Violence – Κριτική

Η Marie Brassard, εμπνευσμένη από την επιβεβαίωση ενός παιδιού ότι ένα διακριτικό σημάδι σε ένα σχέδιο είναι "ένα λουλούδι που δεν έχει γεννηθεί ακόμα", ξετυλίγει την ιστορία της "Βίας". Γράφει και σκηνοθετεί μια υπαρξιακή ιστορία που απευθύνεται στη συλλογική συνείδηση. Αναπτύσσει το έργο της πάνω στην θεματική του ονείρου, ή καλύτερα σε μια μορφή ύπνωσης, όπως όταν ξαναζούμε τα όνειρα / οράματά μας σε μια θεραπευτική συνεδρία, περιγράφοντας τα γεγονότα από την ασφαλή απόσταση του παρατηρητή. Σαν την Αλίκη, κατεβαίνει μια σκάλα προς το σκοτάδι για να ανοίξει την πόρτα ενός φρικώδους εαυτού: «Εγώ είμαι ο δράστης και το θύμα», λέει καθώς οραματίζεται το θάνατο της σε ένα κλαμπ, στο δρόμο, στην παραλία, συστοιχίζοντας μες την αφήγηση της αναφορές σε πραγματικούς μαζικού θανάτους, όπως η επίθεση στο Μπατακλάν, οι βάρκες των προσφύγων που βυθίζονται, η έκρηξη στη Φουκουσίμα και άλλα.

Μόνη πάνω στην σκηνή, μπροστά σε μια εξαιρετική βίντεο προβολή (Sabrina Ratté) αφηγείται το σενάριο αυτών των οραμάτων. Τα πολυμέσα, όπως video dance και video art διακόπτουν την αφήγησή της και ενισχύουν τη συλλογική γνώση της «βίας». Οι Miwa Okuno και Kyoko Takenaka, συμπρωταγωνιστούν μέσω των βίντεο προβολών. Η Miwa Okuno, πρωταγωνιστεί στο εισαγωγικό βίντεο, το οποίο μας βάζει μέσα στο κλίμα της Brassard και η Kyoko Takenaka ερμηνεύει συγκινητικά στα video art,  αποσπάσματα των ονείρων της συγγραφέα. Και οι δύο μέσω των βίντεο προσθέτουν στην αισθητική και την ποιότητα αυτής της παράστασης. Ο σχεδιασμός ήχου και η ζωντανή μουσική του Alexander MacSween υποστηρίζουν και δρούν υπερβατικά σε αυτήν την πολυμεσική εμπειρία. 

Παρόλο που τα μέσα που χρησιμοποιούνται σε αυτήν την παράσταση είναι συναρπαστικά και εξαιρετικά διακριτικά ως προς την εξέλιξη της ιστορίας, ο μακρύς μονόλογος της Marie Brassard μερικές φορές φαίνεται υπερβολικά επεξηγηματικός. Τμήματα των αφηγήσεων θα μπορούσαν να έχουν υποστεί μια πιο αυστηρή επιμέλεια χάριν των προβολών βίντεο, για να αποφευχθούν επαναλήψεις που είναι αυτονόητες. Υπάρχει μια ξεκάθαρη δομή των σκηνών, οι οποίες επαναλαμβάνουν θραύσματα προηγούμενων αφηγήσεων, και οι επαναλήψεις αυτές, κατά την υποφαινόμενη, υπονομεύουν το καταιγιστικό σοκ των φράσεων: «Εγώ είμαι ο δράστης και το θύμα» και «Φοβάμαι ότι είμαι προορισμένή να ζήσω την ημέρα που ο ήλιος δεν θα ανατείλει». Η αλληλεπίδραση πολυμέσων και αφήγησης είναι ουσιαστική στην συγκεκριμένη παράσταση. Ενδεχομένως μια ακόμη πιο αυστηρή εναλλαγή μεταξύ των από σκηνής ερμηνείας και πολυμέσων, να εξυπηρετούσε καλύτερα το ρυθμό της παράστασης.

Η Brassard αγγίζει ένα πολύ ευαίσθητο θέμα και διεγείρει τη σύγκρουση μεταξύ του παθητικού θεατή και του ενεργού ανθρώπου. Λέει: «Μοιάζει με θέατρο» […] «ίσως θα έπρεπε να κάνει κάποιος κάτι» […] και ταυτόχρονα απαιτεί «Σταμάτα να με κοιτάς», σαν ένα ανεπαίσθητο πέρασμα από το Θέατρο των Καταπιεσμένων  (Augusto Boal) αλλά με πρόθεση να προκαλέσει ένα διαφορετικό επίπεδο συνειδητοποίησης. Η υποκριτική της είναι ενδεικτική των προθέσεών της: απλή, τελετουργική και μινιμαλιστική. Όμως προχωρόντας σε επαναλήψεις, αφήνει πολύ χώρο στον θεατή και αφαιρεί το στοιχείο του "σοκ" που θα μπορούσε να προκαλέσει ένας τέτοιος υπαρξιακός εφιάλτης. Η ιστορία εξελίσσεται και όλος ο θάνατος - πραγματικά θανατηφόρα περιστατικά - μεταφέρονται στην ομίχλη ενός ονείρου. Δεδομένου ότι πρόκειται για ένα έργο που εξελίσσεται ακόμη, θα ήταν ενδιαφέρον να δούμε την τελική εκδοχή του.

Κείμενο - Σκηνοθεσία - Ερμηνεία Marie Brassard, Ηχητικός σχεδιασμός - Ζωντανή μουσική Alexander MacSween, Σκηνικά - Διεύθυνση σκηνής Antonin Sorel, Σχεδιασμός βίντεο Sabrina Ratté, Κινηματογράφηση (Ιαπωνία) Shingo Ota, Σχεδιασμός φωτισμού Mikko Hynninen, Χορογραφία Miwa Okuno, Τεχνική διεύθυνση Romane Bocquet - Catherine Fasquelle - Mateo Thébaudeau, Διεύθυνση παραγωγής - Περιοδεία Anne McDougall, Τεχνικός ήχου Gabrielle Couillard, Σχεδιασμός τεχνολογίας βίντεο Guillaume Arsenault, Μοντάζ Nicolas Dufour-Laperrière, Ξύλινες κατασκευές – Τεχνικός βίντεο Andrew de Freitas, Διεύθυνση παραγωγής (Ιαπωνία) Moemi Nagi, 

Τεχνικοί βίντεο (Ιαπωνία) Takeshi Inarimori - Hayato Ichimura, Σύμβουλος δραματουργίας Morena Prats, Συντονισμός Catherine Sasseville, Διεύθυνση περιοδείας Menno Plukker

Παίζουν Marie Brassard, Miwa Okuno, Kyoko Takenaka

Παραγωγή Infrarouge

Συμπαραγωγή Festival TransAmériques (Μόντρεαλ), Theater der Welt (Ντύσελντορφ), Théâtre français du Centre national des arts (Οττάβα), Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου Usine C (Μόντρεαλ)

Με την υποστήριξη του National Arts Centre’s National Creation Fund

Προγράμματα φιλοξενίας καλλιτεχνών Montevideo (Μασσαλία), Usine C (Μόντρεαλ), Vitlycke Centre for Performing Arts (Tanumshede, Σουηδία) κατόπιν πρόσκλησης του Göteborgs Dance and Theatre Festival, Kinosaki International Art Centre, Saison-Morishita Studio (Τόκιο)

Η παράσταση έχει επίσης λάβει στήριξη από το Καναδικό Συμβούλιο των Τεχνών, το Συμβούλιο Γραμμάτων και Τεχνών του Κεμπέκ και το Συμβούλιο Τεχνών του Μόντρεαλ

Ευχαριστίες Marcello Spada & Cinema-Teatro Apollo (Bellaria, Ιταλία) και Yokna Hasegawa

Violence – Review

Marie Brassard inspired by the confirmation of a child that a discreet mark on a drawing is “a flower not yet born”, leads her way into unravelling the story of “Violence”. She writes and directs an existential tale addressed to the collective consciousness. She evolves her performance around the thematic of dreaming, or better yet a kind of hypnosis when we relive our dreams / visions in a therapeutic session, describing the events from the safe distance of observation. Like Alice, she walks down a staircase into the darkness, to open the door of the atrocious self, “I am the perpetrator and the victim”, she says, as her death is fictioned in a club, at the street, at the seaside, along with the vivid flashbacks of real massive deaths, like those in Bataclan attack, the refugee sinking boats, the Fukushima explosion and other. 

Alone on the set, in front of an exquisite video projection (Sabrina Ratté) she narrates the script of these visions. Multimedia, such as video dance and video art interrupt her narration and reinforce the collective knowledge of ‘violence’. Miwa Okuno and Kyoko Takenaka, co-perform via the video projections. Miwa Okuno, stars in the introductory video, when we are slowly initiated into Brassard’s tale, and Kyoko Takenaka performs fragments of the writer’s dreams in a magical way. Both, via the videos add to the aesthetics and the qualitative essence of this performance. The sound design and live music by Alexander MacSween supports and transcends this multimedia experience. 

Although the media used in this performance are extremely intriguing and highly subtle as per the evolution of the story, the long monologue of Marie Brassard sometimes feels too explanatory. Parts of the narrations could be edited for the sake of the video projections, to avoid repetitions that are self-explanatory. There is a very straight structure of the scenes that repeat fragments of previous narrations, that somehow undermine the voluminous shock of the phrases: “I am the perpetrator and the victim” and “I am afraid I am destined to live the day the sun will not rise”. The interrelation of multimedia and narration is substantial to the specific performance; perhaps an even tighter interchange of live performance and multimedia would serve the rhythm of the show. 

Brassard is touching a very sensitive subject and raises the conflict between the passive spectator and the active human being. She says :“It looks like theatre” […] “peut-être if fallait faire quelque chose” […] and at the same time she demands to “Stop looking at (her)”, like a light passing through the Theatre of the Oppressed (Augusto Boal) but in the direction of evoking a different set of realization. Her acting is indicative of her intentions; simple, ritualistic and minimal. By going into such repetition, she leaves a lot of space to the spectator and removes the “shock” element that such an existential nightmare could provoke. The story evolves and all the death – real deadly incidents – are moved into the haze of a dream. Since this is a work still evolving, it would be interesting to see the final version. 

Written and directed by Marie Brassard, Sound design - Live music Alexander MacSween, 

Set design - Stage manager Antonin Sorel, Video design Sabrina Ratté, Films (Japan) Shingo Ota, Lighting design Mikko Hynninen, Additional choreography Miwa Okuno, Technical direction Romane Bocquet, Catherine Fasquelle, Mateo Thébaudeau, 

Production director – Tour manager Anne McDougall, Sound technician Gabrielle Couillard, Video technology design Guillaume Arsenault, Film editing Nicolas Dufour-Laperrière, Head carpenter -Video technician Andrew de Freitas, Production manager (Japan) Moemi Nagi, Sound technicians (Japan) Takeshi Inarimori & Hayato Ichimura, 

Dramaturgy advisor Morena Prats, Coordinator Catherine Sasseville, Tour agent Menno Plukker, 

Performed by Marie Brassard, Miwa Okuno, Kyoko Takenaka

Produced by Infrarouge

Co-produced by Festival TransAmériques (Montreal), Theater der Welt (Düsseldorf), Théâtre français du Centre national des arts (Ottawa), Athens Epidaurus Festival, Usine C (Montreal)

Developed with the support of National Arts Centre’s National Creation Fund

Creative residencies Montevideo (Marseille), Usine C (Montreal), Vitlycke Center for Performing Art (Tanumshede) at the invitation of Göteborg Dance and Theatre Festival, Kinosaki International Art Centre, Saison-Morishita Studio (Tokyo)

Infrarouge acknowledge the support of the Canada Council for the Arts, the Conseil des arts et des lettres du Québec and the Montreal Art Council.

Special thanks to Marcello Spada & Cinema-Teatro Apollo (Bellaria) and Yokna Hasegawa