Ζωώδες παραλήρημα

Το να έχεις και να φροντίζεις ένα κατοικίδιο ζώο έχει θετικά και αρνητικά. Ένα θετικό είναι ότι αν είσαι ελεύθερος/η αποτελεί εξαιρετικό τρόπο προσέλκυσης ερωτικών συντρόφων, ένα αρνητικό είναι αν είσαι παντρεμένος/η αποτελεί εξαιρετικό τρόπο προσέλκυσης ερωτικών συντρόφων. Γενικά, η φροντίδα ενός ζώου σου κάνει καλό και το πιο κακό που μπορεί να συμβεί είναι να αποτελέσουν λόγο να τσακωθείς με τον διπλανό σου στην πολυκατοικία, τον δρόμο, τις διακοπές (και πάλι χωρίς να φταίνε τα ίδια, αλλά και χωρίς να σημαίνει ότι δεν θα τσακωνόσουν έτσι κι αλλιώς). Άλλοι τσακώνονται για φυσιολογικούς και όντως εκνευριστικούς λόγους, όπως γιατί πάτησες το κερασματάκι που άφησε ο σκύλος, αλλά δεν μάζεψε ο φίλος. Άλλοι τσακώνονται στην πολυκατοικία γιατί ο σκύλος γαβγίζει, η γάτα νιαουρίζει, το κοκοράκι κικιρικικί κλπ. Γιατί ο σκύλος μπήκε στη θάλασσα, γιατί η γάτα νιαούριζε σπαρακτικά όλο το βράδυ προς εξεύρεση ερωτικού συντρόφου και έκανε λίγη περισσότερη φασαρία από την φοιτήτρια του 5ου και άλλα πολλά με κύριο γνώμονα το «γιατί» και ολίγον από γατί που στα πόδια σου κοιμάται όταν διαβάζεις καθώς ακούς Λαβ ρέντιο Μαχαιρίτσα. 

Όλα αυτά βέβαια στην Ελλάδα, γιατί σε άλλες χώρες τα πράγματα είναι λίγο πιο περίεργα. Γιατί εδώ εντάξει, άντε ο γείτονας να κλέψει την κατσίκα (εντός ή εκτός εισαγωγικών το «κλέψει» αναλόγως πόσο μερακλής είναι και πόσο ορεινό το χωριό), αλλά στην Λιβύη τα πράγματα ξεφεύγουν λίγο. Έρχεται λοιπόν να προστεθεί άλλη μια περίεργη είδηση με ζώα, στην πληθώρα αυτών του τελευταίων άρθρων. Δύο αντίπαλες φυλές άρχισαν να συγκρούονται λόγω μιας μαϊμούς. 16 νεκροί, 50 τραυματίες, περισσότερα από 100 ζώα που επιτίθενται στους απέναντι με όλμους, οβίδες ακόμη και με άρματα μάχης λόγω ενός πραγματικού ζώου. 3 αγόρια της φυλής Καντάφα είχαν μια μαϊμού, η οποία τους ξέφυγε και έβγαλε το μαντήλι που φορούσε στο κεφάλι ένα κορίτσι της φυλής Αουλάντ Σουλεϊμάν. Το περιστατικό θεωρήθηκε προσβλητικό για την τιμή της κοπέλας κι η όλη ιστορία προσβλητική για την νοημοσύνη μας, μιας και μέλη της φυλής της κοπέλας σκότωσαν τα αγόρια και την μαϊμού. Πολύ λογικό και το ότι ατιμάστηκε η κοπέλα που έδειξε λίγο από φαβορίτα και το ένα φρύδι, αλλά και το ότι έπρεπε να πεθάνουν τα παιδιά και το ζώο. Μετά τα αντίποινα ξέσπασε βεντέτα μεταξύ των δύο φυλών με το νοσοκομείο της Σάμπχα να γεμίζει αίματα και ηλιθίους. Ο Δαρβίνος θα μπορούσε να κάνει πολλές αναφορές στην εξελικτική θεωρία των ειδών, εγώ θα αρκεστώ σε ένα όχι αστείο λογοπαίγνιο για ειδήσεις που θα ήλπιζα να είναι μαϊμού και θα προχωρήσω στην επόμενη.  

Η ζωή είναι γεμάτη συμπεριφορές και πράγματα χωρίς νόημα. Ποτέ δεν θα καταλάβω, για παράδειγμα, ανθρώπους που περπατάνε στη δεξιά πλευρά της σκάλας μιας διάβασης για να φτάσουν πάνω και να κάνουν αριστερά. Ή κάτι παππούδες που χωρίς κανέναν λόγο τρέχουν να προλάβουν το μετρό και στριμώχνονται να μπουν σε ένα βαγόνι που δεν χρειάζεται να κρατηθείς, αφού δεν έχει χώρο ούτε να πέσεις. Ας δεχτώ ότι κάποιος τρέχει και στριμώχνεται για να πάει στη δουλειά του. Ο παππούς γιατί πρέπει να βγει σε ώρα αιχμής, να στριμωχτεί σε ένα γεμάτο λεωφορείο για να πάει σε ένα άδειο καφενείο, μια ώρα νωρίτερα; Μια άλλη συμπεριφορά που μου κάνει εντύπωση είναι όταν περπατάω στο πεζοδρόμιο και «χώνεται» μπροστά μου κάποια κοπέλα ή γυναίκα, η οποία κάθε τόσο κοιτάει πίσω της να δει αν είμαι κάποιος τρελός/ ανώμαλος/ και τα δύο μαζί και θα της επιτεθώ. Μα αν είναι να είσαι έτσι αγχωμένη, περίμενε να περάσω και περπάτα πίσω μου. Αλλά όχι, είναι σαν τον τύπο στον ηλεκτρικό που σου ζητάει συγγνώμη για να περάσει, κάνεις στην άκρη ακουμπώντας στον διπλανό σου και αυτός μένει εκεί. Και τον κοιτάς. Και λες «δεν μπορεί, θα περάσει, δεν θα κάτσει εκεί». Και δεν περνάει προφανώς, αλλά εσύ σπρώχνεις τον διπλανό σου έτσι που μετακινήθηκες, οπότε αλλάζεις εσύ θέση και μένεις να τον κοιτάς θυμωμένος κι αυτός να μην κοιτάει αδιάφορος, οπότε θυμίζετε ζευγάρι παντρεμένο 40 χρόνια με μοναδικό κοινό ενδιαφέρον το κοινό σε τηλεπαιχνίδια που βλέπετε.

Αυτό το παράλογο που εφηύρε ο Ιονέσκο (και ευτυχώς μας έμαθε ο Γιοκαρίνης, γιατί αλλιώς θα είχε την άγνοια μας ως θεατρικός συγγραφέας), πρέπει να έζησε κι ένας άντρας στο Πακιστάν. Κλείνοντας έναν κύκλο άρθρων που περιλαμβάνουν ειδήσεις με ζώα, μαθαίνουμε ότι μια αγελάδα που περπατούσε αμέριμνη και ιερή το δρόμο είδε έναν άντρα και του επιτέθηκε από πίσω. Ο άντρας δεν κουνούσε κόκκινο πανί, δεν έτρωγε κάποιο ξαδερφάκι της σε μπέργκερ (που όταν είναι δεύτερο συνθετικό σε κατάλογο ελληνικού πολυεστιατορίου γράφεται ως μπούργερ, πχ χάμπουργκερ), δεν έκανε τίποτα για να την εκνευρίσει (και πως εκνευρίζεις άλλωστε ένα πράο βοοειδές όπως η αγελάδα;). Η αγελάδα τον πέταξε στον αέρα με μια κουτουλιά και πριν πέσει κάτω τον κοπάνησε με τα κέρατα (της, δεν ξέρουμε γι’ αυτόν) στον τοίχο. Ο άντρας προσγειώθηκε πιο σαστισμένος κι από μισόκουφο νοικοκυραίο που μαθαίνει ότι δεν ψήφιζε κάποιο ξενοδοχείο με το όνομα «Χρυσή Ακτή», αλλά ακροδεξιό κόμμα. Μέχρι να μετρήσει τα κόκκαλα του και να γυρίσει το κεφάλι του, η αγελάδα είχε τρέξει και είχε εξαφανιστεί σε κάποιον κάθετο δρόμο, με τον ίδιο να είναι κάθετος ότι δεν την προκάλεσε ποτέ. Το θέμα είναι ότι τα περίεργα περιστατικά με ζώα πληθαίνουν κι αν κάποια στιγμή στο μέλλον πάρουν αυτά τον έλεγχο, ελπίζω ότι τα άρθρα αυτά θα μνημονεύονται ως προφητικά και θα δεχτώ την επίσκεψη του γερασμένου Σβαρτσενέγκερ για να προστατεύσει εμένα και τα αγέννητα κι αγέλαστα γραπτά μου.