Τοίχοι - Νέοι ... με ψυχή!

"Η ζωή χωρίς ελευθερία είναι σαν  σώμα χωρίς ψυχή", είχε πει κάποτε ο Χαλίλ Γκιμπράν και είχε απόλυτο δίκιο, φίλοι μου...

Τώρα θα αναρωτιέστε τί μας λέει;.. (χαχα!)

Ποτέ δεν κατάλαβα λοιπόν, γιατί ένας τοίχος γκρίζος από τα χρόνια και το καυσαέριο είναι περισσότερο "επιθυμητός" από έναν ολοζώντανο, γεμάτο χρώματα, μηνύματα, σχέδια και νοήματα βγαλμένα από την ίδια τη ζωή;..

Το ίδιο νιώθεις άμα περάσεις μπροστά από έναν τοίχο που έχει κάτι να σου "πει" και το ίδιο από έναν τοίχο που θα σε "μαυρίσει" ακόμα περισσότερο και από εκείνον;

Κι ο λόγος γίνεται, για τα γνωστά σε όλους μας, γκράφιτι ή αλλιώς για την street art ( και εννοείται ότι μιλάμε για street art,η οποία δεν αγγίζει τα όρια του βανδαλισμού ,όπως παραδείγματος χάρη σε επιφάνειες ιστορικών μνημείων ή σε επιφάνειες ιδιωτικών κτηρίων).

Πόσα και πόσα παιδιά έχουν κατηγορηθεί ακόμα και τιμωρηθεί.. Γιατί; Γιατί πολύ απλά άφησαν την ψυχή και το μυαλό τους ελεύθερα να δημιουργήσουν.

Έστειλαν το δικό τους μήνυμα στην κοινωνία, στην εκάστοτε κυβέρνηση, ομόρφυναν εν τέλει γειτονιές και πόσα άλλα γκρίζα σημεία των πόλεων.

Θυμάμαι στο σχολείο παιδιά, που πηγαίνοντας να δώσουν μια άλλη νότα στο "άχαρο" των ολόλευκων σχολικών κτηρίων αποβάλλονταν από το σχολείο για μέρες και η λευκή μπογιά μονοπωλούσε μέσα σε λίγη ώρα και πάλι.

Αξίζει να σημειωθεί, πως τα τελευταία χρόνια η "τέχνη του δρόμου", όπως συχνά αποκαλείται έχει γίνει περισσότερο αποδεκτή, γεγονός αρκετά ευχάριστο, καθώς βλέπουμε οι περισσότεροι πως η ψυχολογία μας επηρεάζεται θετικά από εκείνη. 

Δεν είναι λίγες οι φορές, που όλοι μας λίγο έως πολύ, έχουμε κοντοσταθεί μπροστά σε κάποιο γκράφιτι και έχουμε χαμογελάσει, μονολογήσει ή και φωτογραφηθεί ή ακόμα - ακόμα έχουμε κάνει υπομονή προκειμένου να αδειάσει κάποιο τραπεζάκι στα γραφικά σοκάκια της πόλης, απολαμβάνοντας έτσι τον καφέ μας, με φόντο κάποιο ευφυές και πρωτότυπο δημιούργημα-street art.

"Ο τοίχος είναι το χαρτί και το σπρέι η πέννα", λένε οι "writters".

Και με αυτήν ακριβώς την έκφραση οι  νέοι- writters στέλνουν το δικό τους μήνυμα, που  δεν είναι άλλο από το ότι η ανάγκη τους για την έκφραση, την εκτόνωση, την ελευθερία του λόγου και της τέχνης τους - και όλα αυτά με μεγάλη δόση "ωραίας" τρέλας-δεν θα σταματήσει ποτέ και πουθενά.