Ute Lemper ... Ute Tipota

Πιάνο, κοντραμπάσο και μπαντονεόν. Αυτά τα τρία όργανα αρχίζουν να ηχούν στο Μέγαρο Μουσικής με το που σβήνουν τα φώτα στην μεγάλη αίθουσα Χρήστου Λαμπράκη. Και μετά από λίγες στιγμές,  αφού το μπαντονεόν με τη γλυκιά εκφραστικότητά του σ’ έχει βάλει στην κατάλληλη διάθεση, μια δέσμη φωτός πέφτει στην αριστερή πλευρά της σκηνής και κάνει την είσοδό της μια πραγματικά εντυπωσιακή ερμηνεύτρια! 

Η Ute Lemper και η παρέα της, για τις επόμενες δύο ώρες μας ταξίδεψαν κυριολεκτικά στο χώρο και το χρόνο, ξεκινώντας απ’ το Βερολίνο και το βασικό της ρεπερτόριο (Brecht και Weill), περνώντας από το ποιητικό σύμπαν του γαλλικού chanson, και φτάνοντας μέχρι τον κόσμο του αργεντίνικου tango nuevo,  ενσωματώνοντας σ’ αυτή την παράσταση – ταξίδι και τις δικές της συνθέσεις σε ποίηση Μπουκόφσκι και Νερούδα.

Για δύο ώρες, θαυμάσαμε την τεράστια γκάμα των εκφραστικών μέσων και τις αυτοσχεδιαστικές ικανότητες της γερμανίδας ντίβας σ’ ένα θέαμα-αφήγηση που, ως προς τη μουσική, μπορεί να χαρακτηριστεί ένα είδος μεταμοντέρνου καμπαρέ, με πολλά στοιχεία τόσο από το παραδοσιακό μπλουζ όσο και από τη τζαζ. Η ίδια η ερμηνεύτρια, άλλοτε χειμαρρώδης, άλλοτε χαμηλών τόνων, με το συναίσθημα πάντα να ξεχειλίζει, σ’ έβαζε μέσα στις ιστορίες της με  την τέχνη ενός μεγάλου παραμυθά, κι ακόμα κι αν κάποιοι μουσικοί δρόμοι μπορεί να ηχούσαν ανοίκειοι σε μη εκπαιδευμένα αυτιά, το όλο θέαμα είχε μια αναμφισβήτητη αλήθεια που σε άγγιζε βαθύτατα.

Η μόνη προσωπική  ένσταση που έχω αφορά την επιλογή του χώρου. Η ύπαρξη μικροφωνικής εγκατάστασης στη μεγάλη αίθουσα του Μεγάρου πάντα ηχεί παράξενη στ’ αυτιά μου, κυρίως επειδή περιορίζει τη δυναμική περιοχή των ερμηνευτών. Απ’ την άλλη, η ίδια η φύση του θεάματος απαιτεί αμεσότητα, ενώ ο «αποστειρωμένος» χώρος μια αίθουσας συναυλιών όχι μόνο αφαιρεί την αμεσότητα αλλά προσδίδει και μια «λόγια» διάσταση σε μια μουσική και μια ερμηνεύτρια κατεξοχήν «λαϊκή», αφού η αφετηρία και ο προορισμός της συγκεκριμένης παράστασης είναι ο άνθρωπος, τα πάθη του και τα όνειρά του.

English Version

A piano, a double bass and a bandoneon commenced their song once the lights went out at the main concert hall of the Megaron. And a few moments later, the sweet expressiveness of the bandoneon having set the mood, a beam of light on the left side of the stage illuminated the entrance of a truly remarkable performer.

Ute Lemper and her three musicians made us travel through time and space, starting in Berlin with Ute’s root repertoire (Brecht and Weill), passing through the poetic universe of the French chanson and moving further to the Argentinian world of Tango, while incorporating her own songs on the poetry of Bukowski and Neruda in a show which was a true journey.

For two hours, we had the opportunity to admire the virtuosity and the improvisational skills of the German performer in a show-narration which, from a musical point of view, could be viewed as a post-modern cabaret, incorporating many jazz and blues elements, among others. Ute Lemper gave a stunning performance and managed to emerge us in her stories with the art of a master storyteller, and even if some aspects of the music could sound strange to an audience not familiarized with this specific musical genre, the show as a whole touched us deeply.

The only think I didn’t find to my liking had to do with the choice of the venue. Having a PA system in the great concert hall of the Megaron always sounds strange to my ears, and I believe it reduces the dynamic range of the performers. Moreover, the nature of this kind of show demands a more direct contact with the audience which is somehow lost in a large concert hall. But even in such a “formal” setting, Ute Lemper delivered a most touching performance.