Woyzeck – Κριτική

Ο Μπύχνερ ξεκίνησε να γράφει το έργο «Βόυτσεκ» το 1836 και εξαιτίας του πρόωρου θανάτου του, το 1837, έμεινε ημιτελές. Αφορμή μάλλον στάθηκε η πραγματική ιστορία του Γιόχαν Κρίστιαν Βόυτσεκ, ενός κατασκευαστή περουκών, και στην συνέχεια στρατιώτη,  ο οποίος σε μια κρίση ζήλειας σκότωσε την Κριστιάν  Γουστ, και τελικά εκτελέστηκε δημόσια. Το έργο του Μπύχνερ, πρωτοεκδόθηκε το 1879, από τον Καρλ Εμιλ Φρανζος, έναν Αυστριακό συγγραφέα ο οποίος όμως πήρε πολλές πρωτοβουλίες δεδομένης της αποσπασματικής διάστασης του πρωτόλειου έργου του Μπύχνερ. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, πολλαπλές ερμηνείες ως προς την δραματουργική ροή του έργου που αποτυπώνονται και στις κατα καιρούς σκηνοθεσίες του. Πρωτοπαίχτηκε στο θέατρο το 1913, κι έκτοτε αριθμεί πολλές παρουσιάσεις. 

Στον πυρήνα του έργου, βρίσκεται ο ίδιος ο Βόυτσεκ, ένας άνθρωπος που αποξενώνεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα, ένας πρόγονος του Μερσώ, που ακόμα δεν έχει σταθεροποιήσει αυτή την εσωτερική ανάγκη που στο έργο του Καμύ αποκτά τις διαστάσεις μιας φιλοσοφίας. Ο Βόυτσεκ, τρέχει, συνεχώς. Όλοι τον παραινούν να χαμηλώσει την ταχύτητα, κι αυτός γίνεται ολοένα και πιο ξέφρενος. Κι ενώ θίγεται ο θεσμός της εκκλησίας, η κοινωνική ανισότητα, η στρατιωτική νοοτροπία, αυτό που υπερβαίνει είναι η υπαρξιακή αγωνία, σαφώς πεφρασμένη από τον πρωταγωνιστή του έργου: «Γιατρέ έχεις ακούσει ποτέ για την διπλή φύση; Μερικές φορές το μεσημέρι, όταν ο ήλιος καίει και θαρρείς πως όλα γίνονται φωτιά, τότε ακούω μια τρομερή φωνή να μου μιλά» («Βόυτσεκ», σελ 28, Εκδόσεις Γρηγόρη)

Η Ελένη Παργινού, χωροθετεί τα πρόσωπα, και εισάγει την απομάκρυνση του Βόυτσεκ από το κοινωνικό σύνολο, από την πρώτη κιόλας εικόνα, όταν ο Βόυτσεκ αδυνατεί να κάτσει με τους υπόλοιπους ξεκινώντας τις κυκλικές τροχιές γύρω από το φαινόμενο των ανθρώπων. Σαν το επιτραπέζιο παιχνίδι, που μοιάζει με μετρονόμο, ένας ένας οι ερμηνευτές σηκώνονται για να πουν τα λόγια τους, σαν καλοκουρδισμένα αυτόματα, που το ένα παραινεί το άλλο να μιλήσει. Την ίδια στιγμή ο Βόυτσεκ, εξαντλείται τρέχοντας, σωματοποιώντας το αδιέξοδο της ύπαρξης. Η παρουσία του Αλέξη Γεωργόπουλου επί σκηνής που ερμηνεύει ζωντανά στα κρουστά, δίνει τον τόνο αυτού του αυτοχειριακού παιχνιδιού, μετατρέποντας αυτή την υπαρξιακή αγωνία σε μια συνωμοτική κωμωδία. Η χρήση της κάμερας, γίνεται το μικροσκόπιο της ανατομικής εξέτασης που επιχειρεί ο επιστημονικός κόσμος στην «ψυχή» - ας μου επιτραπεί η λέξη ψυχή – του Βόυτσεκ, καθώς ο Ιατρός αναλώνεται σε επιφανειακές παρατηρήσεις, αγνοώντας το εσωτερικό άλγος του ήρωα.

Δεδομένης της ίδιας της φύσης του έργου, όπως μας έχει παραδοθεί από τους εκδότες και επιμελητές, είναι αναγκαία μια συνολική γνώση της συγγραφικής διάνοιας του Μπύχνερ και μια ολιστική προσέγγιση της δραματουργίας, καθώς ο ίδιος ο Έσλιν, ορίζει τον «Βόυτσεκ» ως ένα πρώιμο έργο παραλόγου. Η Ελένη Παργινού, παραδίδει μια παράσταση του «Βόυτσεκ», υψηλής αισθητικής, με νηκτικές εικόνες, ενδελεχή μελέτη του ρυθμού, και ευφυή θεατρική αίσθηση. 

Συντελεστές

Μετάφραση: Κοραλία Σωτηριάδου, Σκηνοθεσία: Ελένη Παργινού, Μουσική/ Sound Design: Κώστας Φραντζής,Σκηνικά/ Κοστούμια: Μαρία Τερέζα Ντε Ροζάριο, Επιμέλεια κοστουμιών: Γιάννα Ρεσβάνη, Φωτιστικός Σχεδιασμός: Περικλής Μαθιέλης, Video projections: Κωνσταντίνος Νησίδης, Graphic Design: Φωτεινή Μασίκα, Φωτογραφίες παράστασης: Δήμητρα Παπαγεωργίου, Επικοινωνία: Μαριάννα Παπάκη – Νώντας Δουζίνας

Παραγωγή: «Κεντρομόλος» ΙΚΕ

Ηθοποιοί: Συμεών Τσακίρης, Εμμανουέλα Κορκή, Λευτέρης Παπακώστας, Νεφέλη Ανανιάδη, Θεμιστοκλής Καρποδίνης,  Μαριλένα Γερμανού

Live Percussion: Αλέξης Γεωργόπουλος

Θέατρο “Ροές”, Ιάκχου 16, Γκάζι (μετρό Κεραμεικός)

Πληροφορίες - Κρατήσεις: 6944581205

Παραστάσεις: Δευτέρα & Τρίτη 2 & 3 / 9 & 10 / 16 & 17 Δεκεμβρίου 2019 και 13 & 14/ 20 & 21/ 27 & 28 Ιανουαρίου 2020. Ώρα έναρξης: στις 21:15. 

Τιμές εισιτηρίων: 12 ευρώ κανονικό, 10 ευρώ φοιτητικό, 8  ευρώ ανέργων & ατέλειες

Διάρκεια: 65΄