Τρωάδες – Κριτική

Οι «Τρωάδες», γραμμένες από τον Ευριπίδη το 415 π.Χ. κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου, την ίδια χρονιά που οι Αθηναίοι κατέλαβαν τη Μήλο και στη συνέχεια έσφαξαν και υπέταξαν τον πληθυσμό της, κέρδισαν το 2ο βραβείο στα Διονύσια. 

Το έργο ξεκινά με την συμμαχία των θεών Ποσειδώνα και Αθηνάς για την τιμωρία του Ελληνικού Στρατού, και αυτή είναι και η εισαγωγή του θεατή στην σκηνοθετική και καλλιτεχνική προσέγγιση που ακολουθούν η Θεατρική Ομάδα Κωφών και η σκηνοθέτης Έλλη Μερκούρη. Οι Κώστας Ρίκκου και Ιωσήφ Ιωσηφίδης (Ποδειδώνας) διασταυρώνονται με τις Μαρία Ρίκκου και Χριστίνα Σιμιτζή (Αθηνά) σε μια δεξιοτεχνική απόδοση του λόγου και της ερμηνείας ταυτόχρονα σε νοηματική και ομιλούσα, με ιδανικούς ρυθμούς και δραματική υπόσταση. Είναι συγκλονιστικό να βρίσκεσαι στο ακροατήριο και όλοι οι θεατές να παρακολουθούν μια γλώσσα: την γλώσσα της σκηνής, γιατί αυτό έχουν κατορθώσει οι συντελεστές αυτής της ομάδας, να διαμορφώσουν μια σκηνική γλώσσα που κορυφώνει την ομιλούσα και την νοηματική σε ένα αμιγώς θεατρικό λόγο. 

Ο ρόλος της Εκάβης, δίνει χώρο για μια θεατρική άμιλλα μεταξύ της Αγγελικής Λεμονή και της Όλγας Δαλέκου σε ένα πεδίο μάχης εντελώς καινούριο. Στην σκηνή που έρχεται ο Αγαμέμνωνας να πάρει την Ελένη, και πριν τον υπέροχο μονόλογο του Ευριπίδη για την Ελένη, εισέρχεται ως ανάμνηση της νιότης της Εκάβης η Όλγα Δαλέκου. Η Δαλέκου με απίστευτη πλαστικότητα εφορμά εναντίον της «συμφοράς της Τροίας» σε έναν ολιγόλεπτο μονόλογο μόνο στη νοηματική, με απίστευτη καθαρότητα προθέσεων και κινήτρου, αποδίδοντας το σθένος της Εκάβης με μοναδική μαεστρία. Αν θέλουμε να μιλήσουμε για θεατρική μέθοδο, στην σκηνή αυτή αλλά και στην σκηνή της Κασσάνδρας (Έλλη Μερκούρη), υπάρχει σαφέστατη μελέτη και σκληρή εργασία που αποφαίνεται στην σκηνική παρουσία και ερμηνεία όλων των ηθοποιών καθιστώντας την Θεατρική Ομάδα Κωφών ένα πρότυπο για το σύγχρονο Ελληνικό Θέατρο. 

Η μουσική του Κώστα Βοζίκη, που συνοδεύει επί σκηνής μαζί με την Ελεάννα Γεροντοπούλου, δίνουν μια άλλη αίσθηση του δράματος, ενώ η ενεργή μουσική διάδραση του Χορού, με την εξαιρετική κίνηση (Όλγα Γερογιαννάκη) αυξάνουν τον πήχη στο πεδίο του Θεάτρου από κωφάλαλους και βαρήκοους ηθοποιούς. Τα κοστούμια και τα σκηνικά της Γεωργίας Μπούρδα, ειδικά το βαθυκόκκινο δίχτυ που τυλίγει την Εκάβη είναι εξαιρετικά. 

Έχοντας παρακολουθήσει φέτος την παράσταση «Οι τρεις αδελφές» από το Κρατικό Ακαδημαϊκό Θέατρο Νοβοσιμπίρσκ σε σκηνοθεσία Τιμοφέι Κουλιάμπιν στη Ρωσική νοηματική, απορώ γιατί στα πλαίσια του θεσμού του Φεστιβάλ Αθηνών δεν δόθηκε ο χώρος για μια εφάμιλλη Ελληνική παράσταση. 

*Οι «Τρωάδες» του Ευριπίδη, είναι η έβδομη παραγωγή της ομάδας και παρουσιάστηκε στο Ανοιχτό Θέατρο Κολωνού σε συμπαραγωγή με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Ρούμελης. Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού.