Ζωή (βασισμένη σε αληθινά γεγονότα) – Κριτική

Η Βασίλισσα έχει πάντα δίκιο! Η Ζωή συμβαίνει! Γιατί να έχουμε τόσα δάκτυλα; Η Πτώση είναι πάντα πιο εύκολη όταν πραγματοποιείται. Αν βρισκόσουν στον Μυστικό Δείπνο ποια θα ήταν η art de la table; Ο χορός της ήταν κοινός, μα το χαμόγελο της σε αιχμαλώτιζε. Η Μελίνα τελικά θα τους πουλήσει εκείνους τους τόμους; Πεινάω! 

Ο Γιώργος Καλογερόπουλος επανέρχεται δριμύτερος, αυτή την φορά πιο αιρετικός, ίσως περισσότερο σπλαχνικός, πάντα θεατράλε με τον πιο ειλικρινή και αυθόρμητο τρόπο. Η ζωή συμβαίνει, έτσι, επειδή το θέλει, επειδή μπορεί, και άντε τρέξε εσύ να βρεις τον τρόπο, τον λόγο, το γιατί και το διότι. Χα! Αυτή δεν εξηγείται, υπάρχει συνολικά, αναρχικά και αυτόνομα. 

Η «Ζωή» είναι μια συλλογική περφόρμανς που στηρίζεται στις πιο τραυματικές εμπειρίες των συντελεστών της. Η φλυαρία της ανθρώπινης ύπαρξης καμουφλάρει ιδανικά την υπαρξιακή ανάγκη του ατόμου να κατανοήσει τι είναι αυτό που του συμβαίνει. Η «Ζωή» σαν ένα στρουμπουλό κρεμμύδι, αφαιρεί τις φορεσιές του και αφήνει τον Αυτοκράτορα, ή την Βασίλισσα, γυμνούς. Μήπως τελικά είναι η «εξουσία» ο τρόπος κατανόησης της ζωής που επιλέγουμε; 

Αν πρέπει να διαλέξω στιγμιότυπα Ζωής, τότε χωρίς δεύτερη σκέψη θα πω τον Μυστικό Δείπνο του Νίκου Γεωργίου, την Αυτόχειρα της Αριάννας Χατζηγαλανού, το Αντερσενικό παραμύθι του Μάριου Σουγιουτζόγλου δια χειρός Εύης Τσακλάνου και Έφης Καραγιαννοπούλου, την βουβή ιστορία της Δέσποινας Σολκίδου με την εκπληκτική σωματικότητα και την μπρεχτική αισθητική, και αδιαμφισβήτητα τον διάλογο Μπλανς και Μάριου με αποκορύφωμα την αποκαθήλωση της Βασίλισσας. 

Οι παραστάσεις του Γιώργου Καλογερόπουλου διακρίνονται για την παιγνιώδη διάθεση, την ειλικρινή καλλιτεχνική κατάθεση, την ουσιαστική τιμιότητα των διαθέσεων και την μοναδική λατρεία προς την Γυναίκα, ως Λουλούδι σε μια Γιορτή μετά τον Ματωμένο Γάμο, για το Δικαίωμα της ύπαρξης. 

Info Παράστασης