Τσάι με κανέλα

Ώρα 6:40, ο ήλιος το παλεύει, το κρύο επιμένει και εγώ λίγο πριν πάω στην δουλειά μου, περπατώ βιαστικά σε ένα δρομάκι κάθετο της Ευριπίδου αναζητώντας το μικρό μαγαζάκι μπαχαρικών στο οποίο δουλεύει ο Μανώλης …. η Αθήνα και αυτή η μαγική γωνιά του Κέντρου αρχίζει και ξυπνάει … όσο τρομακτική και να είναι η όψη της, άλλο τόσο όμορφη είναι αν την δει κανείς από «πάνω» … Ανοίγοντας την πόρτα ένα καμπανάκι προϋπαντεί την άφιξη μου. Στέκομαι για μερικά δευτερόλεπτα επιτρέποντας στην μύτη μου να οσφρηστεί τα παχιά και αριστοκρατικά αρώματα των μπαχαρικών … Σιγά, σιγά ακούγονται όλα … Κανέλα, Ρίγανη, Δεντρολίβανο, Μπούκοβο, Πιπέρι, Μαχλέπι, Γλυκάνισος, Κακουλέ, Κιουμέλ, Κίμινο … όλη η Ανατολή σε ένα μαγαζί στριμωγμένη … ξάφνου θυμήθηκα την Πολίτισσα γιαγιά μου … Ανεβαίνω την μεταλλική σκάλα η οποία οδηγεί στο πατάρι … η συνάντηση για πρωινό σήμερα θα έχει ένα ακόμα άτομο στην συντροφιά μας, τον Θέμη. 

Μανώλης και Θέμης … Δύο ονόματα, δύο ιστορίες … πρώην άστεγοι και οι δύο … για διαφορετικούς λόγους, με διαφορετικές ζωές, διαφορετικά λάθη στην ζωή, διαφορετικές κοσμοθεωρίες αλλά ίδια θέληση να τα καταφέρουν. 

«Το παν στο τσάι Νικόλ μου τελικά είναι ο σωστός βρασμός του νερού και το σωστό τελετουργικό. Μην χρησιμοποιείς φακελάκια … η σκόνη δεν επιτρέπει στο τσάι να ανθίσει. Ρίχνε και ένα ξυλάκι κανέλα ντε μέσα. Για λίγο, για την τσαχπινιά» μου λέει ο Μανώλης, ο οποίος τον τελευταίο χρόνο εξελίσσεται σε έναν Μποέμ τύπο που σχεδόν με ξεπερνά. Εν τω μεταξύ το καμπανάκι στην πόρτα μας ενημερώνει για την άφιξη του Θέμη. 

Ο Θέμης έχει στεγαστεί στον Πειραιά. Η δουλειά του είναι χειρωνακτική και αρκετά απαιτητική με αποτέλεσμα να τρέφεται υπερβολικά πλέον. Είναι και 49 ετών και με βεβαρυμμένο παρελθόν.  Έχει «βάλει» 9 κιλά και έχει στρογγυλέψει … έκανε ένα μικρό ταξίδι για να πιει ένα τσάι μαζί μας. Το κάνουμε μια φορά τον μήνα. Είναι μια ένδειξη δυνατής φιλίας η οποία θεμελιώθηκε κάπου σε ένα πεζοδρόμιο της Αγίου Κωνσταντίνου, όταν και οι δύο ζούσαν κυριολεκτικά εκεί και εγώ το είχα βάλει πείσμα να είμαι κοντά τους κάθε Σαββατοκύριακο. Ο Μανώλης όντας μεγαλύτερος και εγκαταλελειμμένος από τα παιδιά του, θεωρεί χρέος του να σταθεί στον Θέμη και να μην επιτρέπει να κάνει τα ίδια λάθη. Και έτσι έχουν αποκτήσει μια σχέση σχεδόν οικογενειακή. 

«Θέμη, πάλι αργείς» λέει επιτακτικά και πατρικά ο Μανώλης. «Και σου έχω πει, πως το νερό, δεν αργεί να κρυώσει. Ζεστό πρέπει να κατεβαίνει, να μας ζεστάνει, όσο είναι φουσκωμένο». Ακούω τον Μανώλη και νιώθω ότι βρίσκομαι σε μια σφαίρα φανταστική. Πως αυτός ο άνθρωπος που πριν 2 Οκτώβρηδες έκλαιγε στον δρόμο γιατί δεν ήξερε που μένει η κόρη του να της ευχηθεί χρόνια πολλά, που μύριζε από μακριά, που όλοι τον κοιτούσαν σαν τέρας και κανείς δεν ήθελε να ασχοληθεί να δει το πόσο καθαρή ψυχή είχε και έχει.  

Ο Θέμης γελάει και βολεύεται σε ένα τεράστιο μαξιλάρι. «Σήμερα σας έχω ανακοινώσεις». Αφήνουμε τα ποτηράκια και περιμένουμε τις ανακοινώσεις. «Θέλω να μάθω αγγλικά. Το αφεντικό μου είπε, πως αν τα καταφέρω και μάθω να συνεννοούμαι, του χρόνου θα πάρω προαγωγή και θα ρυθμίζω εγώ τις εκφορτώσεις. Τα βασικά έτσι.» 

Όλο αυτό σας το είπα γιατί η ψυχή μου λες και σταμάτησε εκεί, όταν είδα τα δάκρυα του Μανώλη. Μια εικόνα ενός μεγάλου ανθρώπου, γεμάτου ρυτίδες, άσπρα μαλλιά και πλάτη σκυμμένη από τα πολλά. Δάκρυα χαράς για αυτό τον άνθρωπο που στην ζωή του τα δοκίμασε όλα. Δύο άστεγοι που επανεντάχθηκαν και ακόμα το παλεύουν. Που ζουν όπως εμείς. Που έχουν στόχους και θέληση και δειλά μεν, αλλά τολμούν ακόμα να ονειρεύονται. Που όμως (!) κάθε φορά που βρέχει, κάνει κρύο και φυσάει η καρδιά τους είναι ανήσυχη για όλους τους άστεγους που βρίσκονται κάπου εκεί έξω. 

Μετά το σημερινό,  κάθε που θα μυρίζω κανέλα, θα σκέφτομαι αυτή την εκστατική στιγμή. Όλα στην ζωή είναι εφικτά.