Zu - Wham Jah - Krause - live @ An Club 25/11/2016

Την Παρασκευή το βράδυ όποιος περνούσε έξω από το An Club πρέπει να κοιτούσε απορημένος, μήπως μπορέσει να καταλάβει τι είναι αυτό που ακούγεται από το ιστορικό υπόγειο. Οι τυχεροί που ήμασταν μέσα, βιώναμε την εμπειρία ενός live των Zu σε μια βραδιά αφιερωμένη στο noise rock. Εκτός των Ιταλών, είδαμε και δύο ελληνικά συγκροτήματα με διαφορετικό στυλ το καθένα, αλλά πάντα με βάση τον πειραματισμό και τον θόρυβο. Το An είχε αρκετό κόσμο ήδη από το ξεκίνημα της βραδιάς, ο οποίος κατά τη διάρκεια της εμφάνισης των Zu αυξήθηκε ακόμα περισσότερο. Και τα τρία συγκροτήματα  δεν απευθύνονται εύκολα σε πολλούς, αλλά για όσους έχουν τα μυαλά και τα αυτιά τους ανοιχτά ήταν μια συναυλία που δεν έπρεπε να χαθεί. Ιδιαίτερος ήχος, δυνατά και θορυβώδη ντεσιμπέλ, ωραία συγκροτήματα, ενέργεια και τα ντουβάρια του An πρέπει να βουίζουν ακόμα.    

Krause

Οι νεοσύστατοι Krause (τέλος του 2015) ήταν αυτοί που φρόντισαν να μας εντάξουν στο κλίμα της βραδιάς. Βγήκαν λίγο μετά τις 22:00 και για μισή ώρα μας βομβάρδισαν με το noise rock τους. 4μελές συγκρότημα με δύο κιθάρες, μπάσο, drums, αποτελούμενο από μέλη των Rita Mosss, Casual Nun, VULNUS, κλπ. Οι Krause δημιουργούν ένα απίστευτο τείχος «φασαρίας» με πολύ heavy ήχο, groove, ελάχιστη μελωδία και solo που σε παρασύρει στον ρυθμό του. Λιγοστά και οργισμένα φωνητικά, ένα μόνιμο feedback και distortion, μπάσο και κιθάρες να ξερνάνε θορυβώδη riffs άλλοτε ευδιάκριτα και άλλοτε θαμμένα μέσα σε στρώματα παραμόρφωσης και φασαρίας. Δεμένοι, με ωραία σκηνική παρουσία με ενέργεια, δύναμη, νεύρο και κίνηση. Το κομμάτι με το οποίο έκλεισαν το set νομίζω ήταν η καλύτερη τους στιγμή. Μου άρεσαν πολύ (και στο κοινό από ό, τι φάνηκε) και περιμένω να ακούσω και την πρώτη τους δισκογραφική δουλειά, εκτός από τα κομμάτια που έχουν στο bandcamp τους. 

Wham Jah

Στις 23:00 ανέβηκαν στη σκηνή του An οι Wham Jah. Ντουέτο αποτελούμενο από τον κιθαρίστα που είχε υπό τον έλεγχό του και τα ηλεκτρονικά μέρη και τον ντράμερ με τα τύμπανα και τις λούπες του. Ο κιθαρίστας είχε αναλάβει και τα φωνητικά, τα οποία ήταν περασμένα μέσα από τα διάφορα μηχανήματα του και έβγαιναν παραμορφωμένα και «μεταλλικά». Πολύ πειραματικοί, ψυχεδελικοί και σε μια διαρκή προσπάθεια για την δημιουργία ατμόσφαιρας. Περίεργος, dark, ambient ήχος με πολλά ηλεκτρονικά στοιχεία, ξύσματα κιθάρας, με τα τύμπανα να κλέβουν την παράσταση σε πολλές περιπτώσεις. Not my cup of tea αλλά υπήρχαν πολλά σημεία που βρήκα αρκετά ενδιαφέροντα (ειδικά όπου έπαιρνε μεγαλύτερο ρόλο η κιθάρα και ποστάριζε) και άλλα που βρήκα αδιάφορα. Τα παιδιά είναι πολύ καλοί σε αυτό που κάνουν, απλώς όχι τόσο στο δικό μου γούστο. Έπαιξαν μισή ώρα και κέρδισαν το χειροκρότημα του κοινού.

Zu

Λίγο πριν τις 12 ξεκίνησε το intro και η τριάδα των Zu ανέβηκε στη σκηνή. Πάρε ό,τι ακούγεται στους δίσκους, θύμωσε το, κάντο πιο heavy,  κράτα τον ρυθμό και την τρέλα που κουβαλάει κι έχεις τους Zu live. Θόρυβος, groove, παραμόρφωση που δημιουργούσαν ηχητικά κύματα που σε έπνιγαν, κάθε τόσο σε πετούσαν στην επιφάνεια να πάρεις ανάσα και πάλι πίσω. Ο νευρώδης Massimo Pupillo άλλοτε έπαιζε «παπάδες» με το μπάσο του κι άλλοτε κρατούσε τον ρυθμό μαζί με τα τύμπανα δίνοντας χώρο στον Luca T. Mai και το σαξόφωνό του. Τα ντραμς του Tomas Järmyr δεν ξέρω μέχρι ποια απόσταση μπορεί να ακούγονταν, αλλά σίγουρα το τεχνικό και δυνατό παίξιμό του ήταν σαν να δίνει το έναυσμα στους υπόλοιπους να δημιουργήσουν ηχητικό όλεθρο.  Το βαρύτονο σαξόφωνο του Luca ξεκινούσε με free jazz αυτοσχεδιασμούς και κατέληγε στον «θόρυβο» με πολλές ενδιάμεσες στάσεις. Εκεί που νόμιζες ότι είχες καταλάβει τον ρυθμό, τη μελωδία και τι συμβαίνει στο κομμάτι, ξαφνικά αυτό μεταλλασσόταν και εσύ έμενες να κοιτάς. Ένα μόνιμο βουητό κι ένα ηχητικό βουνό ορθωνόταν από τους 3 μουσικούς, που μπορεί να μην είπαν λέξη αλλά ο βίαιος ρυθμός που έβγαζαν σου χαρασσόταν στον εγκέφαλο περισσότερο κι από αν μιλούσαν. Άλλοτε το μπάσο συγχρονιζόταν με τα ντραμς κι έδινε χώρο στο σαξόφωνο να «ξεσαλώσει» κι άλλοτε το σαξόφωνο τόνιζε τα χτυπήματα του drummer κι έδινε ελευθερία στο μπάσο να απλώσει τα θεόρατα riff του στον χώρο. Σε κάποιες φάσεις ήταν τόσο έντονο αυτό που άκουγες που σε παρέσερνε σαν ηχητικός οδοστρωτήρας. Μετά το encore οι Zu πήραν θέση στη σκηνή με τον μπασίστα να πειράζει τα κουμπάκια του σκυμμένος, τον σαξοφωνίστα να απλώνει τις νότες του προς κάθε κατεύθυνση και τον ντράμερ σκυμμένο στη σκηνή να περιμένει να τελειώσουν το άτυπο jam τους και να πάρει θέση. Πρώτη φορά που επισκέπτονταν την χώρα μας και νομίζω ότι μ’ αυτά που είδαν και είδαμε, θα μας επισκεφτούν και πάλι σύντομα. Έπαιξαν κάτι παραπάνω από μία ώρα και μετά το τέλος του live μας άφησαν απορημένους, με βούισμα στ’ αυτιά και να προσπαθούμε να καταλάβουμε τι μας χτύπησε.

Anyone passing by An Club on Friday night must looked puzzled to its direction trying to understand what is happening in the historical basement. The lucky ones being inside were living the experience of watching Zu live, in a night dedicated to noise rock. Apart from the band from Italy, we saw two more Greek bands of different music genres, but had common with common field on experiment and noise. The An club was already swarming at the beginning of the night and was packed during the Zu’s set. The music of all three bands doesn’t easily appeal to mainstream audiences, but for those with their minds and ears open, it was a concert not to be missed. Unusual sound, loud and heavy music, energy and the walls sof An club are still echoing noise rock. 

Krause

The newly-formed Krause (end of 2015) were the ones that introduced us to the noise evening. The band got on stage a little after 22:00 and for half an hour they played their noise rock. A 4 member band (2 guitars, bass, drums) consisting of members of Rita Mosss, Casual Nun, VULNUS, etc. Krause create an incredible wall of “noise” with heavy sound, groove, almost lack of melody and solos, that blows you away. Scattered angry vocals, a constant sound of feedback and distortion, bass and guitars that play noisy riffs that sometimes are clear and other times are buried under layers of noise and distortion. Their live performance was full of energy, power, movement and tight. Their last song in my opinion was one of their best moments. I liked them a lot (audience liked them too) and I’m waiting for their debut album, apart from some songs on their bandcamp.

Wham Jah

At 23:00 it was Wham Jah’s time to play their set. A duo consisting of the guitar player that controlled the electronic parts too and the drummer that used physical drums and loops. Guitarist was also in charge of the vocals that came out distorted and “metallic” after the pedals and filters he used. Very experimental, psychedelic and on a constant try to create atmosphere. They had a strange, dark, ambient sound with a lot of electronic elements, guitar outbursts and drumming that stole the show occasionally. Not my cup of tea, but there were many parts that I found very interesting (especially when guitar had a greater role as in post rock parts). Wham Jah is a very good band at their genre but a bit different from what I would listen to. They played for half an hour too and won the audience’s applause.

Zu

Shortly before 12 o’ clock the three members of Zu made their appearance whith the sound of their intro song. Take the sound of their albums, make it angry, heavier, keep its groove and craziness and you can imagine what’s the sound of Zu live. Noise, groove, distortion created sound waves that were drowning you and they just allowed you to take a breath on the surface before taking you in again. Massimo Pupillo was either playing crazy riffs on his bass or keeping the pace along with drums, giving space to Lucas T. Mai and his saxophone. I don’t know in which distance Tomas Järmyr’s drums were heard, but I know that his loud, powerful and technical drumming was making the other two create a sonic meltdown. Luca’s baritone saxophone was starting playing free jazz solo that ended in “noise” with a lot of changes. When you thought that you have understood the rhythm and the melody of one song, it mutated and changed and you were standing there trying to understand what happened there.  A sonic mountain was being created by the 3 musicians, that may didn’t say a word, but their musical violence was printed on your brain more than words. There were times that the bass was synchronized with drums and gave space to saxophone to play its free jazz melodies and other times that saxophone played along with drums and allowed bass to play its ultra-heavy riffs. It was so intense that sometimes you felt like a sonic caterpillar was coming at you.  After the encore, Zu took their place on the stage with Pupillo playing with his pedals and controls on his feet and Luca playing his jazz melodies while Järmyr was on his knees waiting for their jam to end and go behind his drum-kit. It was their first time in Greece and I think that from what they (and we) saw, they will come back soon. They played for over an hour leaving us at the end of their set puzzled, dazed and almost deaf trying to understand what did just hit us.