Βροχή και σήμερα

Βρέχει φιλενάδα, μια γλυκιά βροχή, μπλεγμένη με σκόνη απ τη Σαχάρα δημιουργώντας έναν πηλό κόκκινο, αρκετή ποσότητα του οποίου σε κάθε αυτοκίνητο είναι ικανή να δημιουργήσει ένα όμορφο τασάκι - ένα μικρό κομψοτέχνημα θα τολμούσα να πω, μια χειροτεχνία κατάλληλη για καπνιστές και μη - ένας ξένος να σου ρθει, ένα τσιγάρο να θέλει ν' ανάψει να πάνε κάτω τα φαρμάκια, στη γλάστρα με το βασιλικό να το σβήσει; Άσε που με τόση βροχή το μόνο φυτό που ευδοκιμεί στα Αθηναϊκά μπαλκόνια είναι τα νούφαρα και τα φύκια... μην το συζητάς.

Βρέχει που λες εδώ και μέρες, τι μέρες, βδομάδες, τι βδομάδες, μήνες, με μικρά μόνο διαλείμματα απλής συννεφιάς ή - Θέ μου φύλαγε - ηλιοφάνειας. Να, σαν τα πέρσι που κάναμε ένα μπάνιο το Μάη - όπου είχαμε ανοίξει και το παράθυρο να μπει δροσιά αλλά μπήκαν νερά - και μετά μέσα Ιούνη πια, μέσα Ιούνη για να δούμε τον ήλιο τον ξανθό, κι αυτό όχι απαραιτήτως, μη φαντασθείς, έτσι λίγο βγήκε ο ήλιος και μετά ξανάβρεχε, και πέρασε το εύθυμο καλοκαιράκι και ήρθε το χινόπωρο πιο υγρό από ποτέ κι έχει παπαριάσει η πλάση σαν τα χέρια μετά από μπουγάδα στο χέρι - με Persil Express μόνον, διότι εσύ σα νοικοκυρά διαλεχτή, ξέρεις.

Και τώρα ήρθε η άνοιξη και τα λουλούδια θα άνθιζαν αν έβγαινε και λίγο ο ήλιος ο ηλιάτορας να τους προσφέρει χάδι, να τους δώκει ενέργεια ν' ανθίσουν, όχι, κατά Αύγουστο μεριά τις βλέπω τις παπαρούνες να προβάλλουν τα κόκκινα κεφαλάκια τους - αν δεν έχουν σαπίσει μέχρι τότενες.

Βρέχει και γεμίζω νοσταλγικές μνήμες, μνήμες αλλοτινών καιρών τότες που η Αθήνα λέγανε οι παλιοί, ότι είχε ξηρό κλίμα και έρχονταν οι φυματικιές της όπερας να ανασάνουν.

Ενθυμούμαι - με μια δόση νοσταλγίας - εκείνα τα Πέτρινα Χρόνια που είχε να βρέξει καιρό αρκετό, μήνες ολόκληρους ξηρασίας και ατάσθαλης σκόνης, τόσον καιρό δε, που στέρεψεν ο Μαραθώνας και όλα τα συμπαραμαρτούντα, ενώ ο έρμος Μόρνος είχε λιγάκι νεράκι, να, να τόσο δα στον πάτο, που η ΕΥΔΑΠ αύξησε τα τιμολόγια για να μην καταναλώνουμε νερό χωρίς λόγο (και που φυσικά παρέμειναν φουσκωμένα), που τοποθετούσαμε με θέρμη ένα τούβλο στο καζανάκι, δίπλα στο αεροστεγές με τα χρυσαφικά, που καρφώναμε στις αστυνομικές αρχές την αυθάδη γειτόνισσα που έπλενε το μπαλκόνι με το λάστιχο και αναγκάσαμε το γείτονα να πλένει το αυτοκίνητο με κουβά.

Εκείνα τα χρόνια επεθύμησα τούτες τις μέρες που απ την υγρασία τα μαλλιά μου φριζάρουν σε ένα αποτέλεσμα ουχί κολακευτικό.