Τρελό Γουηκέντ στην Ηλεία

Οι πρώτες μέρες επιστροφής στην καθημερινότητα μετά από το Σαββατοκύριακο περνάνε με την ταχύτητα νεκρών χελώνων, οπότε και το σημερινό άρθρο αποτελείται από ειδήσεις που έχουν να κάνουν με τον θάνατο και το ταξίδι προς την αιώνια ζωή. Στην οποία αιώνια ζωή, αν είναι σαν την τωρινή απλώς πάνω από τα σύννεφα και με συντροφιά άφυλα αγγελάκια, τότε έχουμε να πληρώσουμε πολλούς φόρους και τα νομίσματα στα μάτια δεν φτάνουν ούτε για την πρώτη δόση. 

«Ο νεκρός δεδικαίωται» και άλλα τέτοια φαιδρά, αφού ησυχία δεν βρίσκεις ούτε μετά θάνατον, ακόμα κι αν οι αμαρτίες είναι άλλων. Πρωταγωνιστής για άλλη μια φορά ο αγαπημένος μας νομός, αυτός της Ηλείας. Πόσες φορές έχεις πάει μετά τη δουλειά για έναν καφέ και αυτός μετατρέπεται σε μπύρα/ τσίπουρο/ ποτό, σαν να είσαι στον γάμο της Κανά («Μα Χριστέ, άσε και μια κανατούλα νερό να πίνουμε, θα γκανιάξουμε από τα ξύδια». Το ένα φέρνει το άλλο, τα τσίπουρα την ευτυχία και καταλήγεις στις 9 (με real feel 1 το βράδυ) κομμάτια κι εσένα να ξέρεις ότι πρέπει να μαγειρέψεις το αυριανό φαγητό σου και το πιο βασικό, να μην βγάλεις το σημερινό.  

Ο οδηγός και συνοδηγός μιας νεκροφόρας, λίγο πριν φτάσουν σε χωριό της Ηλείας διαπίστωσαν ότι μάλλον θα φτάσουν νωρίς, ήταν και πτώματα, οπότε είπαν να κάτσουν στο καφενείο του προηγούμενου χωριού (μην γίνουμε και ρεζίλι και μας πετύχουν κι οι συγγενείς). Ειδοποίησαν τους συγγενείς ότι σε λίγο φτάνουν και άρχισαν τα τσίπουρα. Το πλήρωμα σύντομα κατάφερε να είναι πιο κόκκαλο κι από το φορτίο του και όταν προσπάθησε να φύγει γιατί η ώρα είχε περάσει και επικρατούσε νέκρα, διαπίστωσε ότι μάλλον δεν «το έχει».  

Λίγα χιλιόμετρα πριν φτάσουν στο χωριό, ο οδηγός έχασε τον έλεγχο του οχήματος, η πόρτα άνοιξε και ο έλεγχος τελικά δεν ήταν το μόνο που χάθηκε. Φέρετρο και νεκρός πετάχτηκαν σε άγνωστες κατευθύνσεις και το πλήρωμα έψαχνε για ώρα μέσα στο μεθύσι του τη σωρό, λες και γύριζαν το «Τρελό Γουικέντ στου Μπέρνι». Όταν κατάφεραν να εντοπίσουν την κάσα και το περιεχόμενο, διαπίστωσαν ότι δεν ήταν σε πολύ εμφανίσιμη κατάσταση, ούτε μπορούσαν εύκολα το θάψουν (το θέμα). Ειδοποίησαν το γραφείο τελετών, το οποίο έκανε αγώνα δρόμου να βρει νέα κάσα αλλά και να στείλει άνθρωπο να σουλουπώσει το πτώμα («Έλα Τάκη, να σου πω ρε, θυμάσαι αν ο νεκρός της Ηλείας είχε ελιά στο δεξί μάγουλο; Άστο, χώμα ήταν»). Σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα να ήμουν στη θέση του πληρώματος όταν αναγκάστηκε να κάνει το τηλεφώνημα στο αρχικοράκι (πιθανότητα ψελλίζοντας) και όταν αντίκρισε τους συγγενείς του νεκρού που τους έψαχναν, καθώς ανησύχησαν (μήπως έχει πάθει κάτι ο νεκρός;). 

Ο άγνωστος άντρας της επόμενης είδησης είχε έναν αρκετά άτυχο θάνατο, ενώ θα μπορούσε να είχε τουλάχιστον έναν ικανοποιητικό (όσο ικανοποιητικός μπορεί να είναι ένας θάνατος). Πολλές φορές, αν σκέφτομαι τον τρόπο που θα ήθελα να πεθάνω, διαπιστώνω ότι με νοιάζει να μην είναι πολύ ντροπιαστικός (πχ έσκασε μετά το πέμπτο πιτόγυρο λέγοντας «το μαρούλι ήταν υπερβολή») και να φοράω καθαρά εσώρουχα ή έστω όχι άσπρα. Μαθαίνουμε λοιπόν ότι ο 70χρονος άντρας επισκέφθηκε οίκο ανοχής της περιοχής του Τύρναβου.  

Οι πιο κακόβουλοι θα αρχίσουν τα σχόλια τύπου «Τι τα ήθελες ρε μπάρμπα αυτά στα γεράματα», αλλά εμείς θα επικροτήσουμε το γεγονός ότι το έλεγε η ψυχή του (αναφορικά με το σεξ σε αυτή την ηλικία και όχι την επίσκεψη του χωρίς ενοχή σε οίκο).  Η ψυχή του μπορεί να το έλεγε, αλλά δεν το έλεγε η καρδιά του, έτσι ο άτυχος άνδρας μόλις μπήκε στο δωμάτιο, κατέρρευσε και πέθανε. Κάπου εδώ τελειώνει το ρεπορτάζ και αρχίζουν οι εικασίες σχετικά με τα αίτια του θανάτου του, που δεν έχουν προσδιοριστεί. Τουλάχιστον να πέθαινε πάνω στην πράξη, θα έφευγε ηρωικά, πιθανώς χαρούμενα και με (κάποιο) κεφάλι ψηλά. Τώρα με τον θάνατο σε οίκο ανοχής, χωρίς την πράξη, το σύνολο βγαίνει αρνητικό και η ντροπή μεγαλύτερη του Ψι στο (οικοδομικό) τετράγωνο. Οι εργαζόμενες ανέφεραν ότι είναι τακτικός πελάτης, αλλά άτακτο αγόρι και ο ίδιος, κάποιες μέρες μετά, δεν έχει αναζητηθεί ακόμα από τους συγγενείς του. Πάνω του βρέθηκαν αρκετά χρήματα, και ευτυχώς όχι η εργαζόμενη κοπέλα, η οποία πρέπει να πήρε την τρομάρα της ζωής της. 

Σχετικά με τις δηλώσεις του Στηβ Γιατζόγλου για στιγμιαία λάθη και δολοφονίες, θα αντιστρέψω τη σειρά των λέξεων στο ρητό «του γέρου την πορδή μην την ακούς, μόνο τη συμβουλή του» και θα βγει το νόημα που πρέπει. Άλλωστε, άνθρωπος με μαλλί λασπωτήρα μετά τα 80’s, αξίζει μόνο τη συμπόνια μας.