Βρες Τις Διαφορές

Οι Έλληνες έχουν μια περίεργη σχέση με τους Αγίους και τα θρησκευτικά θέματα. Ένας Κερκυραίος, παραδείγματος χάριν, μπορεί να ευχαριστήσει και να βρίσει τον Άγιο Σπυρίδωνα στην ίδια πρόταση και να του φανεί απολύτως φυσιολογικό. Οι στάσεις του μετρό και του ηλεκτρικού στην μεγάλη πλειοψηφία τους έχουν ονόματα αγίων. Είσαι στον ηλεκτρικό και περνώντας από τον Άγιο Νικόλαο βλέπεις κόσμο να σταυροκοπιέται. Κι ας πούμε ότι θα καταλάβαινα το σταυροκόπημα σε σταθμούς που φαίνεται ο ναός, αλλά ποιο το νόημα στην Αγία Παρασκευή, Άγιο Αντώνιο, Άγιο Ελευθέριο κλπ, που το μόνο που βλέπεις είναι πόσοι άνθρωποι μπορούν να χωρέσουν σε ένα βαγόνι ή πόσες τρίχες περιέχει το ρουθούνι του δίπλα; Φαντάζομαι τους ξένους που τυχαίνει να είναι μέσα εκείνη τη στιγμή και βλέπουν ξαφνικά, χωρίς κάποιον προφανή λόγο, ανθρώπους να σταυροκοπιούνται σε ένα μεταφορικό μέσο και μάλιστα όχι αεροπλάνο. 

Οι χειρότεροι από εμάς (σε επίπεδο Χριστιανών, μην πιάσουμε τους άλλους θρησκόληπτους τρελούς) είναι οι Καθολικοί. Σε μια πρόσφατη επίσκεψη σε χώρα με καθολική παράδοση και καθολική άρνηση να την αφήσουν στο παρελθόν, έβλεπες κάθε δρόμο να έχει τον προστάτη άγιο του και έξω από σπίτια ολόκληρα αγάλματα με Παναγίες να κρατάνε τον Χριστό κι εμένα να κρατάω την ανάσα μου από το κιτς. Κι εδώ έχουμε Παναγίες, αλλά συνήθως ρίχνονται είτε στην κανονική τους μορφή είτε με διαφοροποιημένη κατάληξη (πχ Πανακόλα, Παναχαϊκή) ώστε να αποφευχθεί η εξύβριση των θείων, κυρίως από στόματα θείων σε οικογενειακά τραπέζια με τα μάτια των γύρω καρφωμένα πάνω τους μέχρι να αποσαφηνιστεί η κατάληξη. Μάλιστα, η πίστη των καθολικών γειτόνων μας ήταν τόσο έντονη (=υπερβολική) που επηρέαζε μέχρι και την άσκηση του επαγγέλματός τους. Σε τοπική εφημερίδα διάβασα ότι οι πιστοί καθολικοί φαρμακοποιοί αρνούνται να πουλήσουν το χάπι της επόμενης μέρας και φαντάζομαι καταφεύγουν σε προσευχές της επόμενης μέρας μπας και ο κρίνος δεν πολυμύριζε.  

Έχοντας όλα αυτά στο μυαλό δεν πρέπει να μας κάνει εντύπωση η επόμενη είδηση η οποία προέρχεται από μια ακόμα χώρα με έντονο το θρησκευτικό στοιχείο. Μια ηλικιωμένη από την Βραζιλία προσευχόταν επί χρόνια σε μια φιγούρα του Έλροντ από τον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών». Εντάξει, η αλήθεια είναι ότι ο κινηματογράφος δημιουργεί είδωλα, αλλά ας μην είμαστε τόσο υπερβολικοί. Ο Άγιος Αντώνιος, ένας δημοφιλής άγιος της Καθολικής Εκκλησίας, απεικονίζεται συνήθως με τον Χριστό στα χέρια του, οπότε η γιαγιά βρήκε τη φιγούρα του Έλροντ με ανοιχτά τα χέρια, είπε «κάπου θα παράπεσε το μωρό», την έβαλε στο αγαλματοστάσι και άρχισε να προσεύχεται. Εντάξει ήταν λίγο πιο πεταχτά και μυτερά τα αυτιά, αλλά μήπως έχει δει κανείς τον Άγιο Αντώνιο και ξέρει ότι δεν είχε το θεματάκι του κι αυτός; Περιμένουμε αντίστοιχα σκηνικά με φιγούρες από ιππότες Jedi να λατρεύονται ως μοναχοί, τον Πάνθρο ως Άγιο που δεν πέτυχε τόσο η μουμιοποίηση και για αυτό έχει το γκρι χρώμα και το καραφλό κρανίο και τα Χόμπιτ ως άλλες Σταχτοπούτες να δοκιμάζουν λαστιχένιες παντόφλες αγίων που μυρίζουν (και όχι από το μύρο). 

Πάντα απολαμβάνω να διαβάζω ειδήσεις που όταν αφορούν Έλληνες είναι κατακριτέες, αλλά όταν τα κάνουμε εμείς είναι όλα διαφορετικά. Μάθαμε για το ζευγάρι ομογενών στην Αμερική που μιλώντας ελληνικά μεταξύ τους στην ουρά του Σουπερμάρκετ δέχτηκε ρατσιστική επίθεση από κάποια πελάτισσα, λογικά βέρα Αμερικανίδα. Προφανώς και το συγκεκριμένο περιστατικό είναι κατάπτυστο, αλλά πόσες φορές έχουμε πετύχει κάτι αντίστοιχο σε κάποιο μεταφορικό μέσο με κάποιον αλλοδαπό να μιλάει στο τηλέφωνο στην μητρική του γλώσσα και από δίπλα να ακούγονται διάφοροι να μιλάνε για Βαβέλ, «που καταντήσαμε» και άλλα πολλά κατάλοιπα του Ξένιου Δία; Αλλά εμείς είμαστε άλλο. Είμαστε αυτοί που στο αεροπλάνο θα ανοίξουν το τάπερ με την κιμαδόπιτα με φρέσκο κρεμμυδάκι από το χωριό στα κάποια εκατοντάδες πόδια και θα κάνουμε τους γύρω να προσπαθούν να ανοίξουν το παράθυρο με τα νύχια τους. «Τι λες ρε γυναίκα που θα τους δώσω 5 ευρώ για καφέ και τυρόπιτα; Ααα να πάρουμε κι αυτό το μαγνητάκι, γράφει Μάλτα κι έχει μόνο 8 ευρώ». Είμαστε αυτοί που θα χειροκροτήσουν τον πιλότο μετά την προσγείωση λες και θα μας ακούσει, αυτοί που θα ακούγονται σε όλο το αεροπλάνο σχολιάζοντας μάλιστα «τι να ξέρουν κι αυτοί από πίτσα, είδες πόσο λεπτό ήταν το ζυμάρι; Τι να σε πιάσει;» και αυτοί που στο εξωτερικό περνάμε άφοβα τη διάβαση πεζών ξέροντας ότι οι οδηγοί θα σταματήσουν. Άλλο που όταν πατήσουμε το πόδι μας στο «Ελ. Βενιζέλος» και πάρουμε το αυτοκίνητο από το πάρκινγκ, θα κορνάρουμε σε όποιον άτυχο βρεθεί στο δρόμο (μας).