Ζυρίχη

Τα ταξίδια, και ευτυχώς έχω κάνει αρκετά το τελευταίο διάστημα, θεωρώ ότι μου ανοίγουν τα μάτια και την ψυχή. Άσε με εδώ να σου μιλήσω με έναυσμα ένα τριήμερο που πέρασα στα μέσα του Δεκέμβρη στην όμορφη Ζυρίχη.

Ξέρεις, πάντα ήμουν (και θα είμαι) υπέρμαχος της χώρας και της πόλης μου, αγαπώ τους ανθρώπους (μου) εδώ και αγαπώ την πόλη μου, συνηθισμένος δε στα ταξίδια - ενθουσιάζομαι αλλά η καρδιά μου είναι δοσμένη στη Διαμαντόπετρα. Ή ήταν.

Ας εξηγηθώ.

Τα τελευταία χρόνια περνάμε δύσκολα. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Περνάμε δύσκολα οικονομικά, δύσκολα ψυχολογικά, δύσκολα και επαγγελματικά και γιατί όχι και σωματικά. Πέρασα κι εγώ τα μεγάλα μου δράματα (τραγουδιέται όπως τα Γαλάζια μου Γράμματα), χάνοντας τη δουλειά μου και την οικονομική μου ευμάρεια - δουλειά ξαναβρήκα ευτυχώς αμέσως, την ευμάρεια ακόμα την ψάχνουμε, κάπου μεταξύ ΕΝΦΙΑ και Φόρου Εισοδήματος, εκεί δίπλα στην Εισφορά Αλληλεγγύης και στα Απανωτά Εγκεφαλικά. Παρόλα αυτά κι επειδή με διέπει μια εξαίσια γκρινιάρικη αισιοδοξία, κάτω δεν το έβαλα. Όπως δεν το έβαλαν εκατομμύρια έρμοι κάτοικοι της Ψωροκώσταινας.

Αλλά.

Κουράστηκα ρε συ. Με κούρασε πραγματικά η καθημερινότητα σε μια πόλη που έχει κάνει τη μιζέρια πέπλο πιο πυκνό και απ αυτό της υγρασίας που την τυλίγει τα τελευταία χρόνια, με κούρασε μια διακυβέρνηση από ανθρώπους ανίκανους ακόμα και να μιλήσουν, από media που μας δουλεύουν ψιλό γαζί, βαρέθηκα να βλέπω τη στενοχώρια και την ανασφάλεια στα πρόσωπα αγαπημένων και οικείων μου.

Με κούρασε ο τρόμος που περνάω κάθε μέρα για το ποιος θα με πατήσει όταν κάνω ποδήλατο, ποιος θα με βρίσει όταν οδηγώ και ποιος θα με φτύσει όταν περπατάω. Πραγματικά. Και πίστεψέ με, δεν είμαι απ τους ανθρώπους που κουράζονται εύκολα.

Και θα μου πεις, γιατί ρε Θοδωρή όλα αυτά; Τι σε έπιασε σήμερα, 7 του μηνού, νέο έτος που είναι σήμερα και μας καταθλίβεις; Θα στο πω φιλενάδα γιατί τα ταξίδια έχουν ένα καλό εκτός από τον καπουτσίνο σε κάποια άλλη πλατεία. Βλέπεις τον κόσμο. Βλέπεις πως κινείται, πως περπατά, πως αντιδρά, πως φέρεται. Ε, και αυτό που είδα στην Ελβετία - όπου πίστεψέ με ποτέ δεν την είχα στα πλάνα μου για επίσκεψη - δώρο γενεθλίων ήταν το ταξίδι αυτό - πολύ μου άρεσε. Πολύ μου άρεσε να βλέπω τον κόσμο ξένοιαστο, όμορφο, καλοντυμένο και καλοταϊσμένο να περπατά σε μια πόλη πεντακάθαρη, σε μια πόλη μαγική, υπέροχα στολισμένη, με εξαιρετική τάξη και ομορφιά. Με ωραίους δρόμους και ποδηλατοδρόμους παντού, με μεγάλα πεζοδρόμια και μια άνεση στο μάτι και στην ψυχή. Και περπατάω εδώ και με πιάνει η ψυχή μου. Γιατί ξέρω ότι αν ζούσα εκεί, ότι αν ζούσαμε έτσι, θα ήμασταν ευτυχισμένοι. Και ευγενείς. Και όμορφοι. Αλλά δεν το κάνουμε. Δεν το κάνουμε γιατί δεν προσπαθούμε, κανείς μας. Κανείς μας δεν προσπαθεί για το όλον. Βαυκαλιζόμαστε με την αρχαιολατρεία μας και τον ωραίο μας καιρό και αφήνουμε ανόητους να αλωνίζουν.

Και στο κάτω κάτω - σκέψου ρε συ, αφού αυτοί αλωνίζουν, αυτοί μας αξίζουν. Αλλά δεν πειράζει, γιατί εμείς εδώ έχουμε ήλιο.

Α, ξέχασα να σου πω, στη Ζυρίχη πήγα όταν εδώ έριχνε καρέκλες. Εκεί είχε ήλιο. Μέχρι τη μέρα που γύρισα, εκεί είχε ήλιο. Και όχι μόνο στον ουρανό, είχε ήλιο και στα χαμόγελα των ανθρώπων της.