Una notte con Pink Martini

Χτες ήταν η συναυλία που περίμενα μήνες, βλέπεις, η σχέση μου με τους Pink Martini ξεκίνησε το μακρινό 2001, όταν κυκλοφόρησε το Sympatique και παραμένει θερμότατη έως και σήμερα – δεν είναι τυχαίο άλλωστε που το One of Those Things τους φιλοξενεί συχνά-πυκνά με αγάπη περισσή και λατρεία. Λατρεία για τα υπέροχα τραγούδια τους, για τις θαυμάσιες ενορχηστρώσεις, για τους άψογους μουσικούς και για τις φωνές που σχεδόν σκίζουν τους αιθέρες. Λατρεία απλά. 

Έτσι λοιπόν, χτες κινήσαμε στην Τεχνόπολη, με παρέα όμορφη, να απολαύσουμε τους μουσικούς που τόσο αγαπήσαμε χρόνια τώρα.

Τη συναυλία άνοιξε η υπέροχη Μαρίζα Ρίζου, την οποία είχα ξαναδεί παλαιότερα – και πολύ μου άρεσε – με κέφι, μπρίο και μια φωνή ξεχωριστή. Η Μαρίζα τραγούδησε, χόρεψε κι έπαιξε με το κοινό όμορφα ανοίγοντάς μας  την όρεξη για περισσότερα, για το κυρίως πιάτο αν θες, ή μάλλον για το απεριτίφ που όλοι αγαπήσαμε!

Μετά από ολιγόλεπτη αναμονή, όπου το κοινό είχε πλακωθεί στο μπούρου μπούρου μέσα στην αυλή της Τεχνόπολης, τα φώτα ανάβουν οι μουσικοί παίρνουν τη θέση τους και το θέαμα ξεκινά. Η ξανθιά θεά Strom Large, βγαίνει, ξεκινά με το Amado mio και το κοινό μαγεύεται! Βλέπεις, έχει όλα τα χαρίσματα μιας θαυμάσιας περφόρμερ. Παρουσία έντονη και όμορφη, φωνή μαγική και μία κίνηση που κόβει την ανάσα. Οι μουσικοί εξαιρετκοί και η συναυλία προχωρά από κομμάτι σε κομμάτι με εναλλαγές από χορευτικά σε ερμηνευτικά και τανάπαλιν, δίχως σταματημό!

Κάπου στο μέσο, οι μουσικοί δίνουν ρέστα σουινγκάροντας ανελέητα (ξέρεις δα τη σχέση μου με τα swing), με έντονη την παρουσία κρουστών και πνευστών σε αυτοσχεδιασμούς θαυμάσιους και έρχεται το 2ο μέρος όπου η Storm τραγουδά το Je dir oui και χαλάει κόσμο. Κάπου στη μέση βγαίνει τυπάκος – δυστυχώς όχι ο Ari Shapiro με τη θαυμάσια φωνή του, αλλά οκ, και τραγουδά το Te Quiero Siempre και μας λιώνει, ενώ λίγο πριν το τέλος, το εμπνευσμένο από Judy Garland και Barbra Streisand ντουέτο, Happy days are here / Get happy μας στέλνει στα ουράνια, μόνο και μόνο για να έρθουμε σε θαυμάσιο φινάλε με το πλέον αγαπημένο Una notte a Napoli και φυσικά το εξαιρετικό encore με το ανυπέρβλητο Brazil.

Κι εκεί, δυστυχώς, το show τελειώνει και λίγο πιο ευτυχισμένοι κινήσαμε για το σπίτι.

Εντύπωση πολλή μου έκανε το μεγάλο πλήθος που έσπευσε να απολαύσει τη συναυλία παρά τις δύσκολες μέρες και τα αστέρια που έβλεπα σηκώνοντας το κεφάλι ψηλά και κοιτάζοντας ευθεία. Γιατί τα αστέρια σαν τους Pink Martini είναι σπάνια. 

Photos : Βλάσσης Χρυσόπουλοσ