Βλακεία τέχνες κατεργάζεται

Tέχνη. Αυτό που δίνει περισσότερη ομορφιά στη ζωή μας, αυτό που μας υποβάλλει σε προβληματισμούς, αυτό που μας διασκεδάζει, μας ψυχαγωγεί, μας κάνει καλύτερους, μας αφυπνίζει. Πολλές οι μορφές, από σχέδιο, ζωγραφική, γλυπτική, αρχιτεκτονική, μέχρι θέατρο, μουσική, σινεμά – και πόσα άλλα.

Είναι που λες η τέχνη ευρεία, είναι ατέρμονη, έχει μόδες και τάσεις, έχει ομορφιά και πάθος – πάντα όμως; Δεν θα το έλεγα.

Έβλεπα που λες τις προάλλες ένα αφιέρωμα σε ιντερνετικούς τύπους, στον πρώτο Έλληνα ζωγράφο πρωκτού. Ναι, καλά άκουσες. Με βιντεάκι. Είναι λοιπόν που λες, ένας τύπος ο οποίος ακολουθεί την εξής τακτική ζωγραφικής. Τοποθετεί στον πρωκτό του, με τη μέθοδο της διήθησης να υποθέσω, τη λαβή ενός πινέλου. Μόλις το κάνει αυτό, παίρνει την παλέτα στην οποία έχει βάλει χρώμα, κάνει έτσι-έτσι με τον κώλο πάνω απ’ την παλέτα, γιομίζει το πινέλο χρώμα, πάει σε ένα χαρτί μεγάλο που έχει βάλει στο πάτωμα, κάθεται λες και κάνει την ανάγκη του και με κινήσεις της λεκάνης «ζωγραφίζει» ασυνάρτητες γραμμές και βούλες πάνω στο χαρτί.

Μετά, παίρνει πιο χοντρό πινέλο – υποθέτω για μεγαλύτερη ικανοποίηση, ε, με συγχωρείτε, χωρητικότητα στο χρώμα και επαναλαμβάνει την τακτική. Και κάνει κι άλλες ασυνάρτητες γραμμές και βούλες. Το αποτέλεσμα; Από αδιάφορο έως άθλιο. Μουτζούρες ασυνάρτητες στο χαρτί.

Αν, και λέω αν και το εννοώ, ο καλλιτέχνης αυτός κατάφερνε να μεταφέρει στο χαρτί κάτι διαφορετικό από ασυναρτησίες, μια νεκρή φύση, τίποτις προσωπογραφίες – μια θαλασσογραφία στην ανάγκη – θα έλεγα μπράβο. Όμως, για τη δική μου ταπεινότατη άποψη, η μεταφορά μουτζούρας με εργαλείο το πινέλο που είναι χωμένο στον κώλο δεν μου λέει κάτι, εκτός από το γεγονός ότι ένας ατάλαντος αποφάσισε να γίνει γνωστός με τον κώλο του χωρίς να παίζει σε τσόντες. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι το καταδιασκεδάσαμε βλέποντας στο βίντεο και γελώντας υστερικά.

Από την άλλη, μια διεθνούς βεληνεκούς περφόρμερ, αμφιλεγόμενη διεθνώς επίσης, ήρθε κάποια στιγμή στην Αθήνα να κάμει περφόρμανς και έγινε χαμός γιατί καταλαβαίνεις ότι είναι διεθνούς βεληνεκούς και να μη στα πολυλέω καθόντουσαν επί 6 ώρες και μετράγανε φακές. Και όταν λέω καθόντουσαν επί 6 ώρες και μετράγανε φακές το εννοώ στην κυριολεξία. Μετράγανε φακές. Μία μία. Επί 6 ώρες. Ως καλλιτεχνικό δρώμενο και περφόρμανς διαλεχτή. Και πολύ ωραία  περάσανε, και άνοιξε ο ορίζοντάς τους – ενδεχομένως και τα τσάκρα τους, δεν είμαι βέβαιος και μπορεί να το ξανακάνουνε με ρεβίθια που όσο και να πεις, είναι πιο μπαμπάτσικα αλλά πιο ελαφρά, γιατί οι φακές έχουσι πολύ σίδηρο και κάτι η δάφνη, κάτι το ξύδι, όσο να ναι, σου κάθονται.

Και ήρθα ο άτεχνος και προβληματίστηκα. Είναι το μέτρημα φακής περφόμανς; Αν ναι, οι γιαγιάδες μας που τις καθάριζαν μία μία γιατί παλιά είχαν πετραδάκια και διάφορα άλλα μέσα, ήντουσαν περφόρμερς μοναδικές, σαν τη Ζωζώ δίχως την Πειραϊκή – Πατραϊκή.

Κι ήταν και μια χαροκαμένη ασιάτισσα που την είδα προψές σε βίντεο που κόλλησε χιλιάδες τσοπ στικς – τα οποία εγώ δεν δύναμαι να διαχειριστώ, θέλω πιρουνάκι – σε έναν δύσμοιρο τοίχο και μετά πήρα φλογοβόλο και έκαμψε μια ζωγραφιά σκέτη αηδία πάνω στα κολλημένα τσοπ στικς που είχε κύματα και λιοντάρια και το λογότυπο του fb για κάποιο λόγο και πολύ χάρηκε αλλά υποθέτω ότι μετά από αυτό γκρεμίσανε τον τοίχο γιατί σωσμός ουκ έστιν.

Και επίσης τα πλεκτά στα κολωνάκια και τις νεραντζιές με θέλγουν, δε λέω, αλλά είναι και λίγο αηδία. Όπως πολλά άλλα. Πάρα πολλά άλλα…

Βέβαια θα μου πεις, η ομορφιά και η τέχνη είναι εντελώς υποκειμενικές έννοιες, κάποιους ας πούμε τους αρέσει το μέτρημα φακής, εμένα μου αρέσει ο Ντεγκά. Και ο Βαν Γκογκ. Πες με οπισθοδρομικό αλλά δεν τη βρίσκω με κάτι που το θεωρώ βλακεία. Αλλά, δεν είναι η βλακεία αήττητη; Ναι, ακόμα και στην τέχνη!