Xmas Spirit

Τι είναι αυτό που μας ξεχωρίζει από τα ζώα στο τέλος της ημέρας? 

Το ένστικτο, η κρίση, τι? Προσωπικά θα έλεγα μόνο οι τρόποι έκφανσης του ψυχισμού μας στην καθημερινότητά μας. Ο τρόπος που ο καθένας μας προσωπικά επιλέγει να απελευθερώνει κομμάτια της αύρας του στο σύμπαν και να παρακολουθεί να εξελίσσεται μια διαφορετική θεωρία του Χάους... Μια κίνησή μας, μια σκέψη, πόσο δε μάλλον μια μας πράξη, ΝΑΙ, είναι ικανή να προκαλέσει τόσες αλυσιδωτές αντιδράσεις, όσες δεν μπορούμε να φανταστούμε..

Μετά μεγάλης θλίψης διαπιστώνω την αποθήκευση του πνεύματος των Χριστουγέννων στην ντουλάπα μαζί με τα υπόλοιπα στολίδια για τους επόμενους 11 μήνες… Τυλίχτηκε και αποθηκεύτηκε! Και αν μπορούσα να βάλω μια ετικέτα στο κουτί, σκληρά μεν, αλλά θα έβαζα  «Κλειστό, λόγω συναισθηματικής αναπηρίας»

Κατά την διάρκεια της περιόδου των εορτών, όταν όλοι οι δρόμοι φώτιζαν με χαρά & ελπίδα και κάθε σπίτι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο είχε ένα δέντρο στολισμένο, κάθε άνθρωπος γύρω μου στην τραγική πλειοψηφία τους, βρισκόταν σε συναισθηματικό ντελίριο προσφοράς και αδελφοσύνης. Οι ευχές διαδέχονταν η μια την άλλη, τα μεγάλα λόγια είχαν βγει επίσημα από τα ντουλάπια και μοιράζονταν με μια περισσή ευκολία δεξιά και αριστερά.. Ξαφνικά υπήρχε μια πλασματικά φτιαγμένη θετική διάθεση και για 15 ημέρες φάνταζαν όλα για όλους εφικτά. Και να τα γεύματα αγάπης και να τα δώρα- μικρά & μεγάλα- και να το ένα και το άλλο…

Όλοι είχαν  έρθει σε επαφή με την φωτεινή πλευρά του εαυτού τους, με το πνεύμα των Χριστουγέννων… με την πλευρά εκείνη που προσπαθεί, που σκέφτεται τον συνάνθρωπο, που αγωνιά για όσους έχουν ανάγκη κτλ κτλ…. «Ένεκα των ημερών»…

Σαν «παλιά», στωικά καρτερούσα την ώρα και την στιγμή που οι γιορτές θα περνούσαν και το αμείλικτο ημερολόγιο θα σήμανε την λήξη τους… αναζήτησα λοιπόν να δω λίγη από αυτή την «επιτηδευμένη» μεγαλοψυχία αρκετών συνανθρώπων μου στην πράξη.. να βρω λίγη από εκείνη την διάθεση για προσφορά και εννοείται δεν εννοώ την χρηματική.. αναζητούσα και αναζητώ απεγνωσμένα «δωρητές καλής διάθεσης», «δωρητές χαμόγελου» και «δωρητές ανιδιοτελούς αγάπης».

Συμπέρασμα θλιβερό: μέσα σε ένα βράδυ ξεστολίστηκαν εκατομμύρια δέντρα, αποθηκεύτηκαν δεκάδες χιλιάδες φωτάκια, παιχνίδια και γιρλάντες και μαζί με αυτά και το πνεύμα των Χριστουγέννων.

Ποια ανάγκη είναι εκείνη που μας κάνει να επιλέγουμε να αδιαφορούμε για όλα ή και να προσπαθούμε για όλα? Για αναλογιστείτε απλά το να βρεθεί κάποιος από εσάς σε μια δύσκολη θέση και να έχει απαξιώσει τελείως την ανθρωπιά!

Είμαστε εκ προοιμίου καταδικασμένοι σε ένα σκοτάδι διαφορετικό από όλα τα άλλα.. στο σκοτάδι του να είμαστε «πολλοί μαζί και ξένοι ταυτόχρονα».

Προσωπικά αρνούμαι να μπω σε αυτό το κουτί. Επιλέγω να απελευθερώνω την θετική μου αύρα στο σύμπαν και να μοιράζω το μόνο πράγμα που περισσεύει στην ψυχή μου.. Χαμόγελα και αγάπη! Η θέση στον παράδεισο δεν είναι το κίνητρο μου, γιατί προσωπικά πιστεύω ότι ο παράδεισος του καθενός είναι εκεί ακριβώς που το νιώθει, την στιγμή που το ζει, όπως ακριβώς και η κόλαση του.

Μπορείτε να κοιμάστε ήρεμοι το βράδυ όταν γνωρίζετε ότι ένα σας χαμόγελο και μόνο μπορεί να σώσει έναν άνθρωπο από το «σκοτάδι»?

Αντέχετε να είστε υπεύθυνοι για την πιο θετική θεωρία του Χάους?

Ευχαριστώ,