ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ - Κριτική

Δύο πλευρές: η Αγγλική με τον Βασιλιά Ιωάννη, τη μητέρα του Ελεωνόρα, και τον νόθο γιο του Ριχάρδου, και η Γαλλική με τον Βασιλιά Φίλιππο και τον γιο του Πρίγκιπα Δελφίνο, στη μέση η Λαίδη Κονστανς μητέρα του Πρίγκιπα Αρθούρου νόμιμου διαδόχου του θρόνου.  Ο Πάπας Ινοκέντιος Γ’ δια του εκπροσώπου του Καρδινάλιου Παντόλφ γέρνει την πλάστιγγα και των δύο πλευρών. Ποιος θα κερδίσει και ποιος είναι ο μεγάλος χαμένος θα το πει η Ιστορία,  «Γιατί είναι νόθο τέκνο του καιρού του αυτός που δεν μυρίζει λίγο δουλοπρέπεια». 

Ο «Βασιλιάς Ιωάννης» στηρίζεται στην ιστορία του Ιωάννη του Ακτήμονα, και είναι ένα εκ των δύο έργων του Σαίξπηρ που έχουν γραφτεί εξολοκλήρου σε στίχο. Το πλατύ κοινό θα αναγνωρίσει τον Βασιλιά Ιωάννη από την ιστορία του Ρομπέν των Δασών, αν και εδώ ο συγγραφέας μας δίνει μια πολυεπίπεδη και πολυσυλλεκτική άποψη του προσώπου αυτού. Η πλοκή και η ανάπτυξη των χαρακτήρων, σε ύστερη θεώρηση, ειδικά ο χαρακτήρας του Φαλκονμπριντζ, θυμίζουν έντονα τον «Ηγεμόνα» του Μακιαβέλι, έργο γραμμένο την ίδια εποχή με τον «Βασιλιά Ιωάννη».

Το σκηνοθετικό σχεδίασμα του Αποστόλη Ψαρρού έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, οι αναφορές στο θέμα της μαριονέττας, αλλά και η αντίστιξη που δημιουργεί το παραδοσιακό τραγούδι, ενώ το κωμικό στοιχείο στη συμπαγή γκροτέσκο μορφή του είναι μια καλλιτεχνική πρόκληση. Ολόκληρη η παράσταση στηρίζεται στους τέσσερις ηθοποιούς, στη φωνή τους, στην ικανότητα τους να διαφοροποιούνται ανάλογα τον χαρακτήρα. Ειδικά η Ειρήνη Ιωάννου, πραγματικά αγγίζει τα στενότερα μέσα της ψυχής του θεατή, χαρίζοντας απλόχερα το γέλιο αλλά και έναν κόμπο που δε σ’ αφήνει να καταπιείς τη βαρβαρότητα, την αδικία. 

Το μεγάλο ενδιαφέρον έγκειται στην άνεση με την οποία ηθοποιοί και χαρακτήρες αλλάζουν «στρατόπεδα», χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Παναγιώτης Ιωσηφίδης ως Δελφίνος και Καρδινάλιος. Η Νικολέττα Παναγιώτου και ο Αποστόλης Ψαρρός συνθέτουν ένα υπέροχο βασιλικό πορτρέτο, και φυσικά ο Ουμπέρτ, ο έμπιστος του Βασιλιά Ιωάννη είναι μια συγκλονιστική φιγούρα στην παράσταση αυτή που διατηρεί το ενδιαφέρον του θεατή αμείωτο. 

Το μουσικό θέμα από το Game of Thrones και τα Carmina Burana που μουρμουρίζουν είναι πέρα για πέρα αστείο, αλλά ταυτόχρονα υποδεικνύει την διαχρονικότητα των περιστάσεων και το γελοίο που φτάνει το τραγικό. Ίσως, οι αναφορές να λειτουργούν διαφορετικά ανάλογα την ηλικία / γενιά, πάντως το μήνυμα περνά ηχηρά και καθαρά... «ίσως να μην διαφθείρει η εξουσία. Ίσως η διαφθορά να είναι προϋπόθεση της εξουσίας».

Στοιχεία Παράστασης