε καμία σύμπνοια, καμία αποκάλυψη, καμία ταύτιση, ο χορός, το σώμα και η κίνηση τα επεξεργάζονται στην πραγματικότητα των αισθήσεων και των παραισθήσεων: 

-«Και τι να κάνω, λοιπόν;»

-«Ό,τι κάνουμε και οι υπόλοιποι – να κλάψεις και ν’ αγαπήσεις.»

Τα κείμενα του Ivan Vyrypaev , υπάρχουν στο διαδίκτυο₂, https://vyrypaev.com/ μπορεί κάποιος να τα διαβάσει στα αγγλικά ή σε άλλες γλώσσες. Τα τελευταία χρόνια παίζονται σταθερά στην Ελλάδα και φαίνεται να υπάρχει ένα “ρεύμα” προς την γραφή, την θεματολογία και την δραματουργία του εν συνόλω. Προσωπικά βρίσκω ότι διαθέτουν όλα εκείνα τα στοιχεία που διακρίνουν το μεταθέατρο.₁ Το θέατρο του Vyrypaev διαθέτει αυτό τον εγκιβωτισμό, “το έργο μέσα στο έργο”, που δεν είναι καθόλου το ίδιο με τον εγκιβωτισμό του Σαίξπηρ, αλλά μια αυτο-αναφορά του θεάτρου στον εαυτό του. Δεν πρόκειται για μια δραματική ειρωνεία, αλλά για έναν εκλεπτυσμένο αυτοσαρκασμό του θεάτρου πολύ πιο κοντά στον πυρήνα της ύπαρξης του. Η σκηνοθεσία του Χρήστου Θεοδωρίδη παίρνει αυτή την λεπτή απόχρωση και την καθιστά θεατρική πράξη, οξύνοντας τον εγκιβωτισμό, επενδύοντας στις δυναμικές, και διαρρηγνύοντας σε κάθε πιθανή ευκαιρία τους δεσμούς μεταξύ πραγματικότητας και ομοιότητας σε εκείνη την μαγική στιγμή που το πέπλο ανάμεσα στους κόσμους είναι περισσότερο λεπτό. 

“Το Συνέδριο για το Ιράν” από την Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων, είναι μια παράσταση που αξίζει να την δει κανείς για τους εξαιρετικούς συντελεστές της, τους ηθοποιούς και την σκηνοθεσία του έργου. 

₁“Ρομαντική Ειρωνεία και Μεταθεατρικότητα: το ζήτημα του αναστοχασμού στο θέατρο των Ludwig Tieck, Luigi Pirandello, Tom Stoppard”, Δημήτρης Χαριτόπουλος, ΑΠΘ 

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ 

Κείμενο: Ivan Vyrypaev 

Μετάφραση: Ιζαμπέλα Κωνσταντινίδου 

Σκηνοθεσία: Χρήστος Θεοδωρίδης

Δραματουργία: Ιζαμπέλα Κωνσταντινίδου – Χρήστος Θεοδωρίδης

Χορογραφία: Ξένια Θεμελή

Σκηνικά – Κοστούμια: Τίνα Τζόκα 

Μουσική επιμέλεια: Χρήστος Θεοδωρίδης

Σχεδιασμός φωτισμών: Τάσος Παλαιορούτας

Φωτογραφίες – Video – Γραφιστικός σχεδιασμός: ThatLongBlackCloud 

Οργάνωση παραγωγής: Άννα Τιαγκουνίδου

Επικοινωνία: Λία Κεσοπούλου 

Παραγωγή: Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων 

ΠΑΙΖΟΥΝ (με αλφαβητική σειρά): Ελευθερία Αγγελίτσα, Πάρης Αλεξανδρόπουλος, Γιώργος Κισσανδράκης, Άρης Λάσκος, Δημήτρης Μανδρινός, Μάριος Μάνθος, Χρυσή Μπαχτσεβάνη, Μιχάλης Πητίδης, Βασίλης Τρυφουλτσάνης, Νίκη Χρυσοφάκη

Η παράσταση πραγματοποιείται με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ 

Χώρος: ΠΛΥΦΑ, Κτήριο 7Α, Κορυτσάς 39, Βοτανικός

Πρεμιέρα: Σάββατο 28 Δεκεμβρίου στις 20:30

Παραστάσεις: 

28 & 29 Δεκεμβρίου 2024, Σάββατο στις 20:30 και Κυριακή στις 20:00

4 έως 28 Ιανουαρίου 2025, κάθε Σάββατο, Δευτέρα, Τρίτη στις 20:30 και Κυριακή στις 20:00

1 & 2 Φεβρουαρίου 2025, Σάββατο στις 20:30 και Κυριακή στις 20:00

Διάρκεια παράστασης: 145’ (με διάλειμμα)

Τιμές εισιτηρίων: 18€ κανονικό | 12€ μειωμένο (φοιτητών, ανέργων, ΑμεΑ, άνω των 65, πολυτέκνων) | 5€ ατέλεια (από το ταμείο του ΠΛΥΦΑ με σειρά προτεραιότητας, εφόσον υπάρχουν διαθέσιμες θέσεις)

Προπώληση εισιτηρίων: ticketservices.gr